Μια φορά στο τόσο βγαίνουμε με τον Πάνο οι δυο μας. Tete a tete.. Είναι κάτι που μας αρέσει και το κάνουμε όσο συχνότερα μας το επιτρέπει το super busy πρόγραμμα μας και οι κοινωνικές και επαγγελματικές υποχρεώσεις μας. Διαλέγουμε ένα "καλό" εστιατόριο, με κεριά, θέα, service και -φυσικά- καλό φαγητό, και ξαναβρισκόμαστε πίσω στην εποχή που βγαίναμε ακόμα ραντεβουδάκια... Και που οι βραδιές αυτές - που τότε ήταν εξερευνητικές- μας βοηθούσαν να γνωριστούμε καλύτερα... Να κουβεντιάσουμε, να φλερτάρουμε, να "παίξουμε", να ερωτευτούμε κι άλλο... Σήμερα που από τότε έχουν περάσει αιώνες μεν αλλά εξακολουθούμε να περνάμε καλά οι δυο μας, αυτές οι δικές μας βραδιές έχουν άλλη χρησιμότητα αλλά το ίδιο αποτέλεσμα... Ξαναβρισκόμαστε, λέμε τα δικά μας, ξαναθυμόμαστε νομίζω γιατί είμαστε ακόμα εδώ, μαζί, και γυρίζουμε σπίτι με ένα χαμόγελο λίγο πιο ενδιαφέρον, και πολύ πιο αποφασιστικό.
Έτσι λοιπόν μερικά βράδια πριν βρεθήκαμε σε chic εστιατόριο της πόλης. Δεν έχει σημασία σε ποιο, θα μπορούσε να είναι το οποιοδήποτε. Η ουσία είναι πως εμείς είχαμε όλη την διάθεση του κόσμου να τα πούμε λίγο πιο μεταξύ μας ανάμεσα από πολλές δουλειές και άγχη, και υποχρεώσεις, να χαλαρώσουμε, και να απολαύσουμε την ηρεμία. Το σύμπαν όμως είχε άλλα σχέδια για μας...Βλέπετε η διπλανή παρέα μας ήταν ατραξιόν από μόνη της..Και από εκεί που σχεδιάζαμε να ασχοληθούμε με μας και μόνο, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε, άθελα μας, μια παράσταση για λίγους που άξιζε πολλά. Ακολουθήστε με λοιπόν.
Τραπέζι για τέσσερις , παρέα τριών. Κυριούλης με γυαλιά και αρχές φαλάκρας κάπου γύρω στα 60, ο ίδιος αργότερα δήλωσε 52- και δύο κυρίες... Η μία θα μπορούσε να είναι αλλοδαπή νοσοκόμα. Αποκλειστική. Με μαυρόασπρο πουά μακό μπλουζάκι, κοτσίδα και στέκα, καστανό θαμπό μαλλί, άσπρο παντελόνι, άσπρη γόβα, άσπρη τσάντα, και άσπρο μπουφανάκι. Η άλλη, υπερθέαμα... Ελληνίδα με προφορά έχω ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, και το μαλλί της Μέδουσας. Πολλά μαύρα κοτσιδάκια ράστα στερεωμένα στο κεφάλι της με κλαμεράκια να σχηματίζουν κάτι μεταξύ κότσου και θάμνου αλλά στο πολύ εντυπωσιακό... Τίποτε άλλο δεν συγκράτησα. Δεν κατάφερα να πάρω ποτέ τα μάτια μου από αυτό το κεφάλι. Δεν έφτασε η ματιά μου ένα βράδυ ολόκληρο πιο κάτω.
