Το οικογενειακό εξοχικό στην Νέα Μάκρη το είχαμε επισκεφθεί ελάχιστες φορές μέχρι πρότινος, όχι μόνο γιατί τα καλοκαίρια το μονοπωλούσε η μαμά του Πάνου αλλά γιατί για κάποιον λόγο, η περιοχή δεν μας έκανε πολύ κέφι. Κάτι η θάλασσα μπροστά στο συγκρότημα που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι τα δεκάδες παιδάκια που γέμιζαν με φωνές και πλατσουρίσματα τον τόπο, κάτι που κι εμείς δεν είμαστε οι ευκολότεροι άνθρωποι του κόσμου σε ότι αφορά τα γούστα και τις συνήθειες μας, οι επισκέψεις μας περιορίζονταν σε κάτι βιαστικά μεσημέρια Κυριακής συνδυασμένα με καμιά βουτιά στην πισίνα, και αυτό ήταν όλο.
Μέχρι που φέτος η μαμά του Πάνου δεν ήταν σε κατάσταση και σε φάση να πάει διακοπές, οπότε το μικρό εξοχικό περιήλθε στον Ιάσονα και εγώ ως γνήσια Ελληνίδα μάνα πήγα να το συμμαζέψω και να το ετοιμάσω για το κέντρο του σύμπαντος κόσμου, οπότε ανακάλυψα πως πολλά πράγματα είχαν αλλάξει στο μεταξύ. Με πρώτο και κύριο πως τα περισσότερα σπίτια δεν χρησιμοποιούνται πια οπότε η τεράστια πισίνα είναι σχεδόν σαν πριβέ, όσες φορές πήγαμε για μπάνιο με την Λένα τον μήνα που μας πέρασε ήμασταν σχεδόν μόνες μας, με αποτέλεσμα το μαύρισμα μου για πρώτη φορά μετά από χρόνια όχι απλά να πλησιάζει το επίπεδο της εποχής που περνούσα τέσσερις μήνες στο νησί, αλλά να διατηρείται άψογα ακόμα και τις μέρες που δεν λείπουμε για διακοπές.
Επίσης, η Νέα Μάκρη είναι δυο βήματα. Συγκεκριμένα 25 λεπτά από στο σπίτι μας, πράγμα που το ξέραμε μεν, αλλά ξαφνικά, φαντάζει πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι κάποτε. On top of that, το σπίτι διαθέτει πια WiFi και όλα τα κομφόρ, αυτά που θέλουμε εμείς εννοώ, όπως φούρνο μικροκυμάτων, μηχανή Nespresso, air condition, πλήρως εξοπλισμένο pantry και Netflix στην τηλεόραση, άρα είναι πολύ πιο φιλικό προς τους χρήστες, και για να μην σας τα πολυλογώ, μόλις ο Ιάσονας έφυγε για Ικαρία, αποφασίσαμε με τον Πάνο να δοκιμάσουμε να μείνουμε ένα Σαββατοκύριακο εκεί, να δούμε πως θα πάει.
Πήραμε μάλιστα μαζί μας και τον Στέλιο, κανονίσαμε να φάμε για βράδυ και με τον Ντίνο και την Ναταλί που είναι γείτονες και εκεί μια που έχουν και εκείνοι εξοχικό λίγο πιο ‘κει, βάλαμε δυο μαγιό και μια αλλαξιά ρούχα σε ένα σάκο και αναχωρήσαμε. Και περάσαμε όντως μια χαρά Practically ζήσαμε μέσα στην πισίνα, κάναμε άφθονη ηλιοθεραπεία, ήπιαμε καφέδες και ποτά στην βεράντα, κοιμηθήκαμε άφθονα και κάναμε και ωραία βραδινή βόλτα με τα πόδια στην παραλία, που μου θύμισε άλλες, παλιότερες εποχές.
Και τράβηξα και ωραίες φωτογραφίες βέβαια, με τις βάρκες και τα φωτάκια, και τα καροτσάκια που πουλάνε μαλλί της γριάς και μπαλόνια, και με τον κόσμο να βολτάρει χαλαρά και να χαζεύει την περατζάδα, ανακαλύπτοντας ένα άλλο, πολύ νοσταλγικό και πολύ όμορφο πρόσωπο μιας περιοχής που την είχα τόσο παρεξηγημένη.
*Προσωπικό tip. Να πάτε για φαγητό στο Κοράλλι. Καλαμαράκια, μαριδάκι, σαλάτα, πατάτες τηγανητές και το κύμα να σκάει κάτω από τα πόδια σου. Όλο το καλοκαίρι σε ένα σκηνικό.
Βέβαια, δεν μπορώ να μην σας πω ότι η διαδρομή προς και από την Νέα Μάκρη είναι αναπόφευκτα λυπηρή μια που περνάς σχεδόν πέντε χιλιόμετρα καμένης γης που σου σφίγγουν την ψυχή σαν μέγγενη. Κατάμαυρο τοπίο γεμάτο κομμένα δέντρα, σκελετούς σπιτιών, και αυτή την αίσθηση της τραγωδίας που θα αργήσει πολύ να σβήσει και σίγουρα, δεν θα ξεχαστεί. Μια ολόκληρη περιοχή χάθηκε όχι μόνο από τον χάρτη αλλά και από τα μάτια μας, και αντικαταστάθηκε από αποκαΐδια. Και έτσι όπως περνάς με το αυτοκίνητο, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς πως όλο αυτό υπήρξε ένας τόπος χαράς, αναμνήσεων και διακοπών για όλους μας τρεις γενιές πίσω. Και πως τίποτα δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν πριν.
