Η Δευτέρα είχε απλά τρελή δουλειά και κλείσιμο στο σπίτι, οπότε ξεκινάω από την Τρίτη.
Όπου μετά από ένα επαγγελματικό ραντεβού πήγαμε με τον Πάνο για early – very early όμως, κάπου στις 8 παρά- στο Lolo’s στην γειτονιά μας. Που ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει στις 9 Ιουνίου για να μεταφερθεί στην Αντίπαρο, και θα μας λείψει γιατί καλομάθαμε με την τέλεια pizza σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μας. Θα δώσουμε ραντεβού τον Σεπτέμβριο βέβαια, που θα επανέλθει στο κλεινόν άστυ.
Τετάρτη πάλι σπίτι με τα κεφάλια μέσα, κλείνουμε τεύχος για το EatMe αυτή την εβδομάδα, την Πέμπτη όμως αποφασίζουμε να τα αφήσουμε όλα και να κάνουμε κοπάνα για να χαρούμε την πρώτη λιακάδα μετά από καιρό. Πάμε στο Four Seasons Astir Palace, περνάμε υπέροχα, και γράφω αυτό το κομμάτι.
Την Παρασκευή το βράδυ έχουμε ραντεβού με αγαπημένους φίλους στο Interni, που βρίσκεται στο roof garden του ολοκαίνουριου Grand Hyatt Athens. Φτάνουμε λίγο νωρίτερα και απολαμβάνουμε ένα χαλαρό ποτάκι με υπέροχη θέα. Και αργότερα ξεσηκώνουμε το εστιατόριο με τα γέλια μας, ως συνήθως.
Σάββατο μεσημέρι στο κέντρο. Περνάμε με την ευκαιρία μια βόλτα από το Queen Bee στην Πατριάρχου Ιωακείμ για να προμηθευτούμε λιχουδιές για το breakfast της Κυριακής- γίνεται κυριολεκτικά χαμός και στις 12 το μεσημέρι έχουν ήδη τελειώσει σχεδόν τα πάντα- και στην συνέχεια πάμε στο Clemente στην Στοά Σπυρομήλιου για να συναντήσουμε τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη μας Τάσο Μητσελή. Έχει έρθει η εποχή που πρέπει να οργανώσουμε τα ταξίδια για τα FnL Restaurant Awards και το καλοκαίρι προβλέπεται γεμάτο και πολύ ενδιαφέρον.
Το βράδυ, τρώμε στην βεράντα και χαζεύουμε Eurovision. Μαγειρεύω μετά από καιρό- χοιρινές μπριζόλες με κάπαρη και μουστάρδα και πατάτες Dauphinoise που τα συνοδεύουμε με Urban Province ροζέ- και χαζεύουμε Eurovision. Μικρές στιγμές καθημερινής ευτυχίας, αξία ανεκτίμητη.
Υ.Γ. Εμενα μου αρεσε πολυ το τραγούδι της Δανίας. Και της Γαλλίας. Και της Αυστραλίας. Επίσης, η Τάμτα ήταν μακραν η πιο καλοντυμένη της βραδιας. Και φυσικά, λάτρεψα την Madona. Μπορεί να έκανε όντως φάλτσα, μπορεί να την συμπαθεί κανείς ή όχι, είναι όμως μια χαρισματική καλλιτέχνης που καταφέρνει να μεσουρανεί και να παραμένει relevant τριάντα χρόνια τώρα και που άλλαξε την πορεία και την ισοτρία της ποπ μουσικής. Οπότε, respect.
Φιλιά πολλά και τα λέμε next week.