Anyway... Ο κύριος λοιπόν έχει βγει με την αποκλειστική - έτσι καταλάβαμε από τα συμφραζόμενα- και έχουν πάρει μαζί και την Μέδουσα για παρέα... Η οποία δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα. Αλλά καθόλου. Με τσιριχτή φωνή καρτούν που δεν σε αφήνει να είσαι διακριτικός, μιλάει ακατάπαυστα.. Και όλες της οι φράσεις, μα όλες, περιέχουν τη λέξη ΕΓΩ... "Εγώ, όταν ήμουν παντρεμένη με τον Γιάννη πήγαινα πάντα στα καλύτερα ξενοδοχεία... Τώρα, δεν με πειράζει καθόλου το που θα μείνω... Τα έχω δει όλα και γιατί να χαλάω τα χρήματα μου για να τα ξαναδώ? Με 10 ευρώ μένω σε εκείνα τα ξενοδοχεία για φοιτητές και με τα υπόλοιπα βλέπω όπερα..." "Εγώ δεν τρώω χέλι... Να τώρα που στο λέω ανατριχιάζω..." "Εσύ θα πληρώσεις τον λογαριασμό αλλά εμείς θα διαλέξουμε τι θα φάμε.. Εγώ το θεωρώ φασιστικό να παραγγείλεις εσύ και για μας..." Υπήρχαν βέβαια και τα διεθνή σχόλια.... "Στα ακριβότερα εστιατόρια του εξωτερικού σερβίρουν μοσχάτο Λήμνου και Αλεξανδρείας.." "Στα καλά εστιατόρια έξω, πάντα έχουν φρούτα μετά το φαγητό και μάλιστα εξωτικά.." "Το ξέρατε ότι το μοσχάτο Λήμνου εξάγεται σε τεράστιες ποσότητες στην Ελβετία?" και το κορυφαίο, τύφλα να ' χει ο Μεγαλειότατος..."Το γαλλικό σαβουάρ βιβρ λέει πως αν οι κυρίες δεν θέλουν να φάνε γλυκό δεν πρέπει να φας ούτε εσύ.." Να μην μπορεί δε να συγκρατήσει το όνομα του εστιατορίου με τίποτα... Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό της, δηλαδή συχνά, είχαμε την ίδια ερώτηση... "Πως το λένε βρε Νίκο εδώ που είμαστε? Α, ναι... Στο τάδε.."
Στο μεταξύ ο κυριούλης με την αποκλειστική δεν έλεγαν κουβέντα μεταξύ τους. Μούγκα στην στρούγκα κανονική.Γι' αυτό και έτεινα να πιστέψω πως η κυρία ήτο αλλοδαπή, μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο της Μέδουσας και έτσι, την ώρα που εκείνη μιλούσε - πάντα δυνατά- με μια φίλη της για γκόμενους, πρόλαβαν οι άνθρωποι να ανταλλάξουν τέσσερις λέξεις. Στα ελληνικά. Μετά έκλεισε η άλλη το κινητό και τους πήρε πάλι μονότερμα. Οι σερβιτόροι δε, να έχουν αλαλιάσει. Διότι προλάβαινε να έχει και απαιτήσεις... Και τι είναι αυτό, και φέρτε μου το άλλο, και τι κρασί πίνουμε τώρα, και το προηγούμενο ήταν καλύτερο, και άλλαξα γνώμη, θα φάω γλυκό, και έχετε κάτι με σιρόπι σοκολάτα? Και μπουρ μπουρ μπουρ....
Εμείς στο μεταξύ, δίπλα ακριβώς, να θέλουμε να μιλήσουμε μεταξύ μας και να μην μπορούμε... Αφού κάποια στιγμή σκέφτηκα να σηκωθούμε και να πάμε και εμείς να καθίσουμε μαζί τους... Στο κάτω κάτω της γραφής, σχεδόν συμμετείχαμε στην παρέα... Να μην σας τα πολυλογώ, αφού φάγαμε το φαγητό και ήπιαμε το κρασάκι μας φύγαμε ευτυχείς.. Και πλήρεις πληροφοριών. Και μπορεί η βραδιά μας να μην πήγε ακριβώς όπως την είχαμε σχεδιάσει, όμως το χαμόγελο δεν μας έλειψε καθόλου.. Για να μην σας πω ότι σχεδόν δέθηκα συναισθηματικά με την κυρία με το μαλλί εικαστικό δρώμενο και θα μου λείψει. Και ότι στο μέλλον όπου σταθώ και όπου βρεθώ θα ψάχνω ανάμεσα στα διπλανά τραπέζια μήπως τυχόν και την βρω. Σαν άλλη γοργόνα θα περιφέρομαι από εστιατόριο σε εστιατόριο με βλέμμα αλλοπαρμένο και θα ρωτώ τους σερβιτόρους. "Μήπως είδατε κάπου την Μέδουσα?"
* Επίσης, μήπως την έχετε δει και εσείς????
