Πριν από αρκετά χρόνια αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο. Ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνίστριες δυο γυναίκες, που όμως έκτοτε έμεινε στα σκαριά, μισοτελειωμένες, σκόρπιες σελίδες μέσα στα αρχεία του υπολογιστή μου.Εδώ και κάποιον καιρό όμως, νοιώθω πως μπορεί να ήρθε η ώρα να το ξαναπιάσω. Και διαβάζοντας τα όσα είχα γράψει με το κριτικό μάτι του σήμερα και τις τόσες αλλαγές που συνέβησαν στην ζωή μου από τότε, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι, έτσι για να πάρω feedback.
Η αλήθεια είναι πως το να γράψεις ένα βιβλίο είναι δύσκολο project. Απαιτεί και χρόνο – που δεν έχω σχεδόν καθόλου- και αυτοσυγκέντρωση – που θα μου λείψει σίγουρα τώρα που θα μπει η άνοιξη και το μυαλό μου θα αρχίσει να βολτάρει- και commitment, που εμένα μου λείπει γενικά. Παρόλα αυτά, επειδή κάπως, κάτι μου έκανε κλικ, λέω να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Voila λοιπόν…
Αθηνά.
"Μου ζήτησες να σου πω τι σκέφτομαι για σένα. Μου βάζεις δύσκολα. Ξανά. Πρώτα γιατί το τι σκέφτομαι για σένα δεν έχει να κάνει με το τι νοιώθω και εσύ τι νοιώθω θέλεις να μάθεις στην ουσία, και έπειτα γιατί ότι κι αν σκέφτομαι, ότι κι αν νοιώθω, τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Και τα γεγονότα είναι πως δεν θέλω πια να είμαι εδώ. Καιρό τώρα. Και πως αν δεν μας ένωναν όλα αυτά τα σκοτεινά δεσμά που μας πηγαινοφέρνουν χρόνια τώρα πίσω τον έναν στον άλλον για λίγο - κάθε φορά για λίγο και κάθε φορά για όλο και λιγότερο- θα είμασταν ήδη παρελθόν. Και θα ήταν καλύτερα ίσως γιατί τώρα δεν είμαστε τίποτα. Ούτε παρόν, ούτε μέλλον.
Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα, λαμπερό, σίγουρο και απίστευτα γοητευτικό. Μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο, κοιταχτήκαμε και για δευτερόλεπτα μείναμε μόνο οι δυο μας. Ποτέ δεν κατάλαβα πως το κάνεις αυτό, πως καταφέρνεις με μια ματιά να απομονώνεις όλους τους άλλους όπου και αν είμαστε, και μας αφήνεις να αιωρούμαστε πάνω από το πλήθος για μερικές στιγμές σαν να σταματάει ο κόσμος. Ακόμα και τώρα, που ξέρω, που δεν σε θέλω πια - με την ψυχή μου γιατί με το κορμί μου θα σε θέλω πάντα σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ, πάντα θα αντιδρούν οι ορμόνες μου σ΄αυτό που ξέρω πως μπορείς να μου δώσεις- ακόμα και τώρα που έχω φύγει στην ουσία και ας είμαι εδώ κάποιες φορές που τα βήματα μου με φέρνουν στο κατώφλι σου ενώ η καρδιά και το μυαλό μου είναι μίλια μακριά, ακόμα και τώρα, μ΄αυτό το βλέμμα καταφέρνεις να με απομονώσεις.. Έστω και για ελάχιστα..
Και με παραξενεύει αυτή η δύναμη που έχεις επάνω μου, με παραξενεύει και με γοητεύει όπως γοητεύουν τα απομεινάρια όλων των παλιών μεγάλων ερώτων, μα πιο πολύ με παραξενεύει το πως καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ.. Από εκεί που ξεκινήσαμε.. Πως στην πορεία ανακαλύψαμε όλα τα σκοτεινά και τα βρώμικα και χάσαμε την αγάπη..
