Σε μερικές – ελάχιστες για την ακρίβεια- ώρες θα πρέπει να είμαι στην Κηφισιά και να επιβλέπω μια μετακόμιση, αλλά αντί να κερδίσω έστω και μισή πολύτιμη ώρα ύπνου, υποκύπτω στον πειρασμό του να γράψω αυτές τις -αφιερωμένες εξαιρετικά- γραμμές. Δεν θα αναλύσω την αφορμή, ας πούμε πως μια σειρά γεγονότων με έχουν όχι θυμώσει – δεν είναι ο θυμός η σωστή λέξη γιατί ο θυμός κρύβει φόβο και εγώ δεν έχω κάτι να φοβηθώ- αλλά μάλλον εκνευρίσει.
Οπότε, θα πω μόνον τα εξής. Η αξία και ουσία του καθενός μας είναι η μοναδικότητα και η αλήθεια του. Την μεν μοναδικότητα που δεν μπορεί να μας την πάρει κανείς όσο κι αν προσπαθήσει, την έχουμε μέσα μας, δεν την φοράμε σαν στολή τις Απόκριες, ούτε την αλλάζουμε ανάλογα με τις μόδες, τις παρέες, τις εποχές και το προς τα που φυσάει ο άνεμος. Είναι η αγωγή, η καλλιέργεια και ο πολιτισμός μας, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την ζωή και τους ανθρώπους γύρω μας, είναι τα βιώματα μας, είναι η εικόνα και η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους, είναι η πορεία μας, είναι ο αυθορμητισμός μας, είναι η καλή μας προαίρεση και η καλή μας διάθεση, είναι η ειλικρίνεια, είναι ο αυτοσεβασμός μας, είναι το «νακ» μας. Είναι η αύρα μας βρε αδερφέ.
Όσο για την αλήθεια, νομίζω πως έχει να κάνει με το κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε και να αποδεχτούμε πως είμαστε ατελείς, πως έχουμε ελαττώματα, και φόβους, και ανασφάλειες, και πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι, πιο επιτυχημένοι, και πιο ταλαντούχοι απο μας. Αλλά παρόλα αυτά, έχουμε την τόλμη να δείξουμε στους άλλους την πραγματική μας εικόνα - μέσα κι έξω- και να τους ζητήσουμε να μας αποδεχτούν, να μας συμπαθήσουν, να μας ερωτευτούν ή και να μας αγαπήσουν όπως είμαστε. Και να κάνουμε και εμείς το ίδιο γι΄αυτούς. Χωρίς ατζέντα, χωρίς σκοπιμότητες και χωρίς δεύτερες σκέψεις, με μόνο οδηγό το ένστικτο και την μεταξύ μας χημεία.
Φυσικά, όλα αυτά είναι τα ιδανικά. Αν όλοι είμασταν έτσι, αν όλοι δρούσαμε και αντιδρούσαμε με αυτόν τον τρόπο, αν οι σχέσεις μας με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας ήταν στημένες σε αυτή την βάση, θα ζούσαμε μια διαφορετική ζωή σε έναν διαφορετικό κόσμο. Ξέρω απο πρώτο χέρι πόσο δύσκολο πράγμα είναι να παλέψεις με τους φόβους και τις ανασφάλειες σου και να τις νικήσεις, έστω και για λίγο. Όπως ξέρω απο πρώτο χέρι και πόσο περίπλοκο πράγμα είναι να προσπαθήσεις έστω, να είσαι ειλικρινής τόσο με τον εαυτό σου όσο και με τους άλλους. Όμως ξέρω επίσης πως γίνεται, έστω σε κάποιον βαθμό, και πως αν αποφασίσεις να το κάνεις, έστω και σαν άσκηση, με baby steps, βλέπεις την ποιότητα της ζωής σου, όπως κι αυτή των σχέσεων σου, να βελτιώνονται σε βαθμό θεαματικό.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να παραστήσω τον γκουρού, ούτε για να διεκδικήσω κάποιου είδους αυθεντία. Αντιθέτως, έχω περάσει χρόνια της ζωή μου υποδυόμενη πράγματα που δεν ήμουν ακριβώς γιατί δεν πίστευα στον εαυτό μου και φοβούμουν την απόριψη. Και έχω πληγώσει ανθρώπους για να μην προλάβουν να με πληγώσουν εκείνοι, και έχω πει ψέματα - και στον εαυτό μου και στους άλλους- και έχω κάνει λάθη, και έχω πληρώσει και τον λογαριασμό. Έχω προχωρήσει όμως κι όλας. Με δυσκολίες αλλά και με αποφαστικότητα, έχω προσπαθήσει και έχω καταφέρει πια σε έναν μεγάλο βαθμό να αφήσω πίσω μου το παρεθόν και να βαδίσω προς το μέλλον με καλύτερες προϋποθέσεις, με μεγαλύτερο θάρρος, και με περισσότερη ωριμότητα.
