Με αφορμή την χτεσινή γιορτή του Thanksgiving και χρησιμοποιώντας σαν τίτλο την ελληνική μετάφραση του “count your blessings” σκέφτηκα πως είναι η κατάλληλη ευκαιρία να γράψω για τις μικρές καθημερινές ευτυχίες που συχνά θεωρούμε δεδομένες ή και αδιάφορες, περιμένοντας να συμβούν τα μεγάλα και τα σημαντικά στην ζωή μας.
Και μην φανταστείτε πως πάω να σας κάνω κάποιου είδους διδαχή, κάθε άλλο παρά. Κυρίως τα γράφω για να τα διαβάσω εγώ, που τον τελευταίο καιρό τον περνάω παραπονούμενη για την τρελή δουλειά που με κρατάει ξάγρυπνη τα βράδια, ξεχνώντας τις εποχές εκείνες που αρχίζαμε από το μηδέν και δεν είχαμε καθόλου δουλειά. Είχαμε μόνο ο ένας τον άλλον, κάποιους από τους πιο πιστούς και αγαπημένους μας φίλους και ένα όνειρο. Ένα όνειρο που συχνά αμφισβητήθηκε από πολλούς, μη σας πω και από μας τους ίδιους.
Η αλήθεια είναι πως όταν οι δυσκολίες περνούν ξεχνιούνται, ή έστω απαλαίνει η θύμηση τους . Μάλλον είναι ένα είδος μηχανισμού που έχουμε ενσωματωμένο στο DNA μας και που μας βοηθάει να προχωράμε προς το μέλλον χωρίς να κολλάμε στο παρελθόν. Και φυσικά, η ζωή είναι μονόδρομος, πάμε μόνο μπροστά με φόρα. Όμως κάπου εκεί ανάμεσα, στο παρελθόν που θαμπώνει και στο μέλλον που φαντάζει στα μάτια μας λαμπρό, ξεχνάμε το σήμερα. Το τώρα. Το παρόν που είναι η μόνη μας σιγουριά όπως πολύ σωστά έγραψε μια αγαπημένη φίλη μερικές μέρες πριν στον απολογισμό των γενεθλίων μας, μια που κανείς μας δεν ξέρει αν και τι θα του ξημερώσει αύριο.
Και αυτό το παρόν, μόνο και μόνο επειδή έχουμε την τύχη να το ζούμε, να έχουμε ξυπνήσει το πρωί γεροί, είναι ένα δώρο. Και η αφορμή να μετράμε καθημερινά τις ευλογίες μας και να ευγνωμονούμε την ζωή και το σύμπαν για όσα καλά μας αξιώνουν. Και αυτά τα καλά, τα καθημερινά, τα απλά και τα εύκολα, είναι που οφείλουμε να θυμόμαστε όσοι έχουμε την υγεία μας. Εμείς, τα παιδιά μας και όσοι αγαπάμε. Όλα αυτά που τα κάνουμε και τα αντιλαμβανόμαστε σχεδόν μηχανικά, η λιακάδα μέσα από το τζάμι μας, η ζέστη όταν έξω κάνει κρύο, το ότι ανοίγουμε την βρύση και τρέχει νερό ή το ψυγείο και έχει φαγητό - πράγματα που για εκατομμύρια ανθρώπους στην γη δεν είναι δεδομένα - το ότι είμαστε ελεύθεροι και ασφαλείς σε μια χώρα δημοκρατική, το ότι έχουμε την δυνατότητα να ζούμε καλά – άλλοι καλύτερα και άλλοι χειρότερα αλλά ας μην ξεχνάμε ποτέ πως όλα είναι υποκειμενικά και πως αυτό που για μας είναι τίποτα για κάποιον άλλο μπορεί να είναι τα πάντα- πως έχουμε ανθρώπους να μας αγαπάνε και να μας στηρίζουν, πως έχουμε δουλειά κι ας μην βγάζουμε τα λεφτά που βγάζαμε κάποτε, πως γελάμε έστω και όχι όπως και όσο παλιότερα, πως ονειρευόμαστε και έχουμε πιθανότητες κάποια από τα όνειρα μας να πραγματοποιηθούν. Και η λίστα δεν έχει τέλος.
