Το ότι θέλω να (ξανά) έχω ένα δικό μου σπίτι στο Λονδίνο, το έλεγα καιρό τώρα. Και το εννοούσα παρόλο που δεν το αποφάσιζα. Είναι αυτό το timing που πολύ σωστά λένε πως είναι a bitch, και που ενώ θέλεις κάτι πραγματικά, σου δημιουργεί προβλήματα μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα. Ή ο κατάλληλος συνδυασμός συνθηκών. Και τότε, όλα αρχίζουν να κυλάνε σαν γάργαρο νεράκι.
Τις δέκα μέρες που ήμουν Λονδίνο τελευταία λοιπόν, ανάμεσα σε όλα τα άλλα που έκανα, πήγα να δω και δύο σπίτια. Οι μεσίτες με τους οποίους συνεργάζομαι μου στέλνουν προτάσεις κάθε τόσο αλλά είπαμε. Πάντα κάτι τύχαινε. Ή τα σπίτια ήταν πολύ ακριβά, ή μέχρι να πάω Λονδίνο είχαν κλειστεί, ή δεν μου άρεσαν…. Anyway, αυτή την φορά τα ραντεβού κλείστηκαν και πήγα. Και μάλιστα πήγα εντελώς μόνη μου γιατί στο θέμα σπίτι έχω αποφασίσει πως θέλω να μην έχω εξωτερικές επιρροές, να το δω, να το γυρίσω, να το σκεφτώ, να πάρω την απόφαση μέσα μου, και μετά να την συζητήσω με τα αγόρια μου κατ΄αρχάς και με τους φίλους μου στην συνέχεια.
Όμως για δεύτερη φορά στην ζωή μου – η πρώτη ήταν το σπίτι στο οποίο μένουμε τώρα στην Αθήνα- τελικά δεν έκανα ούτε καν αυτό. Γιατί το διαμέρισμα ήταν έρωτας από την πρώτη ματιά, το λάτρεψα με το που πέρασα το κατώφλι του και ένοιωσα σαν στο σπίτι μου από την πρώτη στιγμή, οπότε όχι απλά το αποφάσισα μόνη μου, αλλά έκανα και προσφορά. Το παζάρεψα φυσικά πρώτα γιατί ήταν πολύ εκτός του budget μου, και μετά I crossed my fingers και περίμενα να δω τι θα γίνει.
Φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου λοιπόν όταν το προηγούμενο Σάββατο το πρωί, είκοσι ολόκληρες μέρες μετά, ήρθε ένα μέηλ από τον μεσίτη που με ενημέρωνε πως η προσφορά μου είχε γίνει δεκτή. Και στο τέλειο timing που λέγαμε μια που το lease ξεκινάει από τις 15 Οκτωβρίου, άρα δεν είμαι υποχρεωμένη να το πληρώνω μέσα στο καλοκαίρι που έτσι κι αλλιώς δεν θα πήγαινα στην αγαπημένη πόλη. Οπότε αφού τελειώσω με τα διαδικαστικά - να τους κάνω transfer την προκαταβολή δηλαδή και να μου στείλουν να υπογράψω τα συμβόλαια- αυτό το υπέροχο one bedroom διαμέρισμα στην Culford Gardens, off Sloane Square, θα είναι και επισήμως δικό μου. Υποθέτω πως στην επιλογή του landlord μέτρησε το γεγονός πως οι απαντήσεις μου στις ερωτήσεις της μεσίτριας ήταν αυτές που έπρεπε. Όχι δεν έχουμε μικρό παιδί, όχι δεν έχουμε ζώα, όχι δεν καπνίζουμε (ψέματα εννοείται αλλά θα βγαίνουμε στο μπαλκόνι), και δεν θα ζούμε και μόνιμα εκεί οπότε μειώνονται οι φθορές… In any case, η δουλίτσα μας έγινε και αυτό μετράει.
