Δεν θα σας πω ψέματα, οι μέρες εξακολουθούν να είναι δύσκολες. Και όσο περνάει ο καιρός και το σοκ κατακάθεται, τόσο δυσκολεύει η καθημερινότητα που είναι γεμάτη με όλα αυτά τα μικρά πράγματα που συνηθίζαμε να κάνουμε όλοι μαζί.
Κανονίζουμε να πάμε σινεμά και ενστικτωδώς το χέρι μου απλώνεται να πιάσει το τηλέφωνο, να πάρω τον Κρις να του πω αν θέλει να έρθει μαζί μας. Περνάμε όμορφα και ξαφνικά έρχεται μια φλασιά να μουτζουρώσει τα γέλια. Ο φίλος μας δεν θα είναι ποτέ ξανά μαζί μας γύρω από ένα τραπέζι. Κάθομαι στην βεράντα και χαζεύω τον ουρανό, και αναρωτιέμαι, θα με άκουγε άραγε αν του μιλούσα? Παρόλο που προλάβαμε και είπαμε τόσα πράγματα μέσα σ΄αυτούς τους τελευταίους οκτώ πολύ δύσκολους μήνες, και που αποχαιρετιστήκαμε όταν ήρθε η ώρα, έμειναν τόσα μα τόσα πολλά στην μέση. Τόσα πολλά που είχαμε να πούμε, να κάνουμε και να ζήσουμε που παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες μου ο θυμός σιγοκαίει μέσα μου και βρίσκει διαρκώς ευκαιρίες και αφορμές να βγει στην επιφάνεια. Θα συνηθίσουμε, το ξέρω, κι αυτό δεν σημαίνει πως θα ξεχάσουμε βέβαια. Όμως έχουμε καιρό μπροστά μας και διαδικασίες εσωτερικές που υποψιάζομαι πως θα είναι πολύ πιο περίπλοκες και δύσκολες από ότι μπορούσα να φανταστώ.
Πίσω στην καθημερινότητα, ευτυχώς που οι άνθρωποι της ζωής μου – οι υπόλοιποι άνθρωποι της ζωής μου- κεραυνοβολημένοι επίσης αλλά συχνά και ευτυχώς ψυχραιμότεροι, φροντίζουν να είναι δίπλα μου όσο περισσότερο γίνεται. Και να με στηρίζουν, και να μ΄αγαπούν, και να με κρατούν απασχολημένη. Και έτσι, οι τελευταίες μέρες του Ιουνίου ήταν γεμάτες. In a way.
Πέμπτη βράδυ και η πανσέληνος μας βρίσκει στην ταράτσα του ξενοδοχείου NJV Athens Plaza στο Σύνταγμα. Η μόλις ανακαινισμένη από την εταιρία AKPA Design Προεδρική σουίτα ανοίγει τις πόρτες για να μας υποδεχτεί σε ένα party που είχε μουσική, σαμπάνια, αγαπημένους συναδέλφους, finger food και έναν ουρανό μαγικό, έτοιμο για φωτογραφίες που δεν χρειάζονταν το παραμικρό φίλτρο. Στην σκιά της Ακρόπολης ποζάρουμε για selfies με την Φαίη και την Ισαβέλλα και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας στο καλοκαίρι που μόλις ξεκινά.
Λίγο αργότερα, παρέα με την Φαίη και τον Νικόλα φτάνουμε στο Nikkei στο Κολωνάκι. Ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά της πόλης κατά την γνώμη μου, και σίγουρα από τα πιο αγαπημένα μου. Ατμόσφαιρα εξωτική, sexy cocktails δια χειρός Μαίρης Ταλαιπώρου που πέρα από καταπληκτική mixologist είναι και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κορίτσια του industry, εκπληκτικό Peruvian fusion φαγητό από τον Θάνο Στασινό, χαλαρή ατμόσφαιρα, άψογο service και ο πιο eccentric maître d’ της Αθήνας, ο αγαπημένος μου Γιώργος Μακρυγιάννης σε μεγάλα κέφια. Τρώμε σχεδόν ότι υπάρχει στον κατάλογο – προσωπικά μου best of τα nigiri με τα χτένια και το λαβράκι, ο τόνος τιραντίτο και το ceviche- πίνουμε βότκες και Idylle rose, και χαλαρώνουμε τόσο που πείθω τον Πάνο να καθίσει να τον τραβήξω μια φωτογραφία..
