Ήταν κάπου γύρω στο 2006 όταν ξεκίνησα την διαδικτυακή μου περιήγηση στον κόσμο των blogs -τότε- με τις Μέρες και Νύχτες στην Πόλη του Ποτέ Ποτέ. Ένα online ημερολόγιο που όσοι το διάβαζαν το θυμούνται ακόμα, και που όντως ήταν ότι πιο προσωπικό, ειλικρινές και αθώο κατά μία έννοια έχω μοιραστεί δημοσίως μέχρι σήμερα. Τότε βέβαια, και για μια τριετία τουλάχιστον, έγραφα προστατευμένη από την ανωνυμία του ψευδωνύμου που είχα διαλέξει. Η fevis μπορούσε να αφηγείται την καθημερινότητα, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της με την ελευθερία του ότι κανείς δεν ήξερε ποια ήταν. Και αυτό, τα έκανε όλα πιο εύκολα και πιο απλά.
Στην συνέχεια η ανωνυμία χάθηκε, όταν αρχίσαμε μέσα από εκείνα τα πρώτα blogs να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, και τελικά, από εκείνη την υπέροχη εποχή εμένα προσωπικά μου έμειναν φίλοι που – κάποιοι- έγιναν σχεδόν οικογένεια. Βοήθησε και το ότι ξέραμε ο ένας για τον άλλον πράγματα που δεν ήξεραν ούτε οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι. Όπως συμβαίνει και με την ψυχοθεραπεία, οι συμμετέχοντες στο ίδιο group παραμένουν δεμένοι για πάντα, ακόμα κι αν οι δρόμοι τους χαθούν.
Την συνέχεια την ξέρετε όσοι με ακολουθείτε στα social ή διαβάζετε τα περιοδικά και τα sites στα οποία έγραφα και συνεχίζω να γράφω, και η τελική μετάλλαξη εκείνου του πρώτου blog, στην επώνυμη και την πιο επαγγελματική μορφή του, είναι το Blond (con)fusion. Που κάπου όμως έχασε τον δρόμο του, και το ενδιαφέρον του, τουλάχιστον για μένα, ίσως γιατί όπως λέει ο Πάνος όταν κάτι από χόμπι γίνεται δουλειά, και εγώ διακρίνω τον κίνδυνο από αιώνιο παιδάκι να καταλήξω ενήλικας, το παρατάω.
Όμως ένα κομμάτι που ανέβασα προχτές στο FB, μια περιγραφή ενός Σαββάτου στην Αθήνα, ξεσήκωσε τόσο ενθουσιασμό, με σχόλια αλλά πολύ περισσότερο με μηνύματα και μέηλ, που συνειδητοποίησα πως τελικά, αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο ήταν και θα είναι αυτό που θέλετε περισσότερο να διαβάζετε από μένα. Και που και μένα μου βγαίνει αβίαστα, organically που λένε και στο άλλο μου χωριό.
Έτσι, το Blond επιστρέφει, και σταδιακά θα ανακτήσει την πρώτη του μορφή. Μέσα από τις σελίδες του θα μοιράζομαι μαζί σας κομμάτια της καθημερινότητας μου με ότι αυτή συνεπάγεται. Προσωπικά, νοιώθω απελευθερωμένη στην σκέψη πως δεν θα χρειάζεται να προγραμματίζω ύλη, να μπλέκω με συνεργασίες που με υποχρεώνουν να γράφω όταν πρέπει και όχι όταν θέλω, και να ψάχνω απεγνωσμένα για δώρα και χορηγούς για τα ροζ events. Δεν λέω πως δεν θα ξανακανονίσω ποτέ να βρεθούμε, όμως σίγουρα, όταν το αποφασίσω θα το κάνω με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.
Anyway, πάμε να ξεκινήσουμε με baby steps. Και όπου μας βγάλει. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν σκεφτείτε πόσα χρόνια έχουμε πορευτεί παρέα, δεν μπορεί παρά να έχουμε πολλές, και πολύ όμορφες διαδρομές ακόμα μπροστά μας.
Υ.Γ. Το σημερινό ποστ ντύνεται, τιμής ένεκεν, με φωτογραφίες από τις διακοπές μας στην πανέμορφη Λέρο, όλες τραβηγμένες με το κινητό μου. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για αυτό το πανέμορφο, και πολύ παρεξηγημένο νησί, έγραψα αυτό.
Φιλιά