Και φυσικά ναι, μέσα στην καθημερινότητα μας αυτή αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Πολλές και όλοι. Όμως όταν δεν έχουν να κάνουν με την υγεία των ανθρώπων που αγαπάμε και την δική μας, και με θανάτους, οι δυσκολίες πέρα από δοκιμασίες είναι και reality checks. Γιατί μας βάζουν στην διαδικασία να μετράμε τις δυνάμεις μας, να βάζουμε τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις, και στο τέλος της μέρας να ξέρουμε ποια είναι η ουσία και πιο το περιτύλιγμα. Με τι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τι δεν μπορούμε να ζήσουμε
Δεν θα υποκριθώ πως δεν είμαι a material girl in a material world, αγαπώ τις ευκολίες, τα όμορφα πράγματα, την πολυτέλεια, την εικόνα και όλο αυτό που ονομάζουμε lifestyle, και το αγαπάω πολύ. Όμως φροντίζω να θυμάμαι όσο συχνότερα μπορώ πως όλα αυτά δεν είναι η βάση της ζωής μου, αλλά τα μπαχαρικά της. Και πως αν έπρεπε να διαλέξω, ή όσες φορές χρειάστηκε να διαλέξω, διάλεξα ανθρώπους και όχι πράγματα.
Ξέρω πως η σημερινή μου εικόνα μπορεί να ξεγελά - η δουλειά, το ροζ χρώμα αλλά και η ηλικία από ένα σημείο και μετά δημιουργούν μια façade που δεν είναι ψεύτικη, είναι απλά ένα μεμονωμένο κομμάτι μιας περίπλοκης πραγματικότητας- όμως είμαι από τους ανθρώπους εκείνους που έπεσαν και στήθηκαν στα πόδια τους ξανά και ξανά και ξανά πολλές φορές μέσα στα χρόνια. Κουβαλάω πολύ μαύρο μέσα μου, ένα παρελθόν δύσκολο και περιπετειώδες αλλά και μια προσαρμοστικότητα που με βοηθάει να λυγίζω αλλά να μην σπάω. Και μετράω και πάρα πολλές απώλειες, άλλες από επιλογή και άλλες όχι, που με κάνουν να βλέπω τα πράγματα με μια άλλη ματιά, σε μια άλλη προοπτική και διάσταση. Κυρίως, ξέρω καλά πια πως μπορώ να ξαναστήσω την ζωή μου αν χρειαστεί απ’ την αρχή, παρόλο που ελπίζω πως δεν θα παραστεί αυτή η ανάγκη. Ξέρω όμως και πως για να συμβεί αυτό, αυτοί που μου χρειάζονται, η βάση, η δύναμη και το καύσιμο μου, είναι άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Αυτοί είναι η μεγαλύτερη ευλογία μου, το πιο ακριβό δώρο που μου χάρισε το σύμπαν. Και για τα υπόλοιπα, όλα τα υπόλοιπα, νοιώθω πάντα την τεράστια ευγνωμοσύνη του ανθρώπου που δεν φαντάστηκε ούτε στα καλύτερα του όνειρα πως θα αξιωνόταν τόσα πολλά. Κυρίως τόση πολλή αγάπη. Αλλά δεν καίγομαι κιόλας.
Φλυαρώ τόση ώρα προσπαθώντας να πω αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά δυστυχώς συχνά δεν είναι. Είμαστε περαστικοί από εδώ, και ζούμε την κάθε μέρα από μοίρα και από τύχη. Και την ζούμε με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε, παίρνοντας τις αποφάσεις μας και βιώνοντας τις συνέπειες τους, και την μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους που διαλέγουμε και μας διαλέγουν και όλο κι όλο που μπορούμε να κάνουμε είναι μια διαφορά. Μικρή ή μεγάλη, για πολλούς ή για λίγους, πάντως αυτό είναι το αχνάρι μας. Αυτό που δίνουμε γύρω μας. Η ενέργεια μας, η αγάπη μας, το νοιάξιμο μας, η προσπάθεια μας να κάνουμε όσο πιο καλό μπορούμε, οι ευκαιρίες που δίνουμε κι αυτές που αξιοποιούμε, η θετική επιρροή που έχουμε στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, τα χαμόγελα που μοιράζουμε, αυτά τα μικρά κομματάκια του εαυτού μας που αφήνουμε να τα πάρει το σύμπαν και να τα σκορπίσει σαν ενέργεια στον κόσμο.
Μια ενέργεια που οφείλουμε να την κρατάμε όσο πιο καθαρή γίνεται. Με το να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, με το να είμαστε διάφανοι, με το να είμαστε καλοπροαίρετοι, και κυρίως με το να είμαστε ευγνώμονες. Και με το να λέμε σ΄αγαπώ και συγγνώμη όταν και όπου πρέπει και να τα εννοούμε από καρδιάς, για να μην βρεθούμε κάποια στιγμή με λόγια ανείπωτα που δεν θα ειπωθούν όμως ποτέ, γιατί εκείνος που έπρεπε να τα ακούσει δεν θα είναι πια εκεί.
Count your blessings λοιπόν. Μετρήστε τις ευλογίες σας. Και θα δείτε πως ο πρωινός καφές θα έχει άλλη γεύση, και πως ο ήλιος λάμπει πιο φωτεινός όταν τον κοιτάζουμε ξέροντας πως η μέρα ξεκινάει για να την ρουφήξουμε με πάθος.