Την Παρασκευή το βράδυ, κατεβαίνουμε Βουλιαγμένη. Έχουμε ραντεβού με ένα παλιό και αγαπημένο μας φίλο που δεν ζει πια στην Ελλάδα και την κοπέλα του, και επιλέγουμε να βρεθούμε στο Malabar του ξενοδοχείου The Margi. Άλλο μαγικό μαγαζί για τα καλοκαίρια στην πόλη, που θυμίζει σκηνικό με τα υπέροχα φωτισμένα δέντρα που επιπλέουν μαζί με τα sunbeds στην επιφάνεια της πισίνας γύρω από την οποία είναι στρωμένα τα τραπέζια του φαγητού. Επιμένουμε στο Idylle, είναι από τα πιο αγαπημένα μας ροζέ κρασιά και ένα μεγάλο Ελληνικό success story, και τρώμε καταπληκτικά όπως πάντα δια χειρός Παναγιώτη Γιακαλή, ενός από τους πιο ταλαντούχους αλλά και του στυλ μου Έλληνες chefs. Λίγο αφού έχουμε καθίσει, και χωρίς καμιά απολύτως συνεννόηση, εμφανίζονται η Φαίη με την Νικόλα που είχαν επίσης την ίδια έμπνευση – αν δεν ταιριάζαμε δεν θα κολλούσαμε άλλωστε. Τους προτείνουμε να καθίσουμε όλοι μαζί αλλά έχουν άλλα, πιο ενδιαφέροντα σχέδια. Με την Ελμίνα να λείπει με τις φίλες της για σκι camp, έχουν αποφασίσει να βγουν οι δυο τους ρομαντικά, οπότε τους αφήνουμε να πάνε στο τραπέζι που τους περιμένει λίγο πιο δίπλα. Το βράδυ κυλάει χαλαρά, με τσουγκρίσματα ποτηριών, γέλια και ιστορίες από το παρελθόν ανακατεμένες με σχέδια για το μέλλον. Και λίγο πριν τις δύο αποχαιρετιζόμαστε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη φορά, σύντομα.
Η οποία επόμενη φορά σε ότι αφορά την Φαίη και τον Νικόλα έρχεται άμεσα, μια που συμπληρώνοντας ένα τριήμερο σερί, το Σάββατο το βράδυ μας βρίσκει στην υπέροχη βεράντα τους στην Φιλοθέη, για χαλαρό BBQ. Ένα από αυτά τα καλέσματα που συνηθίζουμε μεταξύ μας, του τύπου βάλετε φόρμες και ελάτε να φάμε κάτι απλό και πρόχειρο, που βέβαια ποτέ δεν είναι ούτε απλό ούτε πρόχειρο σε ότι αφορά την φιλενάδα μου η οποία είναι γεννημένη οικοδέσποινα από εκείνες που τα έχουν όλα to perfection, πάντα. Το τραπέζι είναι στρωμένο στην εντέλεια, τα παγωμένα Martinis σερβίρονται σε κρυστάλλινα ποτήρια Faberge, και πάνω στο coffee table μας περιμένει ένας ασημένιος δίσκος με καναπεδάκια αλλαντικών γαρνιρισμένα με mostarda, αυτή την καταπληκτική Ιταλική λιχουδιά που φτιάχνεται από φρούτα και σιρόπι με άρωμα μουστάρδας. Και εκείνη είναι ντυμένη με ένα υπέροχο τυρκουάζ καφτάνι συνδυασμένο με ton sur ton σανδάλια, η επιτομή του all day chic.
Ο Νικόλας που είναι τρελαμένος ψήστης - by far ο καλύτερος ερασιτέχνης που ξέρουμε- έχει ήδη ξεκινήσει να ψήνει τα τεράστια Blak Angus grass fed T-bones που έχει αγοράσει από το Carnicero και τα οποία βάζει πρώτα όρθια στην ψησταριά και στην συνέχεια τα ξαπλώνει για να ψηθούν απολύτως στην εντέλεια. Τα συνοδεύουμε με ψητά σπαράγγια και πουρέ πατάτες, και για να τιμήσουμε τον chef αλλά και το εκπληκτικό κρέας, πίνουμε ένα Kormilitsa Gold του Τσάνταλη, ένα πολύ σπάνιο κρασί και το μοναδικό στον κόσμο που έχει πάρει τον τίτλο “Official Wine of Kremlin Moscow” μια που είναι το αγαπημένο του Πούτιν και αυτό το οποίο σερβίρει στα επίσημα κρατικά δείπνα.
Την ώρα που φεύγουμε είναι πια Ιούλιος και μαζί με τις αγκαλιές και τα φιλιά, ευχόμαστε ολόψυχα ο καινούριος μήνας να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, κάτι που αν το καλοσκεφτείτε, όσο παράξενα και να είναι τα αστέρια και τα φεγγάρια, δεν μοιάζει και τόσο δύσκολο συγκριτικά με όσα περάσαμε τις προηγούμενες δεκαπέντε μέρες. Fingers crossed.
