Χαλαρό απόγευμα στο σπίτι, από αυτά που αγαπώ πολύ. Η φωτιά στο τζάκι καίει σιγανά, το ίδιο και οι φλόγες των κεριών, τα αναμμένα φωτάκια του δέντρου το κάνουν να δείχνει ακόμα πιο όμορφο, το βάζο στο coffee table είναι γεμάτο με κίτρινα τριαντάφυλλα από την βεράντα μας, ο Πάνος δουλεύει στο γραφείο του, η Brigitte κοιμάται του καλού καιρού στο χαλί μπροστά στα πόδια μου, και εγώ πίνω τον καφέ μου και διαβάζω το καινούριο τεύχος του Tatler στο iPad μου.Πάντα αγαπούσα την ηρεμία του σπιτιού μου, αλλά όσο μεγαλώνω, αυτές οι χαλαρές στιγμές αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία. Τόση που πιάνω τον εαυτό μου να τις προτιμά και να τις επιδιώκει όλο και συχνότερα παρόλο που η δουλειά μας έχει να κάνει με κόσμο, και με events, και με καλέσματα, και με ταξίδια, και παρόλο που όλα αυτά τα κάνω με χαρά όταν έρθει η ώρα.
Νομίζω πως σ΄αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσα. Οι γονείς μου με τις παρέες, τα πάρτι και τα γλέντια τους πρωταγωνιστούσαν για χρόνια στις σελίδες του Ιάκχου όταν τα κοσμικά ήταν ακόμα στο ξεκίνημα τους, και έχοντας την τύχη να παρατηρήσω από πρώτο χέρι όλο αυτό το αδιάκοπο chit chat, το απομυθοποίησα από νωρίς όπως και τους – κατά καιρούς- πρωταγωνιστές του. Και έμαθα να ξεχωρίζω την θέση μου, και να κρατώ τις αποστάσεις μου από ένα lifestyle που μπορεί αν δεν προσέξεις να σε καταβροχθίσει. Ή ακόμα χειρότερα, να σε ξεγελάσει και να σε κάνει να νομίζεις πως ζεις κάτι άλλο από αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα.
Κοιτάζοντας πίσω, νομίζω πως αυτό με βοήθησε να ισορροπήσω στην ζωή μου γενικά. Ήξερα σχεδόν πάντα ποια ήταν τα θέλω μου σε σχέση με τα πρέπει, και πόσο πολύ ήθελα ή μπορούσα να υποχωρήσω για να μπορώ να διατηρώ τον ζωτικό μου χώρο ακέραιο. Τι ήμουν διατεθειμένη να θυσιάσω κάθε φορά, και για ποιον λόγο. Προχώρησα άλλοτε με baby steps και άλλοτε με άλματα σε μια πορεία που είχε συχνές αλλαγές, και κατεύθυνσης, και καριέρας, και προσώπων, μένοντας όμως πάντα ευλαβικά πιστή και σταθερή στους ανθρώπους της ζωής μου που είναι, ήταν και θα είναι πάνω από όλα τα υπόλοιπα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και όπως προχωρούσα, έμαθα διαβάζω πίσω από τις λέξεις και να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου πίσω από την βιτρίνα. Να παρατηρώ τις συμπεριφορές τους, να καταλαβαίνω τις επιδιώξεις τους, και να αποκωδικοποιώ τις προθέσεις τους. Συνήθως με επιτυχία.
Είναι ένα παιχνίδι που με τον καιρό μαθαίνεις να το παίζεις όλο και καλύτερα, ειδικά όταν καταφέρεις να απελευθερωθείς από τα κουτάκια και τους μηχανισμούς σου και να το κάνεις χωρίς να κρίνεις τους άλλους για αυτά που κάνουν και με τα οποία δεν συμφωνείς. Φτάνει να θυμάσαι πως όλα όσα σε ενοχλούν είναι δικά τους, έχουν να κάνουν με εκείνους, με τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους βιώματα, και τις δικές τους προσλαμβάνουσες και όχι με σένα, και πως απλά τυχαίνει κάποια από αυτά να πατάνε τα κόκκινα σου κουμπιά. Έτσι, είναι πολύ πιο εύκολο να απομονώνεις τον θόρυβο και να μένεις συγκεντρωμένος στον όποιο στόχο σου χωρίς παρεμβολές.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά πριν μερικές μέρες μετά από μια κουβέντα που είχα με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ, και ο οποίος μου έκανε πλάκα λέγοντας μου ότι συχνά συμπεριφέρομαι σαν κακομαθημένη πριγκίπισσα, όμως στην πραγματικότητα, αυτό που εννοούσε ήταν πως όντως, προσπαθώ να κάνω τα πράγματα που θέλω όπως τα θέλω, και όταν κάτι δεν μου αρέσει το λέω. Και επιμένω, γιατί προσπαθώ να μην κάνω εκπτώσεις στα θέλω μου, τουλάχιστον όσο περάνει από το χέρι μου.
Ήρθε αυτή η κουβέντα και κούμπωσε με το χτεσινό ποστ μιας διαδικτυακής φίλης στο FB για τους κρυμμένους κώδικες ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, και αναρωτιέμαι γιατί το να θέλει κάποιος να περνάει καλά, και να φέρνει την ζωή του όσο πιο κοντά στο δικό του ιδανικό μπορεί, θεωρείται σχεδόν παραξενιά. Ειδικά όταν η ζωή που θέλουμε δεν ενοχλεί τους άλλους.
