Δευτέρα βράδυ είμαστε καλεσμένοι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Electra Metropolis. Η βραδιά είναι γλυκιά οπότε καθόμαστε έξω, και η θέα της Ακρόπολης που σχεδόν μπορείς να την αγγίξεις κόβει την ανάσα. Το φαγητό είναι νόστιμη, η παρέα εξαιρετική και το ξενοδοχείο κούκλα.
Την Τρίτη πάμε με την Ειρήνη και τον Ξενοφώντα στο Dirty Ginger. Η ώρα περνάει σαν γάργαρο νεράκι κι εγώ ξεχνάω να τραβήξω έστω και μια φωτογραφία, όμως έχω προλάβει νωρίτερα να γράψω ένα κομμάτι για το FnL που αποτυπώνει νομίζω στην εντέλεια γιατί αγαπώ αυτό το μαγαζί τόσο πολύ.
Την Τετάρτη ετοιμάζω βαλίτσες και πέφτω για ύπνο νωρίς μια που το επόμενο πρωί πετάω για Μαδρίτη. Οικοδεσπότες αυτού του υπέροχου ταξιδιού η εταιρία Amvyx S.A. και οι αγαπημένες Τζόση Βιντζιλαίου και Μίκα Χούντα που έχουν φροντίσει όπως πάντα να είναι όλα στην εντέλεια.
Η Μαδρίτη μας υποδέχεται συννεφιασμένη αλλά το ξενοδοχείο μας, το Barcelo Torre de Mardid είναι γεμάτο χρώματα – και άφθονο ροζ- οπότε λειτουργεί σαν αντίμετρο. Βολευόμαστε στα δωμάτια μας και έχουμε ελεύθερο πρόγραμμα μέχρι το βράδυ οπότε αδράτω την ευκαιρία για να βγω βόλτα στην πόλη, την οποία επισκέπτομαι για πρώτη φορά.
Έχω έρθει διαβασμένη οπότε κατευθύνομαι στο διάσημο ζαχαροπλαστείο La Mallorquina για να αγοράσω τρουφάκια. Στην συνέχεια, πάω στον 7ο όροφο του εμπορικού κέντρου El Corte Ingles όπου ο Jordi Roca, ο τέως pastry chef του τριάστερου El Celler de Can Roca έχει μόλις ανοίξει ένα παγωτατζίδικο αλλιώτικο από τα άλλα. 
Το Rocambolesc είναι πολύχρωμο, παιχνιδιάρικο, instagamable και τα παγωτά του είναι πραγματικά μοναδικά. Θέλω να τα δοκιμάσω όλα αλλά τελικά διαλέγω ένα ξυλάκι σε σχήμα χεριού με γεύση, και ένα «ψωμάκι» γεμιστό με παγωτό βανίλια που μπαίνει στον φούρνο και σερβίρεται ζεστό.
Το βράδυ, όλη η παρέα που αποτελείται από γνωστούς δημοσιογράφους και συνεργάτες περιοδικών, πάμε στο Botin που είναι το παλιότερο εστιατόριο στον κόσμο. Λειτουργεί από το 1725 και στις βιτρίνες του είναι στημένες όλες του οι αίθουσες σε τέλειες μικρογραφίες.
Παρασκευή πρωί έχουμε επίσκεψη στην πόλη και μετά στο Bernabeu, αλλά αποφασίζουμε με την Χριστίνα, την Μαρία και την Στέλλα να κάνουμε κοπάνα για να πάμε βόλτα στα μαγαζιά. Ανακαλύπτουμε το πιο τέλειο παπουτσάδικο – αγοράζω ένα ζευγάρι ασημένια αθλητικά μποτάκια και το κουτί τους είναι ροζ, τυχαίο, δεν νομίζω- φορτώνουμε σχεδόν όλο το Zara home, και καταλήγουμε στο εστιατόριο La Trainaera για όστρακα και λευκό κρασί. Το βράδυ πάμε για φαγητό στο Restaurante Bar Tomate και περνάμε τέλεια.
