Η Δευτέρα κυλάει γρήγορα γιατί το βράδυ έχουμε FnL event στο Four Seasons Athens για το preview του καινούριου μενού του Ιταλικού του εστιατορίου, του Mercato. Περνάμε όπως πάντα καταπληκτικά και κάποια στιγμή φωτογραφίζομαι φορώντας ένα από τα εκπληκτικά καπέλα της εταιρίας Paja Toquilla που κληρώνουμε σε δύο τυχερούς συμμετέχοντες.
Την Τρίτη έχω όπως πάντα πολύ γράψιμο, όμως έχω και εξωτερικές δουλειές, και παρόλο που ο καιρός δεν λέει να χαλάσει, αποφασίζω να φορέσω το Karl Lagerfeld Jokey μου έτσι, για να αλλάξω λίγο μια που πραγματικά έχω βαρεθεί πια να φοράω τα ίδια ρούχα.
Την Τετάρτη το βράδυ πάμε με τον Στέλιο και τον Πάνο σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μαγαζιά στην πόλη, το JuJu, το οποίο κάθε Πέμπτη έχει βραδιά burgers and cocktails. Εκτάκτως, μας κάνουν την χάρη να τα δοκιμάσουμε – μαζί με τον βασιλικό (Πάνο) ποτιζόμαστε και οι γλάστρες (εμείς)- και παραγγέλνω lobster burger που το συνδυάζω με δύο διαφορετικά cocktails το ένα πιο δροσερό και τέλειο από το άλλο. Ένα Director’s Mule, και μια Paloma. Να πάτε οπωσδήποτε μια Πέμπτη στο JuJu, έχει και DJ, και party atmosphere, και ωραίο κόσμο, θα σας αρέσει πολύ!!!
Η Πέμπτη είναι μέρα τρέλας, έχω ραντεβού back to back από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, αλλά συνδυάζω το ένα από αυτά με pleasure και συναντάω την Μάρθα στο Umami Lab, το καινούριο μαγαζί του Διονύση Αλέρτα στην Νέα Ερυθραία. Με τον Διονύση είμαστε φίλοι χρόνια και παρακολουθώ από κοντά την πορεία του, πιστεύω άλλωστε πως παρά το extreme look του που μπορεί να μας μπερδεύει λίγο, είναι ένας από τους καλύτερους Έλληνες pastry chefs. Δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα, ενθουσιάζομαι με το club sandwich που είναι φτιαγμένο με δικό τους ψωμί που το φτιάχνουν εκεί, στο εργαστήριο του μαγαζιού, το κρουασάν βουτύρου παραμένει εκπληκτικό, και το προφιτερόλ μια απολαυστική αμαρτία. Το μαγαζί είναι γεμάτο γυναικοπαρέες – ο Διονύσης έχει σουξέ στα κορίτσια, είναι γνωστό αυτό- και το σημειώνω νοερά για όταν ανεβαίνω τόσο βόρεια, σαν ένα πολύ ωραίο μέρος για να δίνω τα ραντεβού μου.
Επιστρέφοντας σπίτι για να αλλάξω και να ξαναφύγω, βρίσκω να με περιμένει στο μέηλ μου η πρόσκληση για το συνέδριο της Vogue Greece με θέμα Change Makers και με επίτιμη προσκεκλημένη την Anna Wintour... Μπορεί με τις προσκλήσεις να μην το έχω και πολύ, όμως ας το παραδεχτούμε. Κάποιες είναι πολύ πιο σημαντικές από κάποιες άλλες, και χαίρομαι πολύ που είμαι στις λίστες εκείνων που κάνουν την πραγματική διαφορά.
Το βράδυ, πηγαίνουμε με αγαπημένους φίλους στο Cardinale, το Ιταλικό εστιατόριο που άνοιξε η Φωτεινή Παντζιά του πασίγνωστου By the Glass στην οδό Μητροπόλεως. Ο χώρος είναι όμορφος, η ατμόσφαιρα φιλική και το φαγητό νόστιμο. Τρώω καρμπονάρα, πίνω κόκκινο κρασί και χαλαρώνω μετά από μια δύσκολη μέρα με τον πιο ωραίο τρόπο. Μαζί με ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Πάνω στην ώρα έρχεται η Φωτεινή και θυμάμαι τον λόγο για τον οποίο την συμπαθώ τόσο πολύ χωρίς να την ξέρω τόσο καλά. Πέρα από το ότι την θαυμάζω απεριόριστα για τον αγώνα που έδωσε μέχρι να κερδίσει τον Άγγελο της ζωής και της καρδιάς της, είναι ένας απίστευτα ζεστός και δοτικός άνθρωπος. Μας κάνει να νοιώσουμε πραγματικά σαν στο σπίτι μας, και την ώρα που φεύγουμε μου χαρίζει μια ομπρέλα από εκείνες που έβγαλε για τα γενέθλια του By the Glass και την οποία σκοπεύω να κρατάω όλον τον χειμώνα.
Την Παρασκευή έχω ένα επαγγελματικό ραντεβού που πηγαίνει εξαιρετικά και παίρνω μεγάλη χαρά γιατί επιτέλους το Blond αρχίζει να «εξαργυρώνει» την επιτυχία του που μπορεί να μην την διαλαλώ όπου σταθώ και όπου βρεθώ όπως κάνουν άλλοι, αλλά δεν παύει να υφίσταται. Τα στατιστικά της Google είναι αδιάψευστος μάρτυρας άλλωστε, καλύτερος από όσα λόγια θα μπορούσα να πω, αν υποτεθεί πως ήθελα.
