Σχεδόν ένα χρόνο πριν βρεθήκαμε στο Λονδίνο με τον Πάνο, σε μια περίοδο της ζωής μας που δεν ήταν η πιο εύκολη ούτε η πιο ήρεμη. Όμως η αγαπημένη μας πόλη έχει πάντα την δύναμη να μας απορροφά μέσα στους ρυθμούς της και να μας γοητεύει με τον ίδιο δραματικό τρόπο, με αποτέλεσμα να περάσουμε για μια ακόμα φορά συγκλονιστικά. Για όσους μας ξέρουν, είναι σαφές πως η γαστρονομία είναι μεγάλο κομμάτι του ιστού των αναμνήσεων μας, μετράμε μέσα σε τριάντα χρόνια χιλιάδες στην κυριολεξία στιγμές, οι περισσότερες από τις οποίες είναι ντυμένες με γεύσεις, με αρώματα και με εικόνες από γεύματα και δείπνα που μας ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο.
Έτσι, στο ταξίδι αυτό δοκιμάσαμε among others το καινούριο- τότε- εστιατόριο του Tom Kerridge στο ξενοδοχείο Corinthia, μια βραδιά που ακόμα την θυμάμαι με ένα σχεδόν χαζό χαμόγελο. Κατ’ αρχάς ο χώρος ήταν τόσο όμορφος, και τόσο επιβλητικός, που ένοιωθες σαν να πρωταγωνιστούσες σε ταινία. Ένα ζευγάρι που δίνει ραντεβού σε μια λαμπερή σάλα του Big Smoke όπως αποκαλούν οι Αμερικάνοι το Λονδίνο παραφράζοντας το Big Apple, μια βροχερή βραδιά που ποιος ξέρει πως και που θα καταλήξει?
Μερικά ποτήρια κρασί- και βότκα για μένα – αργότερα, και αφού δοκιμάσαμε τα πρώτα πιάτα από τα οποία η αλήθεια είναι δεν θυμάμαι ούτε μισό, έφτασε στο τραπέζι μας η αποκάλυψη της βραδιάς και του δείπνου. Η ομελέτα με αστακό Θερμιδόρ, ένα τηγανάκι γεμάτο με έναν αφρό νοστιμιάς από αυγά, κρέμα, τυρί και έναν ολόκληρο αστακό σε κομμάτια, που όμοιο της δεν έχω δοκιμάσει ακόμα πουθενά, και για την οποία έχουν παραμιλήσει πολλά μεγάλα μέσα, όπως ας πούμε οι Times ή το GQ.
Την εξαφανίσαμε σε χρόνο DT και θέλαμε άλλο ένα τηγανάκι ο καθένας εύκολα, και από εκείνη την μέρα το μελετάω συχνά εκείνο το έπος όταν το περιγράφω σε φίλους με παραστατικές κινήσεις ως άλλος Γιώργος Κωνσταντίνου στην σκηνή με το προφιτερόλ. Και το είχα σημειωμένο στην ατζέντα μου με τα must dos πρώτο πρώτο για την επόμενη φορά που θα βρισκόμουν στην αγαπημένη πόλη, αλλά να που για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου έχω να πάω στο Λονδίνο σχεδόν έναν χρόνο και στο μεταξύ, έμαθα με μεγάλη μου λύπη πως η ομελέτα βγήκε από το μενού!
Εννοείται πως θα πάω να κάνω επιτόπου έρευνα όταν έρθει η ώρα, και να διαμαρτυρηθώ αρμοδίως, όμως στο μεταξύ αφού πέσαμε σ΄αυτή την ανάγκη, σκέφτομαι να δοκιμάσω να την φτιάξω. Βρήκα την συνταγή, την αυθεντική του Tom, και δεν δείχνει τόσο τρομερά δύσκολη. Δεν την λες απλή apparently, δεν τσιμπάς δύο αστέρια Michelin που έχει το αγόρι με απλές συνταγές έστω και ομελέτας, αλλά μασάνε ωρέ τα παλικάρια? Τόσα και τόσα έχω μαγειρέψει, δεν θα τρομάξω με μερικά αυγά και ένα μαλακόστρακο!
Θα σας ενημερώσω για το αποτέλεσμα, και για το πόσες προσπάθειες χρειάστηκαν μέχρι να το πετύχω αξιοπρεπώς, και στο μεταξύ, σας δίνω και το link για την συνταγή μήπως θελήσετε να δοκιμάσετε και εσείς. Και βέβαια, μοιράζομαι και τις φωτογραφίες από εκείνη την βραδιά, που είναι χίλιες λέξεις και που θεωρώ πως θα λειτουργήσουν ενθαρρυντικά στην προσπάθεια. Πως το βλέπετε?
