Η Δευτέρα 11 Νοεμβρίου είναι η σημαντικότερη μέρα της χρονιάς για την οικογένεια μας μια που έχει τα γενέθλια του ο Ιάσονας, που φέτος, έκλεισε τα 28. Ο χρόνος από την μέρα που τον πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου πέρασε σαν αέρας, και το υπέροχο μωρό μου είναι πια ένας υπέροχος νεαρός άντρας που κάνει την καρδιά μου να φουσκώνει από αγάπη κάθε φορά που τον σκέφτομαι, δηλαδή 24/7. Και οι ευχές μας μοιάζουν με mantra, μια που παραμένουν – και θα παραμείνουν- ακριβώς οι ίδιες και απαράλλαχτες. Να είναι γερός, να είναι τυχερός, να είναι δημιουργικός, να είναι ευτυχισμένος, να βρει τον δρόμο του και ανθρώπους που να τον αγαπάνε γι΄αυτό που είναι, να κάνει την δική του οικογένεια, και εμείς να αξιωθούμε να τα δούμε όλα αυτά να συμβαίνουν και να είμαστε δίπλα του για να τον καμαρώνουμε και να τον στηρίζουμε για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται.
Το μεσημέρι έχω ραντεβού για lunch με την Λένα και περνώντας από το ανθοπωλείο της γειτονιάς μας, κοντοστέκομαι για να τραβήξω μια φωτογραφία. Μου θυμίζει πολύ το αντίστοιχο στην γειτονιά μου στο Λονδίνο, έτσι καλόγουστα στολισμένο που είναι πάντα. Λέγεται The Secret Garden, είναι στο Νέο Ψυχικό ακριβώς απέναντι από την πόρτα του ΑΒ, και αν περάσετε, να ψωνίσετε. Έχει πάντα φρέσκα λουλούδια ωραία τυλιγμένα σε οικολογικό χαρτί, και πολύ καλές τιμές.
Την Τρίτη ανεβάζω ύλη για το FnL και έχω τρελό τρέξιμο όπως κάθε βδομάδα τέτοια μέρα, και το απόγευμα έχω να φτιάξω και βαλίτσα μια που το επόμενο πρωί φεύγουμε για ένα τετραήμερο road trip στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Παρόλα αυτά, βρίσκω χρόνο να ετοιμάσω και μια μακαρονάδα για να φάμε για βράδυ. Πάστα βίδες Cipriani και κεφτεδάκια από το Carnicero που τα φτιάχνω με αρκετά πικάντικη σάλτσα ντομάτα στην κατσαρόλα. Γίνονται έπος και τα απολαμβάνουμε με κόκκινο κρασί μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας Madame President και Blacklist.
Την Τετάρτη ξεκινάμε με τον χειρότερο καιρό ever. Από το προηγούμενο βράδυ δεν έχει σταματήσει να βρέχει και να αστράφτει, και αφού τρώμε ένα τρελό μποτιλιάρισμα στην έξοδο της Αττικής οδού για Λαμία, φτάνουμε μέχρι τα Οινόφυτα σέρνοντας και με ορατότητα σχεδόν μηδέν. Από εκεί και πέρα όμως ο καιρός ανοίγει και έτσι αργά το μεσημέρι, πάντα με το DS7 Crossback φτάνουμε στην πρώτη μας στάση, στο Γαστροδρόμιο εν Ολύμπω στο Λιτόχωρο.
Για το αγαπημένο αυτό εστιατόριο ανεβάζω την εξής ανάρτηση στο FB : «Το ταξίδι για τα FnL awards στην Δυτική Μακεδονία είναι από αυτά που δεν χάνω με τίποτα, και η πρώτη του στάση είναι πάντα στο Γαστροδρόμιο. Όπου τρώω πάντα τους κεφτέδες με σάλτσα από λεμόνι και τσάι Ολύμπου σερβιρισμένους με πουρέ φτιαγμένο από πατάτες φούρνου με ρίγανη, που πέρα από το ότι είναι ένα έπος - και ένα από τα πιο αγαπημένα μου πιάτα ever- είναι και ένα παράδειγμα του πως η γαστρονομία δεν κρύβεται απαραίτητα μέσα σε πολύπλοκες συνταγές και μυστήριες γεύσεις ούτε απευθύνεται μόνο στους γνώστες και τους ειδικούς. Μπορεί να αναδυθεί και μέσα από ένα πιο απλό φαγητό, και να σε συναρπάσει με την γεύση, το άρωμα και την τεχνική του, και να ξυπνήσει μέσα σου μνήμες από εκδρομές, και από καλοκαίρι μέσα στον χειμώνα, και να σε κάνει να χαμογελάσεις πανευτυχής.»