Επιστρέφω στο σπίτι τρέχοντας γιατί έχω να τελειώσω το μαγείρεμα που έχω αρχίσει από την Πέμπτη το πρωί, μια που το βράδυ έχω τραπέζι. Με την ευκαιρία χρησιμοποιώ το καινούριο μου mix and much σερβίτσιο και το αποτέλεσμα με κάνει πολύ περήφανη, αλλά για αυτό θα ανεβάσω ένα ποστ αύριο, μια που θέλω να σας πω πως μπορείτε και εσείς αν θέλετε, να αποκτήσετε το δικό σας. Οπότε stay tuned. Η βραδιά κυλάει σαν γάργαρο νεράκι, το φαγητό είναι καλό, ο Πάνος έχει διαλέξει μια σειρά από εξαιρετικά κρασιά, η παρέα είναι υπέροχη, και πέφτω για ύπνο κατά τις 2 ξερή από την κούραση, αλλά πολύ ευτυχισμένη.
Το Σάββατο το πρωί συμμαζεύω το σπίτι από τα τελευταία ίχνη του χτεσινού τραπεζιού - έχω γίνει εξπέρ στο να ταχτοποιώ σχεδόν τα πάντα από το ίδιο βράδυ γιατί σιχαίνομαι να ξυπνάω την άλλη μέρα και να βρίσκομαι σε ένα σπίτι που να μοιάζει βομβαρδισμένο- και προλαβαίνω να πάω και για lunch στο Nolita με την Λένα. Επιστρέφω για ένα nap και στις 8 είμαστε στο Christmas Theater για να παρακολουθήσουμε τον Joaquin Cortes. Έχω βγάλει τα εισιτήρια από τον περασμένο Μάρτιο, και για μένα, εκπληρώνεται μια επιθυμία ζωής μια που ήθελα πάντα να δω μια παράσταση του αλλά την προηγούμενη φορά που είχε έρθει Αθήνα, στο Ηρώδειο, εγώ ήμουν Λονδίνο. Ο Πάνος τον έχει δει στην Κούβα, στο πλαίσιο ενός από τα Habanos Festivals στα οποία έχει παραβρεθεί, αλλά είναι το ίδιο ενθουσιασμένος για μένα. Και ο διάσημος χορευτής δεν μας απογοητεύει καθόλου.
Ανεβάζοντας στο FB ένα βιαστικό βιντεάκι που κατάφερα με χίλια ζόρια να τραβήξω γιατί απαγορευόταν ρητά και η ασφάλεια ήταν μεγάλη, έγραψα τα εξής: «Μια κλεμμένη στιγμή από την συγκλονιστικότερη παράσταση που έχω δει μέχρι σήμερα. Ο Joaquin Cortes χόρεψε δυο ολόκληρες ώρες στην σκηνή του κατάμεστου Christmas Theatre και μας μάγεψε. Ειλικρινά ψάχνω να βρω λόγια να περιγράψω την εμπειρία και δυσκολεύομαι. Νομίζω πως αυτό που είδαμε ήταν ένας ανθρωπος που γίνεται μουσική, ένα κορμί που μεταρέπεται σε φως. Και αυτό που συμβαίνει μπροστά σου, θα το θυμάσαι μια ζωή.(Μαζί του, μουσικοί, τραγουδιστές, χορευτές και χορεύτριες, ο ένας πιο ταλαντούχος από τον άλλον. Τόσο που στέκονταν δίπλα του στα ίσα, κι αυτό νομίζω πως είναι άθλος από μόνο του)» και νομίζω πως αυτό, τα λέει όλα.
Η Κυριακή περνάει χαλαρά στο σπίτι με γράψιμο, χουζούρι και το βράδυ The Voice. Λατρεύω αυτές τις ήρεμες στιγμές με τον Πάνο, όταν πιάνουμε ο καθένας τον καναπέ του και χαζοσχολιάζουμε τα όσα συμβαίνουν στην οθόνη της τηλεόρασης μας με τα κεριά αναμμένα, ένα ποτό ή ένα ωραίο κρασί στα ποτήρια μας και την Brigitte να κοιμάται στο κρεβάτι της μπροστά στο τζάκι. Η συντροφικότητα είναι μεγάλο πράγμα στην ζωή, και έχω την τεράστια τύχη να μοιράζομαι την δική μου με ανθρώπους που αγαπάω πολύ και που μου ανταποδίδουν την αγάπη μου στο ακέραιο. Και δεν μιλάω μόνο για τα αγόρια μου, τον Πάνο και τον Ιάσονα, ή για την μαμά μου, αλλά και για εκείνους τους φίλους που έχουμε αποδείξει πια ο ένας στον άλλον πως είμαστε εδώ για όλα. Τα όμορφα και τα άσχημα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τις χαρές και τις λύπες. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ατζέντες, χωρίς συμβιβασμούς. Δεν είναι πολλοί, εννοείται, αλλά είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έχει στείλει το σύμπαν. Και γι΄αυτό, είμαι βαθιά ευγνώμων.