Το Σάββατο σειρά έχει το Prado που το γυρίζουμε όλο, ευλαβικά. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται αυστηρά αλλά σαν γνήσιοι Έλληνες αγνοούμε τις πινακίδες – που έτσι κι αλλιώς βέβαια είναι στα ισπανικά – και τραβάμε όσες περισσότερες μπορούμε.
Στην συνέχεια επωφελούμαι του ελεύθερου προγράμματος για να επιστρέψω στον έβδομο όροφο του El Corte Ingles, για το StreetXo, το πρόχειρο εστιατόριο του βραβευμένου chef David Munoz. Δεν κάνουν κρατήσεις και παρόλο που πηγαίνω τρία τέταρτα πριν το άνοιγμα, η ουρά μπροστά μου είναι πάνω από είκοσι άτομα. Οπλίζομαι με υπομονή και περιμένω, μια ώρα τελικά, αλλά η εμπειρία με αποζημιώνει. Το μαγαζί είναι φασαριόζικο, με ωραία ενέργεια, οι μάγειρες, οι σερβιτόροι και οι βοηθοί τους ζουζουνίζουν σαν πολύβουο μελίσσι και το φαγητό είναι πολύ νόστιμο. Αν βρεθείτε στην Μαδρίτη, να πάτε.
Στην συνέχεια πάω για churros με σοκολάτα στο πιο διάσημο μαγαζί της Μαδρίτης. Η chocolateria San Gines έχει ουρά ότι ώρα και να περάσεις, οπότε περιμένω άλλα 25 λεπτά, όμως με 4 ευρώ και 25 λεπτά τρως έξι τέλεια churros βουτηγμένα σε ζεστή σοκολάτα και ξεχνάς όλη την ταλαιπωρία που πέρασες. Το μαγαζί είναι παλιό και διακοσμημένο με εκατοντάδες μαυρόασπρες φωτογραφίες ευχαριστημένων πελατών, και το σύστημα αν και παράξενο, δείχνει να δουλεύει μια χαρά. Περιμένεις στην ουρά μέχρι να φτάσεις στο ταμείο, πληρώνεις, παίρνεις μια απόδειξη και συνεχίζεις να περιμένεις σε μια άλλη ουρά, μέχρι να σε ενημερώσουν πως έχει ελευθερωθεί κάποιο τραπέζι. Μόλις καθίσεις, δίνεις στον σερβιτόρο την απόδειξη και σε πέντε λεπτά η παραγγελία σου είναι στο τραπέζι σου. Βέβαια, μόλις φας και την τελευταία σου μπουκιά σηκώνεσαι και φεύγεις, μια που είναι λίγο άβολο να σε κοιτάζουν επίμονα εκείνοι που περιμένουν να πάρουν σειρά.
Τέλος, περνάω και από την Puerta del Sol για να δω το «χιλιόμετρο μηδέν». Είναι ένα σημείο που υπάρχει σε πολλές πόλεις του κόσμου και από το οποίο μετριούνται όλες οι αποστάσεις από και προς αυτές.
Την Κυριακή επιστρέφουμε στην Αθήνα και παρόλο που καταφέρνω να έχω πάθει το στομάχι μου, να έχω τραβήξει την μέση μου με την βαλίτσα και να έχω χάσει και την αγαπημένη μου ζακέτα στο αεροδρόμιο, το χαμόγελο παραμένει καρφωμένο στα χείλη μου μέχρι το πρωί…
Υ.Γ. Άφησα για το τέλος την μεγάλη έκθεση που συμβαίνει τώρα στους δρόμους της Μαδρίτης. Πρόκειται για τις Meninas, τις πολύχρωμες πλαστικές φιγούρες ύψους σχεδόν δύο μέτρων που συναντάμε κάθε τόσο, σε πλατείες, μουσεία και εμπορικά κέντρα και που είναι φιλοτεχνημένες από καλλιτέχνες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, πολιτικούς και αθλητές. Οι Meninas είναι οι κυρίες επί των τιμών της πριγκίπισσας Μαργαρίτας στον διάσημο πίνακα του Velasquez και η σύγχρονη βερσιόν τους είναι από τα πιο πολυφωτογραφημένα έργα στην Μαδρίτη.