Μετά το εξαιρετικό μας lunch και έναν απολαυστικό καφέ στην ηλιόλουστη βεράντα – Νοέμβριο στην Βόρειο Ελλάδα με τα ζακετάκια- συνεχίζουμε για Βέροια.
Φτάνουμε αργά το απόγευμα στο ξενοδοχείο Olganos Vl, έναν περιποιημένο ξενώνα στην Εβραϊκή συνοικία, ξεκουραζόμαστε για λίγο και πηγαίνουμε για dinner στο Βεργιώτικο, όπου έχουμε ραντεβού με τον Στέλιο Μπουτάρη. Το μαγαζί είναι πανέμορφο, ο ιδιοκτήτης έχει τρέλα με τα κρέατα και επιλέγει ελληνικές ράτσες που τις σερβίρει άψογα ψημένες σε πολλές διαφορετικές κοπές, ο κατάλογος έχει και μια σειρά από ενδιαφέροντα μαγειρευτά, πίνουμε πέντε διαφορετικές ετικέτες του κτήματος Κυρ Γιάννη, η παρέα είναι καταπληκτική και περνάμε υπέροχα. Όταν φεύγουμε έχει πάει ήδη 1:30 και πέφτω για ύπνο ξερή.
Πέμπτη πρωί και μετά από ένα βιαστικό πρωινό, πάμε στην Νάουσα, στο Κτήμα κυρ Γιάννη. Μας υποδέχεται ο Στέλιος για να μας ξεναγήσει σ΄αυτόν τον χώρο που είναι φορτωμένος με την ιστορία 150 χρόνων οινοποιίας, που είναι στημένος μέσα σε ένα εκπληκτικής ομορφιάς φυσικό σκηνικό, και που τα πάντα συνδυάζουν την παράδοση με το μέλλον εκπληκτικά.
Τρανό παράδειγμα η iconic δρυς σήμα κατατεθέν του κτήματος που φέτος το καλοκαίρι έπεσε μετά από 150 χρόνια και έγινε ετικέτα – the fallen oak- για να συνεχίσει να υπάρχει έστω σαν ανάμνηση, υφασμένη στην συνέχεια της ιστορίας.
Λίγο αργότερα, συνεχίζουμε για Φλώρινα. Στην διαδρομή κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούμε την Ταβέρνα Χάραμα στο Αρκοχώρι. Τα ταξίδια για τα FnL Restaurant Awards έχουν φαγητό non stop τρεις φορές την μέρα, αλλά δεν θα παραπονεθώ. Μέσα από αυτή την διαδικασία έχουμε την ευκαιρία να δούμε εκπληκτικά μέρη, να φάμε πάρα πολύ καλά, και να γνωρίσουμε ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι ο ιδιοκτήτης του Χαράματος που καταφέρνει να κρατάει ένα πανέμορφο μαγαζί κυριολεκτικά in the middle of nowhere, και να σερβίρει εξαιρετικά πιάτα τοπικής κουζίνας. Αν βρεθείτε προς τα εκεί, να πάτε οπωσδήποτε. Θα το λατρέψετε.
Νωρίς το βράδυ και αφού έχουμε διανύσει μια διαδρομή γεμάτη αμπέλια και πανέμορφα τοπία, φτάνουμε στο Σκλήθρο της Φλώρινας. Αυτή την φορά έχουμε κλείσει να μείνουμε στον ξενώνα Αγκωνάρι που ανήκει στην οικογένεια Πάσπαλη που έχουν και την πολυβραβευμένη Ταβέρνα Θωμάς. Ο ξενώνας είναι περιποιημένος και εντελώς εξοχικός, και σε βάζει με την μια σε mood διακοπών, ενώ η εξυπηρέτηση είναι τόσο ζεστή και φιλική που σε κάνει να νοιώσεις σαν στο σπίτι σου.