Με αυτή την ωριμότητα, και με αυτή την ματιά, προσπαθώ να αντιμετωπίζω όλες τις σχέσεις της ζωής μου πια. Από την οικογένεια και τους φίλους μου, τους συνεργάτες και τους γνωστούς μου, μέχρι εσάς που με διαβάζετε και εκείνους με τους οποίους διασταυρόνονται οι δρόμοι μας. Και με αυτή την ωριμότητα, και την ψυχραιμία, και την καλή διάθεση, προσπαθώ να αντιμετωπίζω και τις στραβές που συμβαίνουν κατά καιρούς μια που η ζωή είναι ένας χορός που τον χορέυουμε με άλλους ανθρώπους και όχι μόνοι μας. Κι αν έμαθα κάτι όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, με τον δύσκολο τρόπο, είναι πως ο μόνος τρόπος για να αντισταθούμε στις αναπόφευκτες μικρές και μεγάλες προδοσίες, στις απογοητεύσεις και στους ανθρώπους εκείνοις που δεν καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, είναι να κλείνουμε την πόρτα μας σε κάθε είδους τοξικότητα, και να συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που ξέρει ο καθένας μας καλύτερα. Και να παραμένουμε προσηλωμένοι στους στόχους μας, να κοιτάζουμε την δουλειά και την ζωή μας, να κυνηγάμε τα δικά μας όνειρα, να έχουμε ουσιαστικές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας, να είμαστε ειλικρινείς και διάφανοι, να δίνουμε ευκαιρίες, να είμαστε καλοπροαίρετοι, και να κάνουμε την κάθε μέρα να έχει νόημα, ουσία και αξία. Και βέβαια, να θυμόμαστε πως η ενέργεια που στέλνουμε στους άλλους και στο σύμπαν είναι αυτή που eventually θα επιστρέψει πίσω σε μάς. Συχνά στο πολλαπλάσιο.
Υ.Γ. That been said, εσύ που παριστάνεις την φίλη μου ενώ δεν είσαι, και που νομίζεις πως αυτό που με προσδιορίζει είναι το ξανθό μαλλί, το ροζ χρώμα, τα διαδικτυακά ημερολόγια, οι αγαπημένες μου εκφράσεις, και όλα όσα προσπαθείς να αντιγράψεις εδώ και καιρό μέχρι κεραίας, κάνεις φυσικά λάθος. Γιατί μένεις στην εικόνα και την επιφάνεια και σου διαφεύγει η ουσία. Και η δική μου, και η γενική. Και επειδή υποψιάζομαι πως μπορεί και να πιστεύεις ότι όντως είμαι χαζή και δεν καταλαβαίνω τι κάνεις, θα ήθελα να ξέρεις πως κι εκεί, πάλι λάθος είσαι. Δεν είναι πως δεν μπορώ να σε βάλω στην θέση σου, ούτε πως δεν είμαι το ίδιο καλή με σένα στις ίντριγκες. Για την ακρίβεια είμαι πάρα πολύ καλύτερη γιατί έχει χρειαστεί στην ζωή μου να τα βγάλω πέρα με ανθρώπους και με καταστάσεις που εσύ στην ταχτοποιημένη μικροαστική ζωούλα σου ούτε καν έχεις φανταστεί. Απλά ο χρόνος μου είναι εξαιρετικά πολύτιμος για να τον σπαταλάω σε φαιδρότητες. Τα δέκα λεπτά που πολύ γενναιόδωρα θεωρώ πως σου αναλογούν, τα ξόδεψα για να γράψω αυτό το κομμάτι. Το οποίο μια που θα το διαβάσεις, και μάλιστα πολύ προσεκτικά όπως πάντα, ελπίζω να σε βάλει σε σκέψεις. Που βέβαια θα αναγκαστείς να κρατήσεις για τον εαυτό σου γιατί αν παραδεχτείς στον οποιονδήποτε πως θεωρείς ότι σε αφορά, θα επιβεβαιώσεις πανηγυρικά αυτό που τόσο σοφά λέει ο λαός. Πως όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται… Elementary my friend Watson...
