Σάββατο δώδεκα η ώρα το βράδυ και η Πειραιώς μπροστά μας είναι μποτιλιαρισμένη με τα αυτοκίνητα χαλί από τοίχο σε τοίχο. Πηγαίνουμε στο Αθηνών Αρένα να ακούσουμε τον Αντώνη Ρέμο με μια σύνθεση παρέας ασυνήθιστη, δηλαδή όχι γυναίκες μόνο όπως συνήθως αλλά με τα αγόρια μας μαζί.
Το ασυνήθιστο έγκειται πως με τα πολλά κατάφερα να πείσω και το δικό μου αγόρι να ακολουθήσει, μια που τα μπουζούκια τα απεχθάνεται. Και κάνει εξαιρέσεις πια μόνο για τον Ρέμο του οποίου είναι φαν, αν και όχι τόσο ώστε να αντέχει να συνωστίζεται στα μαγαζιά που τραγουδάει. Προσπαθώ να υπολογίσω στο μυαλό μου πότε ήταν η τελευταία φορά που τον ακούσαμε μαζί, και μετράω πάνω από μια δεκαετία. Πράγμα που κάνει την σημερινή βραδιά ιδιαίτερη, τουλάχιστον για μένα που τα «μπουζούκια» τα αγαπάω ακόμα, για μια δυο φορές τον χρόνο που συνήθως, τις μοιράζομαι με τις κολλητές μου.
Με τα πολλά φτάνουμε και ευτυχώς το Volvo CX90 μας βγάζει μια ακόμα φορά ασπροπρόσωπους μια που δεν μας στέλνουν στο υπόγειο parking αλλά το κρατάνε μπροστά στο μαγαζί, στην μόστρα.
Στην πόρτα σημειώνεται ήδη πανικός. Ουρά κανονική την οποία παρακάμπτουμε με αέρα μαζί με την Φαίη – μπορεί να μην βγαίνουμε συχνά πια σε τέτοια μέρη αλλά τον αέρα μας δεν τον έχουμε χάσει, εννοείται- και σε λίγο είμαστε καθισμένοι στο τραπέζι μας που θεωρητικά έχει όλα τα συστατικά για να μας εγγυηθεί μια επιτυχημένη βραδιά. Είναι μπροστινό, με καναπέδες και απρόσκοπτη θέα στην πίστα όπου μπορούμε practically σχεδόν να πιάνουμε τους καλλιτέχνες, αν το θελήσουμε.
Κρατήστε όμως το «θεωρητικά» γιατί στην πράξη, δυσκολευόμαστε ήδη. Μια που το θαυμάσιο τραπέζι μας σε κανονικές συνθήκες θα χωρούσε σχετικά άνετα 8 άτομα, όμως εμείς είμαστε 11. Κάποιοι εκ των οποίων μπαμπάτσικοι που λένε και στην Θεσσαλονίκη.
Οπότε στριμωχνόμαστε, πιο to know us better δεν γίνεται και ευτυχώς η παρέα είναι σχεδόν αυτοκόλλητη οπότε no problem, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Πάνο να έχει ήδη αρχίσει να ζορίζεται…
Στην σκηνή έχει βγει ήδη η Ελένη Φουρέϊρα την οποία δεν έχω ξαναδεί – ούτε ακούσει- στην ζωή μου ποτέ αλλά μπορώ να κατανοήσω τον ενθουσιασμό του κοινού, ειδικά του αντρικού. Είναι αυτό που λέμε τούμπανο, με κολλητή ολόσωμη φόρμα – κολάν όλο στρας και ασορτί πλατφόρμα ντάκο, χορεύει, τραγουδάει, κάνει ματάκια, και όλα αυτά με το μαλλί να ανεμίζει σαν αποφασισμένο να κάνει δική του, solo καριέρα.
Ευτυχώς εκτός από το – όπως μαθαίνω- grand σουξέ της με τίτλο Το κάτι που έχεις το οποίο το ακούσαμε και δυο φορές να το εμπεδώσουμε, λέει και κάτι άλλα τραγούδια κάπως πιο γνωστά οπότε η ώρα περνάει. Δύσκολα, αλλά περνάει.
Στο μεταξύ έρχονται τα ποτά, βότκα και ουίσκι με όλα τους τα συμπαραμαρτούντα – ξηροκάρπια, φρούτα, παγάκια, αναψυκτικά- και η παρέα ανεβαίνει. Και φυσικά το κάπνισμα πάει σύννεφο παρόλες τις πινακίδες no smoking που βρίσκονται ακροβολισμένες παντού. Δεν παραπονιέμαι, πέρα που δεν λέει να ακούς Ρέμο χωρίς τσιγάρο, ο καλός μου έχει ήδη ανάψει το πούρο του και κάπως έχει παρηγορηθεί για όλο αυτό που του συμβαίνει.Και μετά, έρχεται η ώρα του Αντωνάκη και τα ξεχνάμε όλα. Βγαίνει στην σκηνή και δίνει ρέστα, και έχει φωνάρα εκπληκτική και τραγούδια που έχουν ντύσει ατελείωτες νύχτες και μέρες μας, και τον τρόπο να μας ξεσηκώνει και λίγη ώρα μετά ένα μαγαζί ολόκληρο είναι όρθιο, χορεύει και τραγουδάει σαν να μην υπάρχει αύριο.Η Ελλάδα της κρίσης αναστενάζει στα μπουζούκια, και κάνει φαντάζομαι τους ξένους να αναρωτιούνται πόσα λεφτά έχουμε χωμένα κάτω από στρώματα και μέσα σε σεντούκια για να μπορούμε να κρατάμε τόσα χρόνια μετά μαγαζιά σαν κι αυτό ασφυκτικά γεμάτα.. Δεν έχω απάντηση πέρα από το ότι χτες βράδυ στο Αθηνών Αρένα πρέπει να βρίσκονταν πάνω από 2.500 άτομα που πέρασαν υπέροχα, και πως αν δεν είχαμε και αυτά, τα μπουζούκια και τις λιακάδες, ίσως και να μην είχαμε επιβιώσει όλων των καταστροφών που μας βρήκαν, ως άτομα αλλά και ως κράτος.Πίσω στον Αντώνη τα σουξέ δεν έχουν τέλος και εκείνος μιάμιση ώρα στην σκηνή δεν σταματά να μας χαρίζει αξέχαστες στιγμές, αλλά και υλικό για τα social media. Μια που, αν κάτι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια που βγαίνω, είναι πως τώρα πια, η πλειοψηφία του κοινού – κι εγώ μαζί- περνάει την βραδιά του τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο. Και όλα γίνονται εμπειρίες to share, πράγμα που δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό μια που χτες βράδυ ας πούμε, μέσα από το FB και το Instagram μου η φωνή του Ρέμου ταξίδεψε στο Λονδίνο, στην Washington αλλά και στην Αθήνα, για να κάνει ανθρώπους που αγαπώ πολύ να χαμογελάσουν γλυκά.