Το βράδυ τρώμε στον Θωμά που μπορεί να λέγεται ταβέρνα όμως είναι ένα πανέμορφο εστιατόριο που ανεβάζει ψηλά τον πήχη της Ελληνικής γαστρονομίας, όχι μόνο γιατί το φαγητό του είναι καταπληκτικό αλλά και γιατί καταφέρνει να κρατάει το επίπεδο του τόσο ψηλά σε μια περιοχή που δεν είναι καθόλου τουριστική και που χρειάζεται την τετραπλή προσπάθεια από οποιοδήποτε άλλο μέρος της χώρας για να πετύχει το οτιδήποτε.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον επίσης διάσημο και πολυβραβευμένο Κοντοσώρο λίγο πιο ‘κει, στο Ξινό Νερό, που μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη και σεφ συνεχίζει την πορεία του με την ίδια ακριβώς επιτυχία και προς την νέα του εποχή, στα χέρια της γυναίκας, της κόρης και του επί πάρα πολλά χρόνια βοηθού του.
Και για τα δύο θέλω να γράψω ξεχωριστά κομμάτια εδώ στο Blond, όχι για να σας πω πόσο καλά φάγαμε, αυτό είναι άλλων field of expertise, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας τι νοιώσαμε, και γιατί, και πόσο πολύ και πόσο βαθιά κατάφεραν να αγγίξουν την ψυχή μας. Οπότε stay tuned.
Την Παρασκευή, μετά την επίσκεψη μας στο Κοντοσώρο, περνάμε μια βόλτα από το κτήμα Άλφα. Είναι από τα οινοποιία στα οποία έχω ξαναπάει παλιότερα, αλλά μετά την πρόσφατη ανακαίνιση των επισκέψιμων χώρων του, πρέπει να έχει γίνει το ωραιότερο ίσως οινοποιείο της χώρας. Αν βρεθείτε στην περιοχή, μην παραλείψετε να περάσετε μια βόλτα. Αξίζει απολύτως τον κόπο.
Το βράδυ τρώμε για δεύτερο βράδυ στον Θωμά, και μια που η βραδιά είναι γλυκιά, πίνουμε τον καφέ μας έξω, στην βεράντα, παρέα με τα υπέροχα γατάκια που φιλοξενούνται στον κήπο και που λατρεύουν τα χάδια.
Το Σάββατο το πρωί, ξεκινάμε για το ταξίδι της επιστροφής. Πάμε Κοζάνη για να δοκιμάσουμε το Sette, ένα όμορφο all day μαγαζί που σερβίρει among others εξαιρετικά ζυμαρικά, και μετά, μέσω Εγνατίας και Ιονίας οδού, νωρίς το βράδυ, είμαστε σπίτι. Κουρασμένοι πτώματα, διανύσαμε 1500 χλμ μέσα σε τέσσερις μέρες, αλλά και πανευτυχείς μια που περάσαμε υπέροχα. 
Τα χαμόγελα μας σε μια από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε άλλωστε, τα λένε όλα. Μετά από μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής όταν ο Ιάσονας μετακόμισε στο δικό του σπίτι και μείναμε πάλι μετά από 27 χρόνια οι δυο μας, βρήκαμε τις ισορροπίες μας και περνάμε καλύτερα από ποτέ. Όπως λένε πολύ συχνά ο Χοϊμές και ο Adler, οι δυσκολίες κρύβουν πάντα δώρα.
Την Κυριακή το μεσημέρι πάμε με αγαπημένους φίλους για brunch στο 21, στο Κεφαλάρι. Eggs Benedict – από τα καλύτερα που έχουμε δοκιμάσει στην πόλη- bloody Mary, γέλια και σχέδια για το μέλλον. Ο τέλειος τρόπος για να τελειώσει η εβδομάδα, μια που το βράδυ προβλέπεται cocooning και άραγμα στους καναπέδες για Crown που ανέβηκε επιτέλους στο Netflix, και για The Voice.
