Παρασκευή πρωί και γράφω πίνοντας τον πρώτο καφέ της μέρας στην βεράντα. Έχει αρχίσει να δροσίζει, όσο κι αν επιμένω πως το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ, το φθινόπωρο μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι.
Δεν με πειράζει, θα το καλοδεχτώ συνεχίζοντας τα μπάνια μου όσο περισσότερο μπορώ. Αύριο κιόλας, αν έχει λιακάδα, θα πάμε με τις κολλητές μου στην Νέα Μάκρη με πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει μπάνιο στην πισίνα και ηλιοθεραπεία μέχρι αργά το απόγευμα, και μετά early dinner στο αγαπημένο Κοράλλι, πάνω στην θάλασσα. Πιο καλοκαιρινό σκηνικό, πεθαίνεις.
Συνοδεύω τον καφέ μου με μπισκότα Digestive γιατί χτες φάγαμε λιχουδιές. Μια που ο Πάνος λείπει και ο Ιάσονας αποφάσισε να μείνει σπίτι, έφτιαξα homemade πεϊνιρλί με δύο ειδών τυριά – κασέρι και μοτσαρέλα- προσούτο Ευρυτανίας του Στρεμμένου και αυγό. Το αυγό με παιδεύει, γλιστράει πάνω στα τυριά και σπάει, αλλά που θα μου πάει, κάποια στιγμή θα βρω το κόλπο και θα του πάρω τον αέρα.
Κατά τα άλλα, το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, θα ανεβάσω κάποια στιγμή την συνταγή που δεν είναι τίποτα το τρομερό, το μυστικό είναι στην μάρκα των πεϊνιρλί και στο ειδικό ποντιακό βούτυρο που και τα δύο, τα αγοράζω από ένα μαγαζί πολύ κοντά στο σπίτι μου. Stay tuned λοιπόν.
Πίσω στην δίαιτα, μετά από δυόμιση μήνες κραιπάλης έχω καταφέρει να πάρω μόνο τα δύο από τα 15 κιλά που έχασα, πράγμα που το θεωρώ τεράστια επιτυχία. Αυτό που δεν θεωρώ επιτυχία βέβαια είναι που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξαναμπώ σε κανονικό πρόγραμμα, μια μέρα κάνω δίαιτα και άλλες δυο τρώω, αλλά ελπίζω πως μετά και το event στο Nikki Beach την επόμενη εβδομάδα, θα γυρίσω τον διακόπτη και θα το ξαναπιάσω εκεί που το άφησα.
Στο μεταξύ, έχω τρελή δουλειά, πραγματικά τρέχω πανικόβλητη από ραντεβού σε ραντεβού με τα τηλέφωνα στο ενδιάμεσο να χτυπάνε σαν δαιμονισμένα, αλλά είναι μέρος της διαδικασίας μια που αποφάσισα επιτέλους, better late than never, να βάλω το Blond κανονικά μπροστά. Με τουλάχιστον τέσσερα events τον χρόνο, με το Book Club και τις μηνιαίες συναντήσεις του, με το γούρι που θα κυκλοφορήσω φέτος τα Χριστούγεννα σε συνεργασία με την αγαπημένη μου Λιάνα Βουράκη, με ένα ακόμα event την άνοιξη στην Θεσσαλονίκη, με ωραίες και εποικοδομητικές συνεργασίες με εταιρίες και προϊόντα που αγαπώ και που εμπιστεύομαι, και με διάφορες άλλες εκπλήξεις που θα σας τις ανακοινώνω σιγά σιγά.
Μέσα σ΄όλα αυτά, ή μάλλον εξαιτίας όλων αυτών, η αποτοξίνωση είναι αναγκαία και ήρθε μόνη της, organically όπως μου αρέσει να λέω. Μετά από ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, στην διάρκεια του οποίου είχα άφθονο χρόνο να σκεφτώ σοβαρά και να κάνω τον απολογισμό μου, έχω ήδη ξεκινήσει να βγάζω από την ζωή μου τα περιττά. Οτιδήποτε «χτυπάει», μου απορροφά πολύτιμη ενέργεια, χρειάζεται ειδικούς χειρισμούς, ή με δυσκολεύει αντί να με διευκολύνει.
