Είναι ο άνθρωπος στον οποίο χρωστάμε τα πιο πολλά από τα ωραιότερα βράδια της ζωής μας στο καλοκαιρινό (αλλά και στο χειμωνιάτικο) Sea Satin, που στα χέρια του γνώρισε την καλύτερη και πιο ένδοξη εποχή του και που απ´ όταν έφυγε πήρε οριστικά την κάτω βόλτα.
Ο Μίμης είναι πάντα αγαπημένος φίλος καρδιάς - σχεδόν οικογένεια- κι ας τα έφεραν έτσι η ζωή και η δουλειές μας ώστε να μην βρισκόμαστε πια τόσο συχνά όσο θα θέλαμε. Παρέα έχουμε περάσει την πιο υπέροχη δεκαετία μας, με εκδρομές για μπάνιο στις Δήλες τα πρωινά, με τρομερά μεσημεριανά τσιμπούσια στο σπίτι του στο Φανάρι τα μεσημέρια, με επικά γλέντια στο Sea Satin σχεδόν κάθε βράδυ και με ξενύχτια που σήμερα τα σκεφτόμαστε και απορούμε πως αντέχαμε να μας βρίσκει το ξημέρωμα τόσο συχνά στον γιαλό για σούπες με φόντο την ανατολή του ήλιου.
Στο Sea Satin κάναμε και το πάρτι του γάμου μας στον Σεπτέμβρη του 2001, και ο Μίμης μας έπαιξε το «σήμερα γάμος γίνεται» για να χορέψουμε και έκοψε μαζί μας την πιο ευφάνταστη γαμήλια τούρτα, ένα βουνό λουκουμάδες.
Τα τελευταία χρόνια, το ROCA Cookery, το μαγαζί του στο παλιό λιμάνι του οποίου είμαι η περήφανη νονά, είναι το αποκούμπι και το αγαπημένο στέκι όλων όσων ξέρουν το νησί απ´ την καλή κι απ´ την ανάποδη, το έχουν ζήσει για πάρα πολλά χρόνια, και δεν μασάνε με τα δήθεν μεγαλεία και τις νεο-γκλαμουριές.
Με υπέροχη θέα και μαγικό ηλιοβασίλεμα, με τις σαμπανιέρες γεμάτες μπουκέτα αγριολούλουδα, τα ολόφρεσκα ψάρια που σερβίρονται πάνω σε καθρέφτες στηριγμένους σε βαζάκια μελιού (όλα όσα εμπνεύστηκε δηλαδή κάποτε και μετά αντιγράφτηκαν ανελέητα), με τεράστιες πολύχρωμες σαλάτες και λαχανικά από μποστάνι, τα νοστιμότερα τηγανητά κολοκυθάκια που έχετε δοκιμάσει και με αυτή την ανακουφιστική αίσθηση οικειότητας που μόνο εκείνος ξέρει να δημιουργεί, απολαμβάνουμε την Μύκονο που αγαπάμε. Ή έστω ένα κομμάτι της. Και όταν το φέρνουν η ώρα, το κέφι και οι παρέες, αυθόρμητα και όχι καταναγκαστικά και δήθεν, στήνονται και γλέντια από εκείνα που αναπολούμε μετά με νοσταλγία ανάμεικτη με χαρά.Αν είστε ή βρεθείτε στο νησί, ένα πέρασμα από τον Μίμη είναι must. Κι αν σταθείτε τυχεροί και πέσετε σε κανένα από αυτά τα μοναδικά γλέντια, μπορεί και να τον δείτε να χορεύει το ωραιότερο ζεϊμπέκικο ever...
Υ.Γ. Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο ή old loves die hard. Όπως και αν το πούμε, στα Ελληνικά, στα Αγγλικά ή στα Κογκολέζικα, οι φίλοι της ζωής και της καρδιάς μας θα είναι πάντα από τις πολυτιμότερες μας αποσκευές.