Αυτά σκέφτομαι για σένα. Και αυτά νοιώθω. Και θέλω να βρω την δύναμη και τον τρόπο να απαγκιστρωθώ.. Αυτή είναι η ευχή μου στο σύμπαν.. Να έρθει ένας άνθρωπος που να μαγέψει το μυαλό μου και το κορμί μου μαζί, ταυτόχρονα, που να μπορεί να είναι έρωτας, και πάθος, και παιχνίδι, και βίτσιο, και όλα αυτά μαζί, και να σπάσει η κλωστή που μας κρατάει δεμένους.. Δεμένους σε ένα κρεββάτι, γιατί από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα για μας πια. Σ' αυτό το κρεββάτι που είναι ότι έμεινε από μια πορεία που ξεκίνησε σαν βαλς και τελειώνει με τον χορό του πολέμου. Δεν θα σου πω ψέματα. Το έχω ανάγκη αυτό που μου δίνεις και γι΄αυτό γυρίζω κάθε φορά. Όπως και εσύ έχεις ανάγκη αυτό που σου δίνω εγώ και γι' αυτό μένεις και περιμένεις. Μόνο που αυτό που με κρατάει κολλημένη εδώ, σε σένα, θα ήθελα κάποτε να μπορέσει να μου το δώσει κάποιος άλλος. Και να έχει μέσα και αγάπη, και έρωτα, και γέλιο, και χαρά. Και δάκρυα, αλλά από λύπη όχι μόνο από πόνο.
Γυρνώντας πίσω στον χρόνο θυμάμαι στιγμές φωτεινές. Στην αρχή. Θυμάμαι το μήλο που έβγαλες από την τσάντα σου - η πιο έξυπνη κίνηση φλερτ που είδα ποτέ στην ζωή μου και ας μην μπορώ να φάω μήλο πια, μόνο που σκέφτομαι πως θα το δαγκώσω γυρίζει το στομάχι μου αν αυτό σου λέει κάτι- θυμάμαι τα γέλια μας σε εκείνη την εκδρομή στην Επίδαυρο, θυμάμαι πόσο καμάρωνα που σε είχα δικό μου, και μετά όταν τύχει να ακούσω κάποιο από τα τραγούδια που μου αφιέρωνες, αναρωτιέμαι πότε έγιναν όλα αυτά και που πήγε όλη εκείνη η αθωότητα. Σκατά αθωότητα δηλαδή αλλά ξέρεις, συγκριτικά μιλάω.. Γιατί μετά ανακαλύψαμε που μας οδηγούσαν οι ταιριαστές χημείες μας και πήραμε τον δρόμο που δεν είχε επιστροφή.. Και έκλεισαν όλα τα φώτα, και το σκοτάδι που μας ένωσε τελικά, που αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο αυτής της σχέσης που έμεινε στις παρυφές της ζωής μας για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που τόσο αγαπάς, δεν μπορεί ποτέ να ξεχαστεί. Γι' αυτό δεν σε κοιτάζω πια όταν βρισκόμαστε έξω. Δεν μπορώ και δεν θέλω. Αν τα μάτια είναι καθρέφτες, η εικόνα μου που βλέπω μέσα στα δικά σου με πληγώνει. Και έτσι, διαλέγω να έρχομαι σε σένα πάντα νύχτες. Δύσκολες νύχτες που με κρατάνε ξάγρυπνη και αφού έχω παλέψει πριν μ΄όλους μου τους δαίμονες και έχω χάσει. Έρχομαι και φεύγω μέσα στο σκοτάδι και στο ενδιάμεσο τα πυροτεχνήματα έχουν λάθος χρώματα και κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου πως ήταν η τελευταία. Και κάθε φορά λέω ψέματα.
Αυτό είναι. Η ιστορία μας σε μερικές γραμμές. Η ιστορία μια αγάπης που έγινε αρρώστια. "
Άννα.