Και εκεί μπαίνει το μυστικό του να μην κρίνουμε, γιατί αυτό που αρέσει σε μας σε κάποιον άλλο μπορεί να φαίνεται από βαρετό μέχρι βλακώδες, και το αντίστροφο. Ακριβώς όπως και οι επιδιώξεις μας, οι στόχοι μας, αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε ασφαλείς. Άλλοι στοχεύουν σε επιτυχημένες καριέρες, άλλοι στο να βγάλουν όσο περισσότερα χρήματα μπορούν, άλλοι θέλουν να κάνουν τις καλύτερες σπουδές που γίνεται, άλλοι να αποκτήσουν αναγνωρισημότητα, άλλοι να ζήσουν περιπέτειες, άλλοι θέλουν να κάνουν οικογένεια, άλλοι να ταξιδέψουν σε όλον τον κόσμο, άλλο να χτίσουν κύκλο, άλλοι να αφήσουν το στίγμα τους… Και όλα αυτά είναι μια χαρά, και αν κάποια μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους με επιτυχία ακόμα καλύτερα.
Εμένα η ζωή ας πούμε, μου έφερνε πάντα ανθρώπους. Και είμαι πάντα βαθιά ευγνώμων γι΄αυτό - και για πολλά άλλα- γιατί μέσα από αυτούς – οικογένεια, φίλους, συνεργάτες, συνοδοιπόρους- ήρθαν όλα τα υπόλοιπα, όσα ήρθαν τέλος πάντων. Καλώς ή κακώς τα χρήματα και η επιτυχία ήταν πάντα πιο κάτω στην λίστα μου, όπως και η καριέρα, και θα θυμάμαι πάντα τον αγαπημένο μου Πέτρο Μπουροβίλη να μου λέει πως έχω παντελή έλλειψη φιλοδοξίας σε ότι είχε να κάνει με τα επαγγελματικά μου, και να έχει δίκιο.
Πίσω στο χτεσινό ποστ, με βάση τα χαρακτηριστικά της λίστας εγώ ισορροπώ ανάμεσα στην φτώχεια και τα πλούτη αποφεύγοντας παντελώς οτιδήποτε έχει να κάνει με την μεσαία τάξη, πράγμα οξύμωρο μεν αλλά κατά μια έννοια αληθινό. Μεγαλωμένη με πολλά χρήματα που δεν κατέληξαν ποτέ στα χέρια μου, ένα τέως μαύρο πρόβατο που τελικά απέκτησε οικογένεια και δεν τα κατάφερε καθόλου άσχημα, μια πολίτης του κόσμου που από το Μονακό και το Λονδίνο προσγειώθηκε στην Ελλάδα της κρίσης, βαθιά εσωστρεφής σε μια δουλειά βασισμένη στη εξωστρέφεια, μετανάστης από την Ψαρού κυριολεκτικά και μεταφορικά και πανευτυχής παρόλα ταύτα, αυτή είμαι εγώ, με φτερά και με ουρά που έλεγε και ο μακαρίτης ο Ασλάνης χρόνια πριν στο αγαπημένο νησάκι. 
Η μαμά του Ιάσονα, η σύντροφος του Πάνου, η κόρη της μαμάς μου, η φίλη των κολλητών μου, το ροζ του Blond (con)fusion, η οικοδέσποινα του FNL, ένα δύσκολο παρελθόν ξεθωριασμένο αλλά όχι ξεχασμένο, οι ρυτίδες στον καθρέφτη μου κόντρα στο εκτυφλωτικό ξανθό μαλλί μου, μια γυναίκα που στα 58 της νοιώθει ακόμα παιδί.
Μπορεί η ζωή να έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, και να μας πηγαίνει και να μας φέρνει σε μέρη, σε διαδρομές και σε καταστάσεις που δεν είχαμε φανταστεί, μπορεί όλη η πορεία μας να κρύβει διαδοχικές καταστροφές και θριάμβους, όμως στο τέλος της μέρας αυτό που έχει σημασία είναι να καταφέρνουμε να της δίνουμε το νόημα, το χρώμα, το άρωμα, και την γεύση που θέλουμε. Και να την μοιραζόμαστε με εκείνους που αγαπάμε, και μας αγαπούν κι αυτοί, και που είμαστε τόσο σημαντικοί για εκείνους όσο είναι και εκείνοι για μας, και αυτοί δεν μπορεί να είναι πολλοί, ούτε να ζουν μονίμως κάτω από τα φώτα.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ κατά κανέναν τρόπο πως τα χρήματα και η επιτυχία δεν είναι σημαντικά. Ίσα ίσα, που θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι πλούσια και διάσημη. Και αδύνατη, και είκοσι χρόνια νεότερη με τα μυαλά που έχω σήμερα, και περιζήτητη, και απροβλημάτιστη, και στην κοσμάρα μου εντελώς. Απλά ξέροντας πια καλά πως δεν υπάρχει τελειότης στην ζωή, και πως κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα, διαλέγω ξανά και ξανά απολύτως συνειδητά την υγεία – του παιδιού μου, την δική μας και των ανθρώπων της καρδιάς μου- την ηρεμία, και κατά τα άλλα αυτά που έχω, ακριβώς όπως τα έχω. Που είναι όλα μετρημένα, είναι όμως ταυτόχρονα κομμένα και ραμμένα στα θέλω μου, στις ανάγκες μου, στις ευχές και στα όνειρα μου. Δεν περισσεύει τίποτα, και κανείς. Και με το χέρι στην καρδιά, σας λέω πως καθόλου δεν με πειράζει και να μην αυξηθούν ποτέ και καθόλου. Αρκεί να μην λιγοστέψουν.
*Το κομμάτι αυτό γράφτηκε απνευστί και ανέβηκε χωρίς editing. Και μπορεί αυτές οι σκέψεις να μοιάζουν – και να είναι – μπερδεμένες και σκόρπιες, όμως τις έγραψα ακριβώς όπως τις είχα στο μυαλό μου. Και είναι πέρα για πέρα ειλικρινείς και αληθινές.
Φιλιά