Ο θάνατος του Κρις, το έχω γράψει πολλές φορές ήδη, όπως και οι οκτώ τρομακτικά δύσκολοι μήνες που προηγήθηκαν, ήταν τελικά ένα αμείλικτο reality check, και ταυτόχρονα ένα μέτρο σύγκρισης που θα το έχω στο μυαλό και την καρδιά μου για πάντα. Η απώλεια, ο πόνος, και όλα όσα παλεύω ακόμα να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ σε συνδυασμό με την γνώση του τι ήταν αυτό που είχα και έχασα, δεν ξέρω αν με έκαναν πιο σκληρή- δεν νομίζω πως αυτή είναι η κατάλληλη λέξη- με έκαναν όμως σίγουρα λιγότερο διαλλακτική σε ότι έχει να κάνει με τον χαμένο χρόνο. Γνωρίζω καλά πια, και το έμαθα με πολύ δύσκολο τρόπο, ότι μην ξέροντας στην κυριολεξία τι μας ξημερώνει αύριο, οφείλουμε στον εαυτό μας να ζούμε τις στιγμές μας με πάθος, να ρουφάμε την ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα, να ονειρευόμαστε ψηλά και μακριά, και να επενδύουμε ενέργεια και νοιάξιμο μόνο στους ανθρώπους που το αξίζουν. Μόνο μαζί τους έχει νόημα να μοιραζόμαστε τις χαρές, τις λύπες, τις εξτραβαγκάντζες αλλά και την καθημερινότητα μας. 
Έτσι, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να συναναστραφώ πια οποιονδήποτε δεν αντιμετωπίζει την ζωή με τον ίδιο τρόπο. Νοιώθω πως αλλιώς, μας χωρίζει άβυσσος. Όπως και δεν έχω διάθεση να κάνω παρέα παρά μόνο με ανθρώπους με τους οποίους δεν χρειάζεται να προσπαθώ. Δεν εννοώ σε κοινωνικό επίπεδο προφανώς, ούτε σε επαγγελματικό. Εκεί οι υποχωρήσεις είναι απαραίτητες και δεδομένες. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, δεν έχω ούτε χώρο ούτε χρόνο για συμβιβασμούς. Κυρίως, δεν έχω κανέναν λόγο να τους κάνω. Δεν με αφορά η επιφάνεια, ούτε η γυαλιστερή εικόνα. Τώρα πια, περισσότερο από ποτέ, έχω ανάγκη την ουσία. Να είμαι εκεί που η καρδιά μου χαμογελά και η ψυχή μου γεμίζει.
Οπότε, ξεκινάω την καινούρια σεζόν με μια υπόσχεση, στον εαυτό μου. Να μην ξεχνάω ούτε στιγμή πόσο τυχερή είμαι όχι μόνο για αυτά που έχω, αλλά κυρίως για τους ανθρώπους της ζωής μου, εκείνους που ξέρουν να είναι γενναιόδωροι, υποστηρικτικοί, δοτικοί, που δεν ντρέπονται να λένε σ΄αγαπώ, που ζητούν συγγνώμη όταν χρειάζεται, που τσαλακώνονται, που είναι ειλικρινείς και διάφανοι, που παίρνουν ρίσκα, και που στηρίζουν τις επιλογές τους σε κάθε επίπεδο. Εκείνους που με κάνουν να νοιώθω δυνατή και ολόκληρη, ισότιμο μέλος μιας εκλεκτικής ομάδας που είναι η βάση της ζωής μου, με κέντρο την οικογένεια μου. Τον Ιάσονα, τον Πάνο και την μαμά μου.
Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά θόρυβος. Θόρυβος που εξαφανίζεται εύκολα αν κλείσεις τα παράθυρα, τα πραγματικά και τα μεταφορικά, βάλεις ωραία μουσική να παίζει, και αφεθείς να βυθιστείς μέσα στην ανακουφιστική αγκαλιά της ηρεμίας που σου χαρίζει η γνώση πως η κάθε μέρα που ξυπνάς το πρωί, που κυνηγάς τα όνειρα σου, που παλεύεις για τις επιθυμίες και τους στόχους σου, που πέφτεις και ξανασηκώνεσαι, που λες σ΄αγαπώ, και που χάνεσαι στις αγκαλιές και την ενέργεια των δικών σου ανθρώπων, είναι δώρο.