Η ώρα περνάει, ο Ρέμος κάνει διάλειμμα και στην σκηνή ανεβαίνει ο DJ Αντώνης Δημητριάδης και μια μελαμψή θεά που βάζει κάτω και την Φουρέϊρα και όλες τις γυναίκες του μαγαζιού μαζί. Νομίζω πως την λένε Courtney Parker και πραγματικά, ήταν έπος. Όμως το αγόρι μου έχει αρχίσει πια να φτάνει στα όρια του, κι εγώ δεν περνάω καλά όταν τον νοιώθω να ταλαιπωρείται, τον αγαπάω, τι να κάνουμε… Οπότε τα μαζεύουμε και φεύγουμε, αφήνοντας την υπόλοιπη παρέα να συνεχίσει μέχρι το πρωί.
Η ώρα έχει πάει ήδη τέσσερις, και βγαίνοντας φλερτάρουμε με την ιδέα να φάμε και ένα burger στο pop up του The Burger Joint του αγαπημένου μου Γιώργου Παπακώστα που λειτουργεί στον χώρο, αλλά ο Πάνος θέλει τόσο πολύ να διακτινιστεί μακριά που δεν έχει καν όρεξη για λιχουδιές. Καταλάβατε.
Στην επιστροφή του κάνω λίγο μούτρα, ήθελα πολύ να δω και το δεύτερο κομμάτι του Ρέμου, αλλά στην πραγματικότητα ξέρω πως κάποια πράγματα είμαι καταδικασμένη να τα κάνω μόνη μου πια. Η εποχή που ξενυχτούσαμε κάθε βράδυ πίνοντας θάλασσες και τραγουδώντας σκαρφαλωμένοι στα τραπέζια έχει παρέλθει οριστικά για τον Πάνο από τότε που έκλεισε και ο κύκλος της Μυκόνου, και μπορεί εγώ κάπου κάπου να κάνω κέφι λίγο τέτοιο ξενύχτι – πάντα όμως υπό συνθήκες ιδανικές- αλλά είναι more than obvious πως δεν μπορώ και δεν έχει νόημα να τον κουβαλάω με το ζόρι μαζί μου. Υποθέτω πως είναι κι αυτό ένα από τα καλά του να είσαι μια ζωή μαζί με κάποιον, έχεις κερδίσει το δικαίωμα να κάνεις αυτό που θέλεις και μόνος σου αν χρειαστεί, αλλά δεν σας κρύβω πως νοσταλγώ τις εποχές που διασκεδάζαμε μαζί με όλους πιθανούς και τους απίθανους τρόπους.
Oh well. Η ουσία είναι πως η χτεσινή βραδιά ήταν υπέροχη. Χόρεψα, τραγούδησα με τις κολλητές μου, τράβηξα δεκάδες φωτογραφίες για να μοιραστώ μαζί σας και να ντύσω αυτό το κομμάτι, και σχεδιάζω να επανέλθω, girls only αυτή την φορά σε πλήρη σύνθεση, και να μείνω μέχρι το πρωί.
Μέχρι τότε, μερικά σύντομα συμπεράσματα :
- Ο Αντώνης είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της Αθηναϊκής νύχτας. Όχι μόνο γιατί έχει εκπληκτική φωνή και μαγικό ρεπερτόριο, αλλά και γιατί έχει το ταλέντο να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα πάρτι που κάνει το κοινό να γίνεται πραγματικά μια μεγάλη παρέα.
- Όταν έχεις φωνή κορμάρα, καλό είναι να μην τραγουδάς Πρωτοψάλτη. Στο ντουέτο Φουρέϊρα Ρέμου στο εκπληκτικό «Σ’ αγαπώ» ήθελα κατ΄αρχάς να βάλω καρότα στα αυτιά μου για να μην ακούω το νιαούρισμα- στριγκλιά της αοιδού και δεύτερον να υποβάλει ο αγαπημένος αντίδικος πάραυτα μήνυση για βιαιοπραγία. Ή για φόνο…
- Οι τιμές μου φάνηκαν λογικές. Πληρώσαμε 750 ευρώ τα 11 άτομα, σχεδόν ότι θα δίναμε σε ένα καλό εστιατόριο.
- Αντίθετα από τον Διογένη πρόπερσι, το Αθηνών Αρένα έχει και λουλούδια. Σε κάτι μικρά δισκάκια που με έκαναν να αναπολήσω με νοσταλγία τις εποχές La Notte που τα λουλούδια έρχονταν σε καφάσια…
- Μαμά, γερνάω…. <3
