Θυμάστε τα λευκώματα που είχαμε όταν είμασταν μικρές? Τετράδια ντυμένα με κολλάζ από φωτογραφίες και διάφανο αυτοκόλλητο που περνούσαν από χέρι σε χέρι και γέμιζαν με αφιερώσεις, σκέψεις και εικόνες μιας εποχής που η αθωότητα ξεκινούσε να φλερτάρει ντροπαλά με την αμαρτία.
Τα έχω κρατημένα αυτά τα λευκώματα των εφηβικών μου χρόνων, προσεκτικά φυλαγμένες αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελάω. Και όταν καμιά φορά τα ξεφυλλίζω, βλέπω πως ο έρωτας μας απασχολούσε από τότε, πολύ. Καρδούλες και σκιτσάκια, αναστεναγμοί και σημειώματα, κλεφτά φιλιά και ματιές που δεν ήξεραν ακόμα τι ακριβώς έψαχναν, μέχρι που έφτασε η ώρα που όλα βρήκαν τις απαντήσεις και τον δρόμο τους. Και ναι μεν στην διαδρομή ο έρωτας έπαψε να είναι μυστήριο μέγα αλλά συνέχισε να μας απασχολεί, πολύ, ακόμα και μέχρι σήμερα που θεωρητικά, τα έχουμε ή θα έπρεπε να τα έχουμε όλα λυμένα.
Όμως ο έρωτας τελικά είναι περισσότερο ιδέα παρά πράξη. Σ’ αυτό το συμπέρασμα κατέληξα μεγαλώνοντας, και περνώντας από διάφορα στάδια ξανά και ξανά, στάδια που δεν είναι απλά απαραίτητα για να μάθουμε και να ζήσουμε το παιχνίδι του μικρού φτερωτού θεού όσο καλύτερα γίνεται, αλλά και χρήσιμα, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή – the sooner the better- να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τους άξιους και ικανούς συμπαίκτες.
Βλέπετε, προσωπικά δεν πιστεύω τους ανεκπλήρωτους έρωτες, ούτε και στους πλατωνικούς. Στο δικό μου μυαλό, και στο δικό μου σύμπαν, ο έρωτας είναι παιχνίδι ομαδικό, και θέλει τον καλύτερο co player που μπορείς να βρεις για να το απολαύσεις στο maximum. Και μην πάει το μυαλό σας αμέσως στο πονηρό, δεν μιλάω για τεχνικές στο κρεβάτι παρόλο που κι αυτές χρήσιμες είναι, εννοείται. Όμως η εμπειρία μου λέει πως για να φτάσουμε στο κρεβάτι εγώ πρέπει να το έχω θελήσει πολύ – συγχωρήστε μου τον ενικό αλλά το κομμάτι είναι προσωπικό άρα δικαιούμαι να μιλάω μόνο για τον εαυτό μου- και όταν εγώ θέλω πολύ, περίφημα περνάμε όλοι, trust me.
Άρα το μυστικό είναι να φτάσουμε στο σημείο που το θέλουμε πολύ. Και για να συμβεί αυτό, από μια ηλικία και πέρα , που προσωπικά την οριοθετώ κάπου μετά τα εικοσιλίγα, πρέπει ο άνθρωπος με τον οποίο παίζουμε μαζί να μπορεί να μας ανεβάσει σε άλλες πίστες. Ολοένα και πιο δύσκολες, πιο απαιτητικές, πιο περίπλοκες. Γιατί ο έρωτας είναι παιχνίδι κυρίως του μυαλού. Εκεί συμβαίνουν όλα.. Αν καταφέρεις να μου πηδήξεις το μυαλό – που έλεγε και η Μαλβίνα- όλα μου τα υπόλοιπα είναι δικά σου. Κι αν καταφέρεις να μου κρατήσεις "πηδηγμένο" το μυαλό μου για καιρό, πόσο μάλλον για δεκαετίες, τότε είμαι εγώ δική σου, για πάντα.
Βέβαια, η θεωρία είναι πάντα ευκολότερη από την πράξη και μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι που μπορούν να σου πηδήξουν το μυαλό – ή μάλλον που μπορούν να καταφέρουν να τους αφήσεις να στο πηδήξουν- λιγοστεύουν και πάνε όσο περνάνε τα χρόνια. Μάλλον γιατί το σύμπαν που όλα εν σοφία ποιεί, προνοεί να μεγαλώνουν οι αντιστάσεις μας όσο εξασθενεί η υπομονή μας.Επίσης, όπως όλα τα πράγματα σ΄αυτή την ζωή, όσο πιο πολύ τα κάνεις και τα ζήσεις, και όσο πιο νωρίς, τόσο πιο γρήγορα τα απομυθοποιείς. Αφήστε που, όσο πιο περίπλοκη και απαιτητική γίνεται η καθημερινότητα μας, τόσο πιο πολύ μειώνεται η επιθυμία μας για περεταίρω επιπλοκές.