Νομίζω πως θα μοιραστείτε τον ενθουσιασμό μου όταν δείτε τις φωτογραφίες, νοικιάζεται επιπλωμένο to perfection - αυτό ήταν απο τα prerequisites μια που δεν θέλω να μπλέξω με μεταφορικές και πήγαινε έλα πραγμάτων- και έχει ένα σαλόνι- τραπεζαρία με bay window, μια μικρή αλλά πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, ένα μεγάλο μπάνιο και μια κρεβατοκάμαρα με μπαλκόνι που μοιάζει πραγματικά σαν σουίτα πεντάστερου ξενοδοχείου. Είναι και στον πρώτο όροφο γιατί το brownstone building δεν έχει ασανσέρ, έχει και μεγάλες ντουλάπες που είναι must, έχει και έναν καναπέ στο σαλόνι κάτω από το παράθυρο που γίνεται κρεβάτι αν χρειαστεί…. Τι άλλο να ζητήσω δηλαδή για ένα pied a terre?
Αφήστε που, αυτό το σπίτι δεν θα το χαρούμε μόνοι μας, όπως ποτέ δεν χαιρόμαστε μόνοι μας τίποτα άλλωστε. Θα είναι ανοιχτό σε όλους τους φίλους της καρδιάς μας, για να το χρησιμοποιούν όταν πάνε Λονδίνο και εμείς δεν είμαστε εκεί, γιατί έτσι πρέπει να συμβαίνει με όλα τα χαρούμενα και τα όμορφα αυτής της ζωής. Να τα μοιραζόμαστε με εκείνους που αγαπάμε. Έχω πάρει μεγάλο παράδειγμα άλλωστε σ΄αυτό το θέμα, από τους εκεί φίλους μας που άνοιξαν τόσα χρόνια τα δικά τους σπίτια διάπλατα όποτε τα χρειαστήκαμε. Όπως ο Απόλλωνας, ο David και η Doris… <3
Και βέβαια, αυτό που είναι το πραγματικά ενδιαφέρον είναι αυτό που σας έλεγα για το timing. Βλέπετε, αφού το είπα και το ξαναείπα πολλές φορές και δεν το έκανα, αποφάσισα να το κάνω χωρίς να το λέω. Για τα επαγγελματικά μου λέω, που μπήκα επιτέλους στην διαδικασία να τα αντιμετωπίσω σοβαρά πια, και ήδη την προηγούμενη εβδομάδα μίλησα για ενδιαφέρουσες – και προσοδοφόρες- συνεργασίες που πιστεύω πως θα υλοποιηθούν, και για events, και για όλα εκείνα που πρέπει πια να βάλω μπροστά για να με πάνε παρακάτω. Ε, το σαββατιάτικο μέηλ το είδα λίγο σαν κλείσιμο του ματιού από το σύμπαν, ή σαν επιβράβευση ίσως. Σαν σημάδι πως όταν αρχίζεις να παίρνεις αυτά που πρέπει στα σοβαρά σου ανοίγουν οι πόρτες και οι δρόμοι για τα επόμενα, και ελπίζω ειλικρινά πως πέρα από το Blond και τον ροζ προσωπικό μου μικρόκοσμο, με το Λονδίνο σε πιο μόνιμη βάση ξανά θα έρθει και η ώρα του FnL International που είναι σε κατάσταση ύπνωσης πολύ περισσότερο καιρό από ότι πρέπει, και κυρίως από ότι του αξίζει.
Και είμαι και εγώ εννοείται που αρχίζω να βγαίνω από το τέλμα στο οποίο βυθίστηκα εδώ και κάποιους μήνες, κάποιοι από σας το κατάλαβαν και κάποιοι ίσως όχι, όμως είχα ανάγκη προφανώς να το βιώσω όπως το βίωσα, και να το επεξεργαστώ μέσα μου, και να το αφομοιώσω, και να πάρω στην συνέχεια φόρα και δύναμη για να ξαναβγώ στην επιφάνεια και να προχωρήσω για τα καινούρια και τα καλύτερα. Που είναι αυτά που έρχονται…
