Μεσημέρι στην Εθνική και ακούγοντας το αγαπημένο τραγούδι της Άλκηστης χαζεύοντας έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, σκέφτηκα πως μερικοί στίχοι ταιριάζουν ανατριχιαστικά πολύ σε περιόδους της ζωής μας.
Φύγαμε για την Δυτική Μακεδονία τρεις μόλις μέρες μετά τον θάνατο της μαμάς του Πάνου έχοντας κυρίως στο μυαλό μας πως στην εποχή που ζούμε, και την φάση που περνάμε, στο κομμάτι της δουλειάς μας the show must definitely go on. Το ταξίδι ήταν ήδη προγραμματισμένο από καιρό για να προετοιμάσουμε την καθιερωμένη τριήμερη εκδρομή του FnL που γίνεται κάθε Σεπτέμβρη, και πέρα από το ότι είναι απαραίτητο να την οριστικοποιήσουμε και να την ανακοινώσουμε, δεν θα σας κρύψω πως προσωπικά θεώρησα πως ήταν καλύτερα και για τον ίδιο να ξεφύγει λίγο, από το να κάθεται σπίτι και να σκέφτεται ότι σκέφτεται ένας μοναχογιός που έχασε – και – την μαμά του.
Είναι και που αγαπάμε τα ταξίδια που μπορούμε να κάνουμε οδικώς όσα χιλιόμετρα κι αν πρέπει να διανύσουμε - μουσικούλα, παρεούλα και ελεύθερο πρόγραμμα έτσι ώστε να μπορούμε να σταματήσουμε όπου θέλουμε όποτε θέλουμε στην διαδρομή- στην εποχή του κορονοϊού είναι και το πιο safe μέσον το αυτοκίνητο έτσι κι αλλιώς πια, οπότε Παρασκευή πρωί φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στο DS7 Crossback μας και ξεκινήσαμε για Βέροια.
Μια που ο λόγος του ταξιδιού ήταν κυρίως γαστρονομικός, σταματήσαμε αρχικά στην Κατερίνη για να δοκιμάσουμε ένα εστιατόριο που μας σύστησαν οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος των Base Grill, Coockovaya, και Hookut, και τους οποίους εμπιστευόμαστε απόλυτα, και έτσι γύρω στις 2 το μεσημέρι βρεθήκαμε να καθόμαστε κάτω από τις σκιερές τέντες της Απόλαυσης, που είναι δίπλα σε ένα καταπράσινο πάρκο στο κέντρο της πόλης. Απόλαυση όνομα και πράγμα μετά από τρεισήμισι ώρες οδήγησης, με φαγητό comfort με πινελιές fusion που ήταν και πρωτότυπο και πολύ νόστιμο, οπότε αν βρεθείτε προς τα εκεί, σας συνιστώ να περάσετε μια βόλτα. Και να δοκιμάσετε οπωσδήποτε τα ρεβίθια που ήταν εξαιρετικά.
Από την Κατερίνη η Βέροια είναι περίπου μια ώρα απόσταση, οπότε στις 5:30 το απόγευμα φτάσαμε στο Κόκκινο Σπίτι, ένα boutique hotel που στεγάζεται σε ένα σπίτι του 19ου αιώνα δίπλα στο ποτάμι, στην Εβραϊκή συνοικία της πόλης. Μάλιστα το δωμάτιο μας είχε παράθυρα με θέα σ΄αυτό το ποτάμι που ο ήχος του με νανούρισε γλυκά τα δυο βράδια της διαμονής μας, και που η φυσική του δροσιά δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κανένα air condition, όσο προηγμένης τεχνολογίας και να είναι.
