Η απορία του τίτλου είναι εντελώς ειλικρινής, και ας ξεκινήσω εκμυστηρευόμενη πως η Κινέζικη κουζίνα είναι από τις αγαπημένες μου. Και παρόλο που από εκείνα τα γλυκόξινα χοιρινά που τρώγαμε με πάθος σε ένα από τα πρώτα κινέζικα της πόλης στην Λεωφόρο Συγγρού – νομίζω πως μπορεί να το έλεγαν Golden Dragon- στις αρχές της δεκαετίας του 80 έχουν περάσει όχι μόνο πολλά χρόνια αλλά και πολύ νερό από το γαστρονομικό αυλάκι τόσο το δικό μου όσο και της Αθήνας, η αγάπη μου για την συγκεκριμένη κουζίνα παραμένει άσβεστη. Μόνο που κάθε προσπάθεια που έχω κάνει να βρω ένα καλό κινέζικο στην πόλη μας, εδώ και χρόνια, πέφτει στο κενό.
Μετά το Far East που κατά την γνώμη μου υπήρξε ότι καλύτερο έχει να αναδείξει η ιστορία αυτής της κουζίνας στην Ελλάδα γενικότερα, όπου έχουμε πάει, έχουμε φάει ήττα. Βαρύ τηγάνι, πολύ γλυκιές σάλτσες, και καμιά απολύτως πρωτοτυπία, ούτε καν στο ντεκόρ. Λες και αν δεν κάτσεις κάτω από κόκκινα φανάρια με φούντες και όλα γύρω σου δεν είναι κιτς, θα χαλάσει η εμπειρία. Για να μην μιλήσω για την τηγανίλα που μάλλον αποτελεί κάποιου είδους μυστήριο prerequisite που απαιτεί βγαίνοντας έξω να έχουν μυρίσει από τα ρούχα και τα μαλλιά σου μέχρι κάθε πόρος του δέρματος σου.
Και το πιο πολύπαθο πιάτο του μενού θα είναι πάντα αυτό που είναι και το πιο αγαπημένο μου. Η πάπια που συνήθως ο Θεός να την κάνει Πεκίνου, αλλά anyway. Πόσα γκαργκανιασμένα, κακόμοιρα, κατάστεγνα παπιά συνοδευόμενα από κολλημένες, χοντρές, κρύες πίτες και σάλτσες τύπου hoisin έχω δοκιμάσει μέσα στα χρόνια, είναι μια ιστορία που θα μπορούσα να την κάνω βιβλίο με τίτλο ο Γολγοθάς μιας αλλοδαπής Νήσσης» ας πούμε, για τόσο σοκ και δέος μιλάμε. Παρόλα αυτά, το θέμα παραμένει. Που μπορώ να φάω μια αν όχι εκπληκτική, τουλάχιστον τίμια crispy duck στην Αθήνα?
Για δυο χρόνια βέβαια, υπήρξε ένα ευτυχές διάλειμμα με την καταπληκτική crispy duck στο Oozora δια χειρός του αγαπημένου Γιώργου Βενιέρη αλλά με την αποχώρηση του χάσαμε και το πιάτο, και βέβαια, πρέπει να σας πω ότι είδα στο Instagram του επίσης αγαπημένου Δημήτρη Κατριβέση ένα very promising παπί να σερβίρεται στην Fuga, αλλά δεν έχω προλάβει να πάω ακόμα να το δοκιμάσω.
Πήγα όμως το προηγούμενο Σάββατο το βράδυ με τον Πάνο και την Βίβιαν να δοκιμάζουμε την Peking duck του East Pearl στο Σύνταγμα κατόπιν τιπ που μας έδωσε ο Γιώργος Παπακώστας, και έχω να σας πω ότι μπορεί να μην είναι αριστούργημα αλλά είναι από τις καλύτερες που έχω φάει στην πόλη και μάλιστα με εξαιρετική σχέση ποιότητας- τιμής. Φάγαμε δυο ειδών dim sum, μισή πάπια Πεκίνου, μια τεράστια μερίδα crispy duck και μια μερίδα τηγανητό ρύζι, και μαζί με τα ποτά μας πληρώσαμε 30 ευρώ το άτομο. Πράγμα αναμενόμενο κατά μια έννοια μια που ο Γιώργος εκτός του ότι είναι εξαιρετικός chef και ο ίδιος, έχει μεγαλώσει και ζήσει για χρόνια στην Νέα Υόρκη οπότε όταν μας λέει πως κάπου είναι καλά, πάμε με κλειστά τα μάτια.
Το μαγαζί είναι μικρό με πολύ ευγενικό σέρβις και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Και μου άρεσε τόσο που σκοπεύω να ξαναπάω σύντομα με τις φίλες μου για girls night που θα το συνδυάσουμε και με παγωτό στο Dickie Dee που είναι ένα τετράγωνο παρακάτω.
Στο μεταξύ, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι Κυριακή 10 η ώρα το βράδυ και συνειδητοποιώ πως πεινάω τρελά. Και πως θα έδινα γη και ύδωρ για μια παπίτσα delivery, ή έστω take away, σαν αυτή την υπέροχη της φωτογραφίας που την είχαμε παραγγείλει την τελευταία φορά στο Λονδίνο από το Four Seasons στο Queensway και την φάγαμε στο τραπέζι του διαμερίσματος μας στο Notting Hill παρέα με τις κολλητές μου. Αχ!