Μεγαλώνουμε λοιπόν, και μαθαίνουμε. Και στην ανάμνηση των εποχών εκείνων που για χάρη του έρωτα τα κάναμε όλα, χαμογελάμε. Και νομίζω πως νοιώθουμε και ευτυχείς γιατί και στα πατώματα πέσαμε, και γονατίσαμε, και υποκλιθήκαμε, και ζήσαμε μέρες και νύχτες πάνω από ένα τηλέφωνο που αργούσε να χτυπήσει, και λιώσαμε ακούγοντας τραγούδια που έντυναν το προσωπικό μας soundtrack, και τσαλακώσαμε σεντόνια, και τσακωθήκαμε σαν τα σκυλιά, και κάναμε επικές σκηνές, και η αδρεναλίνη μας χτύπησε κόκκινο ξανά και ξανά. Πάλι προσωπικά, ότι έχω κοροϊδέψει έχω καταλήξει να το κάνω. Έχω κλάψει, έχω ψάξει τηλέφωνα, έχω παρακολουθήσει το αντικείμενο του πόθου μου, έχω επιδοθεί με τις κολλητές μου σε μαραθώνιους θαψίματος, έχω γίνει η πιο Κατίνα από τις Κατίνες, έχω απειλήσει, έχω παρακαλέσει, έχω φωνάξει, έχω πει ψέματα. Έχω πληγωθεί και έχω πληγώσει, έχω δώσει υποσχέσεις που δεν κράτησα, έχω εξερευνήσει τα όρια μου αλλά και τα όρια άλλων, έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, έχω πάθει και – ελπίζω πως- έχω μάθει.
Κυρίως έχω πέσει από το βάθρο μου, και έχω καταλάβει πια πως στον έρωτα δεν χωράνε εξυπνάδες. Υπάρχει πάντα κάποιος πιο μάγκας εκεί έξω, ή ίσως πιο αδιάφορος, που θα σε κάνει να αρνηθείς ως άλλος Ιούδας ότι πρέσβευες με ανταμοιβή 30 αργύρια και που θα σε βάλει με ευκολία να βγεις απ' τον δρόμο σου όσο δεν διαννοήθηκες ποτέ, μόνο και μόνο για να επαναφέρεις στα μάτια του την εικόνα σου εκείνη που άναβε φωτιές. Όπως και ότι θα υπάρχουν πάντα σημάδια που επουλώνονται αλλά αφήνουν μια ουλή έτσι, για να θυμάσαι. Όμως έχω αποφασίσει πως ότι έγινε έγινε σωστά, για να με φέρει εδώ που είμαι σήμερα, να γράφω αυτό το κομμάτι, με την γνώση πως τελικά πολλά μπορεί να χάνονται στην διαδρομή αλλά όχι ο έρωτας. Μια που όσο το μυαλό μας θα αντέχει να καβαλάει ένα roller coaster και να γυρίζει ζαλιστικά γύρω απο τον ίδιο άνθρωπο, η επιθυμία θα παραμένει ζωντανή και θα είναι πάντα έτοιμη να αναζωπυρωθεί και να γίνει πυρκαγιά και θύελα και μάλιστα εντελώς εκεί που δεν το περιμένεις. Και if you ask me, αυτό είναι ίσως και το πιο αναζωογονητικό κομμάτι του έρωτα. Πως συμβαίνει στο μυαλό και στα μύχια της ψυχής μας και έχει την δύναμη να μας κρατάει νέους, και ζωντανούς και αστραφτερούς ακόμα και πολλά, πολλά χρόνια μετά.
Υ.Γ. Κάποιο Σάββατο λίγο καιρό πριν, ακούγοντας τον Ρέμο να τραγουδάει και βλέποντας το κοινό – μαζί και εμένα- να τον σιγοντάρει με πάθος, συνειδητοποίησα πως ο έρωτας – ή έστω η καψούρα- μάλλον κυλάει στο DNA μας μια που ταυτιζόμαστε εύκολα με όλους αυτούς τους υπέροχους στίχους που μιλάνε για τα πάθη του, είμαστε δεν είμαστε πια σ΄αυτή την φάση. Ίσως είναι το ιδεατό, να λιώνουμε από το πάθος για έναν έρωτα που μας κρατάει ζωντανούς, στην σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα. Ίσως είναι η ανάγκη μας να νοιώθουμε τις πεταλούδες στο στομάχι μας στην σκέψη κάποιου που είναι μακριά μας ή δίπλα μας, και που μπορεί να μας χαρίσει στιγμές από τις οποίες φτιάχνονται τα όνειρα, και δη τα ακατάλληλα για ανηλίκους. Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί, συνδυασμός. Και να έχουμε ανάγκη να πασπαλίσουμε τις ήρεμες και ταχτοποιημένες ζωές μας με λίγη αστερόσκονη. Ή απλά να είμαστε από εκείνους τους τυχερούς, και τους ικανούς, που αξιώθηκαν να τα έχουν όλα, έστω κι αν κατά περιόδους το ξεχνάμε γιατί θέλουμε ή γιατι νομίζουμε πως αντέχουμε και μπορούμε. Στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς, θα είναι πάντα το παιχνίδι. Οι αφορμές είναι αυτές που θα κάνουν την διαφορά, όπως και οι αιτίες. Και το αποτέλεσμα, όταν πέσει έρωτας, θα είναι πάντα αυτή η λάμψη που βγαίνει από μέσα μας και μας κάνει να φέγγουμε σαν προβολείς, μια που οι ορμόνες της ευτυχίας είναι by far το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό καλλυντικό για όλες τις ηλικίες, όλα τα φύλλα και όλους τους τύπους δέρματος..
Αντί υστερογράφου, αφήνω τον Αντώνη να τα πει όλα, με τον δικό του μοναδικό τρόπο...