"Αυτό που είμαι στ' αλήθεια δεν μπήκες στην διαδικασία να το αποδεχτείς ποτέ ουσιαστικά... Αυτό που σ' έφερε κοντά μου, αυτό που σε τράβηξε σε μένα, που σε έβαλε στον κόσμο μου, κάθε μέρα που περνάει το αγνοείς επιδεικτικά και προσπαθείς με όλη σου την δύναμη να το κάνεις κάτι άλλο... Και αναρωτιέμαι γιατί... Γιατί προσπαθείς να μουτζουρώσεις τα λαμπερά μου χρώματα, γιατί προσπαθείς να περιορίσεις την ελευθερία που με τρέφει, γιατί δοκιμάζεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους να βάλεις τον αυθορμητισμό μου μέσα σε ένα από τα κουτάκια που τόσο αγαπάς?
Τι άδικη συνήθεια αυτή των περισσότερων ανθρώπων.. Να γνωρίζουν κάποιον και να τον ερωτεύονται γι΄αυτό που είναι, ότι είναι, και μετά να αρχίζουν να προσπαθούν αυτό που τόσο τους άρεσε να το αλλάξουν και να το φέρουν πιο στα μέτρα τους... Μα κανείς δεν μπαίνει στα μέτρα κανενός, δεν το έμαθες ακόμα? Μπορεί να προσπαθήσει, μπορεί ακόμα και να το υποκριθεί αν χρειαστεί, αλλά για λίγο... Για λίγο γιατί θα έρθει η ώρα που η ανάγκη του να είναι πάλι αληθινός, πάλι ο εαυτός του, θα υπερισχύσει του έρωτα, της αγάπης, της συνήθειας, του οτιδήποτε τον κρατάει δεμένο εκεί, και τότε θα δραπετεύσει... Αυτό θέλεις για μένα? Να μείνω εκεί περιορισμένη και μαζεμένη σε κάτι που δεν είμαι αποδεικνύοντας την αγάπη μου ξανά και ξανά μέχρι να μην αντέξω άλλο και να φύγω? Μόνο και μόνο για να μην προσπαθήσεις να ζήσεις με αυτό που είμαι στ' αλήθεια? Με αυτό που εσύ διάλεξες?
Περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά ότι κάνουμε το κάνουμε για μας... Το ξέρω και το ξέρεις... Τις μεγαλύτερες θυσίες που τις βαφτίζουμε στο όνομα των άλλων, τις πραγματοποιούμε για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες... Έτσι και εγώ.. Μένω, και αλλάζω και προσαρμόζομαι γιατί θέλω.. Και γιατί ακόμα μπορώ... Και κρατάω τον εαυτό μου για εκείνους που χρόνια τώρα τον αποδέχονται, και τον αγαπάνε, και μαζί σου υποκρίνομαι κάτι άλλο, συχνά με επιτυχία...
Το κάνω γιατί για κάποιο παράξενο λόγο η απόρριψη σου μου είναι οικεία... Εγώ που μεγάλωσα μέσα στην απόρριψη του πατέρα μου και που ακόμα παλεύω με τα υπολείμματα της, νοιώθω μια ζεστασιά απίστευτη μέσα στην δική σου συμπεριφορά... Και δίνω μάχες με πάθος νεοσύλλεκτου για την αποδοχή σου... Κάθε λέξη σου που για μένα σημαίνει "ναι", ναι σ΄αυτό που είμαι, ναι σ' αυτό που θέλω, ναι σε ότι έχω ανάγκη, είναι μια ακόμα μάχη κερδισμένη, έστω και δύσκολα...Και όσο και αν ξέρω πως δεν είμαι έτσι πια, ούτε θα αντέξω να υποκρίνομαι πως είμαι για πολύ ακόμα, όσο και αν το ελεύθερο κομμάτι του εαυτού μου αφήνεται όλο και περισσότερο να παρασυρθεί από ανθρώπους, βλέμματα και αγγίγματα που αποθεώνουν την αλήθεια μου, που τόσο έχω ανάγκη, εγώ μένω εδώ... Σε σένα...
