Για πάρα πολλά χρόνια, τα περισσότερα της ζωής μου για να είμαι ακριβής, δεν είχα καμιά απολύτως σχέση με οτιδήποτε αφορούσε στα φυτά. Μου άρεσαν οι βεράντες, και οι κήποι, αρκεί να τους φρόντιζαν άλλοι. Και αντίθετα από την μαμά μου που είναι ο επίσημος κηπουρός της οικογένειας και που φυτεύει κουκούτσι και βγαίνει δέντρο, εγώ είχα αυτό που λέμε «καφέ χέρι». Μου χάριζαν μια υπέροχη φουντωτή γλάστρα και σε μερικές εβδομάδες κατέληγε κλινικώς νεκρή.
Στο νησάκι τα καλοκαίρια είχα μάλιστα συγκεκριμένη ρουτίνα. Με το που έφτανα αρχές Μαΐου ειδοποιούσα τον κύριο που είχε το φυτώριο στην Αγία Σοφία και ερχόταν, φόρτωνε όλες τις γλάστρες στο φορτηγάκι του και μου τις επέστρεφε ωραιότατες, με φρεσκοφυτεμένα λουλούδια και φυτά που τα συντηρούσα οριακά μέχρι τον Σεπτέμβρη που κλειδώναμε το σπίτι και φεύγαμε. Και την επόμενη χρονιά, άντε πάλι απ’ την αρχή.
Όλα αυτά μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια που μετακομίσαμε στο σπίτι που μένουμε σήμερα. Δεν ξέρω τι μαγικό συνέβη, πάντως αποφάσισα να ασχοληθώ με το gardening για πρώτη φορά στην ζωή μου και κόλλησα. Στην αρχή με την βοήθεια της μαμάς που ερχόταν και έκανε όλη την δύσκολη δουλειά – και μετά την κερνούσα καφέ για να την ευχαριστήσω- και στην συνέχεια μόνη μου, αργά αλλά σταθερά, κατέληξα να φυτεύω, να κλαδεύω, να ραντίζω και κυρίως να καμαρώνω τα φυτά μου που για να με ενθαρρύνουν έχουν γίνει τεράστια και μπορώ να περηφανευτώ πως από χειμώνα σε καλοκαίρι μετράμε ελάχιστες απώλειες.
Και έτσι, κάπως αναπάντεχα αλλά εντελώς organically, η κηπουρική έγινε χόμπι, και μεγάλη απόλαυση όταν κάθομαι και χαζεύω το αποτέλεσμα των κόπων μου, αλλά κυρίως του ενδιαφέροντος μου. Πίνω το πρωί τον καφέ μου στην βεράντα και κάνω επιθεώρηση, κανονική. Καθαρίζω τα κίτρινα φύλλα, ποτίζω τις μικρές γλάστρες που δεν έχουν αυτόματο, ψεκάζω όταν χρειαστεί…. Μην σας πω ότι συχνά μιλάω στα φυτά μου, ή ακόμα χειρότερα μιλάω σαν να είμαι εγώ το φυτό, τύπου «δώστε μου λίγο χρόνο και θα γίνω πάλι το πιο geek φυτό της βεράντας». (Αυτός είναι ο ιβίσκος).
Anyway, you got the point. Χτες ας πούμε, μόλις έκανε μικρή διακοπή η νεροποντή πήγα στο φυτώριο για να πάρω δυο μικ΄ρες γλάστρες που μου έλειπαν και δυο στηρίγματα, ένα για τον ιβίσκο που λέγαμε, και ένα για μια μουσμουλιά που βγήκε από ένα κουκούτσι που φύτεψε κάποτε ο Ιάσονας σε μια γλάστρα και τώρα έχει γίνει σχεδόν δεντράκι. Και με την ευκαιρία, πήρα και ένα φάρμακο για την μελίγκρα και ψέκασα δυο φυτά που έχουν λίγη, έτσι ώστε να μην προλάβει να απλωθεί.
Και πρέπει να σας πω πως η κηπουρική πέραν του ότι είναι πολύ chic -στο «χωριό» μου όλη η αριστοκρατία όπως άλλωστε και η Βασιλική οικογένεια ασχολούνται φανατικά με το σπορ- είναι και εξαιρετική ψυχοθεραπεία.. Χαλαρώνεις, αφήνεις το μυαλό σου να συγκεντρωθεί σε κάτι πολύ εποικοδομητικό και να ξεφύγει από όσα το βασανίζουν, έρχεσαι σε επαφή με την φύση, και στην συνέχεια χαίρεσαι και το αποτέλεσμα που σε αποζημιώνει απολύτως για όσο κόπο έκανες. Δοκιμάστε το, είναι πραγματικά ανακουφιστικό.
