Τετάρτη πρωί και μέχρι να καθίσω στο γραφείο μου και να ανοίξω τον υπολογιστή μου κοντεύει 11. Έχω ξυπνήσει βέβαια νωρίς, αν και με τεράστια δυσκολία. Όπως μου συμβαίνει πάντα, συνέχισα να ξυπνάω γύρω στις 8:30 για σχεδόν όλη την διάρκεια των διακοπών – το ρολόι μέσα μου αρνήθηκε να προσαρμοστεί σε ένα πιο χαλαρό ωράριο- και μόλις τις τελευταίες πέντε μέρες άρχισα να ανοίγω τα μάτια μου γύρω στις 9:30 με 10 παρά, ίσα για να αγκομαχάω τώρα που πρέπει να ξαναμπώ στην σειρά μου.
Και φυσικά ξέρω πως το 8:30 δεν το λες και αχάραγα, μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες είναι ήδη στο γραφείο της στις 8, αλλά αυτό είναι ένα από τα καλά της δουλειάς μας. Πως έχουμε την πολυτέλεια να ξεκινάμε την δουλειά μας κάπως πιο χαλαρά, μια που συχνά, δουλεύουμε και βράδια. Και επίσης ναι, ξέρω πως το να βγαίνεις τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα για φαγητό σε διάφορα εστιατόρια ή να πηγαίνεις σε events δεν ακούγεται σαν μεγάλη ταλαιπωρία, και εννοείται πως υπάρχουν πάρα πολλές κανονικά δύσκολες δουλειές εκεί έξω, όμως όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, έχει κι αυτή τις δυσκολίες της. Και έρχεται συχνά η ώρα που νοσταλγείς τον καναπέ σου, την ηρεμία του σπιτιού σου, ή το να πας κάπου αποκλειστικά και μόνο για το κέφι και τον χαβαλέ σου.
Anyway, δεν είναι η δουλειά το θέμα μου – είμαι ειλικρινά πολύ ευχαριστημένη με την δική μας- αλλά η δυσκολία προσαρμογής στην δουλειά και την καθημερινότητα μετά τις διακοπές. Σήμερα ας πούμε, αφού σύρθηκα με χίλια ζόρια έξω από το πάπλωμα μου, ήπια καφέ, έφαγα την μπάρα δημητριακών μου που μετά από τις δύο σούπες της μέρας αποτοξίνωσης μου φάνηκε absolutely delicious, έβγαλα βόλτα στην Μπριζίτ, επέστρεψα, έκανα μπάνιο, λούστηκα, έβαλα τις κρέμες μου – απαράβατο goal κάθε χρονιάς το self-pampering και η ευλαβική περιποίηση προσώπου και σώματος μια που we’re not getting any younger- κοίταξα προσεκτικά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και του θύμισα πως έχει κερδίσει με την αξία του το δικαίωμα στην ευτυχία και την επιτυχία – επίσης απαράβατο goal να μην ξεχνάμε να μας εμψυχώνουμε κάθε μέρα- άνοιξα τον υπολογιστή μου και…έμεινα να κοιτάζω την οθόνη για κανένα δεκάλεπτο.
Με έπιασε σχεδόν τρόμος στην ιδέα πως έχω να απαντήσω σε καμιά πενηνταριά μέηλ που έχουν μαζευτεί τόσες μέρες, να στείλω άλλα τόσα για διάφορες δουλειές, να γράψω κάτι για το σημερινό Blond και κάτι ακόμα για αύριο, να κάνω κάποια επείγοντα τηλέφωνα, να βγω για τις οικιακές μου δουλειές τύπου super market, καθαριστήριο κλπ, να επιστρέψω σπίτι, να βάλω κάτι χαριτωμένο και να είμαι στις 5 στα γραφεία του FnL για την σύσκεψη των Best Restaurant Awards που φέτος θα γίνουν στις 3 Φεβρουαρίου – στο Ecali Club όπως πάντα- με παρουσιαστή ξανά τον αγαπημένο Γιώργο Καπουτζίδη.
Σκέφτομαι μάλιστα μια που τα awards μας είναι ένα υπέροχο event μεν, κλειστό όμως για το κοινό δε, να κληρώσω τρεις προσκλήσεις για τις αναγνώστριες του Blond, οπότε αν ενδιαφέρεστε να έρθετε stay tuned για τις λεπτομέρειες που θα τις ανακοινώσω σύντομα.
Επίσης σύντομα θα ανεβάσω και τον διαγωνισμό για το Blond dinning out που αυτόν τον μήνα θα είναι διπλός και για Αθήνα, αλλά και για Θεσσαλονίκη.
Γενικά, όπως έγραψα και στο πρώτο ποστ της χρονιάς, έχω πολλά και ωραία σχέδια. Μένει να καταφέρω να μαζέψω λίγο το μυαλό μου για να μπω σε μια σειρά. Στο μεταξύ, φλυαρώντας γραπτώς ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα φλυαρούσα τηλεφωνικώς με τις κολλητές μου, βγήκε και το κομματάκι που διαβάζετε. Και υπόσχομαι πως αύριο, θα τα πάω καλύτερα. Καλημέρα και πολλά φιλιά!
Υ.Γ. Εικονογράφηση με σούπα σήμερα, όχι μόνο γιατί είναι η τέλεια ιδέα για το κρύο αλλά και για την δίαιτα, αλλά και γιατί ανακάλυψα ένα μαγαζί στο Χαλάνδρι που το λένε Soupa, κάνει μόνο σούπες, και delivery, οπότε αν μένετε βόρεια τύπου Ψυχικό, Φιλοθέη, Χαλάνδρι, ίσως και Μαρούσι google it, μπορεί να σας ενδιαφέρει. Εμείς χτες φάγαμε κρεατόσουπα για dinner και σούπα με tiny γιουβαρλάκια για lunch και ήταν και οι δύο εξαιρετικές.
Τέλος, παράγγειλα αυτή την ωραιότατη royal κούπα που την βρήκα κάπου στο FB. Τόσους καφέδες και τόσα τσάγια μου μέλλει να πιώ τους μήνες που έρχονται, ας το κάνω τουλάχιστον με στυλ.