Και προσπαθώ και εγώ... Όχι να σε αλλάξω, έχω δουλέψει πολύ πάνω στην ψυχή μου για να κάνω τέτοια λάθη, αλλά να σου δείχνω όσο συχνότερα μπορώ glimpses από τον κόσμο μου που μοιάζεις να έχεις ξεχάσει.. Και έτσι, όταν σε βρίσκω λίγο ανοιχτό και ευάλωτο αφήνω ριπές από το φως μου , από τα χρώματα μου και από το γέλιο μου να σε αγγίξουν και να σε παρασύρουν έστω και για ελάχιστα, έστω για δευτερόλεπτα, σε αυτό που κάποτε σε τράβηξε σαν μαγνήτης...
Και τότε, σε βλέπω να γελάς, βλέπω τα μάτια σου να φωτίζονται και την ψυχή σου να ανοίγει... Και γι΄αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ελπίζω με όλη μου την καρδιά να γίνονται σπόροι που κάποτε μπορεί να ανθίσουν μέσα σου και να γίνουν αναρριχητικά φυτά, φουντωτά και καταπράσινα, που θα διώξουν το σκοτάδι και το μαύρο σου για πάντα, διακινδυνεύω τον θυμό σου που κάθε φορά, μετά, είναι και χειρότερος...
Γιατί σε τρομάζει η δύναμη μου, έστω και αυτή η ελάχιστη.. Θυμώνεις που μπορώ καμιά φορά να σε αλλάξω και να σε κάνω να δεις τον κόσμο με τα μάτια μου... Που μπορώ να σε βάλω μέσα στο φως ενώ εσύ έχεις αποφασίσει για τους δικούς σου λόγους να μείνεις γαντζωμένος στο σκοτάδι... Θυμώνεις και φοβάσαι και τότε, με χτυπάς εκεί ακριβώς που πονάω με τεράστια ευστοχία... Και εγώ αντέχω, και ξανασηκώνομαι, και εσύ απορείς με την δύναμη και με την επιμονή μου... Γιατί ξεχνάς.. Πως στο είχα πει από την αρχή... Εγώ δεν θα φύγω... Παρά μόνο όταν μου πεις εσύ...Και εσύ μωρό μου, με διώχνεις με τα λόγια και τις πράξεις, αλλά με την ψυχή σου παλεύεις να με κρατήσεις εκεί...
Δύσκολο παιχνίδι διαλέξαμε... Εσύ με τα κουτάκια και τα όρια σου και εγώ με τον αέρα που φυσάει μέσα μου λες και είμαι στο νησάκι της καρδιάς μου και αφήνομαι στον βοριά που ανακατεύει τα μαλλιά μου.. Εσύ γη και εγώ αέρας... Εσύ νερό και εγώ φωτιά... Εσύ ψαλίδι και εγώ χαρτί... Πόλεμος κανονικός και οι απώλειες κάθε μέρα μεγαλώνουν... Κι όμως.. Υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που αφηνόμαστε και οι δύο , που αποδεχόμαστε ο ένας την δύναμη του άλλου και την επιρροή του, και την αγάπη που μας ενώνει, και τον έρωτα που μας κατατρώει, και τότε, μόνο τότε, η αλήθεια μας φέρνει τόσο κοντά που όλα γίνονται πάλι εύκολα και το κοντέρ μηδενίζει.. Μέχρι να ξαναρχίσει να γράφει χιλιόμετρα, δύσκολα, ανηφορικά, και να έρθει η ώρα που εγώ θα σκαρώνω πάλι πλάνα απόδρασης και εσύ θα στήνεις τοίχους για να με κρατήσεις μέσα... "