Οι δυο μόλις μέρες που είχαμε στην διάθεση μας πέρασαν σαν γάργαρο νεράκι, με εκδρομές στην Νάουσα και στην Φλώρινα, με άφθονο – και καταπληκτικό- φαγητό στα αγαπημένα μας εστιατόρια Βεργιώτικο, Θωμά και Χάραμα, με πολύ κρασί, η περιοχή άλλωστε φημίζεται για τα εκλεκτά της οινοποιεία, αλλά και με ώρες χαλάρωσης με θέα τον μαγικό κάμπο της Βέροιας που ανυπομονώ κάποια στιγμή να τον πετύχω ανθισμένο, στα χρώματα του ροζ και του μωβ.
Θα αφήσω στον Πάνο τις κριτικές και τις γαστρονομικές περιγραφές, και θα αρκεστώ να σας πω ότι ένας λόγος που αποφασίσαμε φέτος την εκδρομή του FnL να την κάνουμε σε αυτόν τον υπέροχο τόπο είναι το γεγονός πως παρόλο που διαθέτει όχι μόνο από τα πιο ενδιαφέροντα εστιατόρια και οινοποιεία στην χώρα αλλά και αρχαιολογικούς χώρους όπως η Βεργίνα, είναι σχεδόν άγνωστος στο πλατύ κοινό. Και γι΄αυτό φταίει πιστεύω κυρίως η έλλειψη έστω και μιας σοβαρής ξενοδοχειακής μονάδας φτιαγμένης με γούστο και με αρκετά δωμάτια ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει συνέδρια, business ταξιδιώτες και υψηλού επιπέδου τουρισμό, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν τα πολύ όμορφα κατά τα άλλα μικρά καταλύματα που το καθένα έχει βία 10 δωμάτια.
Και μια που μιλάμε για καταλύματα, περάσαμε και από το κουκλίστικο boutique hotel Παλαιά Πόλη στην Νάουσα, που σε σύγκριση με τα άλλα που είδαμε έχει πέρα από πολύ όμορφα και περιποιημένα δωμάτια και εκπληκτικό πρωινό με τοπικά προϊόντα, μεγάλους και καλόγουστους κοινόχρηστους χώρους. Μια καταπράσινη αυλή και μια σάλα με τεράστιο τζάκι που μπορούν να φιλοξενήσουν άνετα αρκετά άτομα.
Πίσω στον τίτλο και στο τραγούδι της Άλκηστης, τις ώρες που πέρασα ξαπλωμένη στην αγκαλιά του Πάνου χαζεύοντας την πυκνή πρασινάδα έξω από το παράθυρο μας και αφήνοντας τον ήχο του νερού να διώξει μακριά το άγχος και τις στεναχώριες των τελευταίων πολλών μηνών και να γεμίσει τις εσωτερικές μου μπαταρίες με ενέργεια και δύναμη για όσα θα έρθουν, σκεφτόμουν πως μέσα σε όλα όσα ζούμε αυτή την εποχή, μέσα στις επαγγελματικές δυσκολίες, στις προσωπικές απώλειες, και στην αβεβαιότητα για το αύριο και το τι θα φέρει μαζί του, έχουμε την μεγάλη τύχη ότι ζούμε να το ζούμε μαζί.
Από επιλογή και όχι από ανάγκη ή από συνήθεια, και με όλη την αγάπη, το νοιάξιμο και τον έρωτα που αντέχει τριάντα χρόνια πια, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου στα δύσκολα, και απολαμβάνοντας παρέα τα εύκολα, με ένα παιδί για το οποίο καμαρώνουμε, και με μια δουλειά για την οποία παλεύουμε με πάθος γιατί την αγαπάμε πολύ, καταφέρνουμε να κολυμπάμε τελικά απέναντι όση και να είναι η φουρτούνα. Κάποτε ο Κρις έγραψε πως «στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια». Στο μαζί κρύβεται και η δύναμη θα συμπληρώσω εγώ, και αυτές τις μέρες τον ένοιωσα πολύ κοντά μας τον αγαπημένο μου φίλο, που πάντα πιστεύω πως μας βλέπει από εκεί που είναι και μας στέλνει την αγάπη του και την ενέργεια του. Για το παρόν, για το μέλλον, και για την σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
