Κανονικά θα ήθελα να βάλω τίτλο «η -χαμένη προς το παρόν- μάχη για την τέλεια Γαλλική ομελέτα» αλλά μου φάνηκε μεγάλος, και λιγουλάκι ανόητος.
Παρόλα αυτά η μάχη υφίσταται, και είναι αδυσώπητη, με το σκορ προς το παρόν υπέρ της ομελέτας και εναντίον της μαγείρισσας, όμως που θα μου πάει, θα το γυρίσω. Για την ιστορία να πω απλά πως το δίπλωμα της Γαλλικής ομελέτας - της σωστής, της αφράτης, της moist- είναι τόσο πάρα πολύ πιο δύσκολο από ότι φαίνεται στα βιντεάκια του YouTube, όμως ευτυχώς η γεύση παραμένει άπαιχτη ασχέτως του οπτικού αποτελέσματος, οπότε τουλάχιστον τις απολαμβάνουμε τις άσχημες, σπασμένες ομελέτες που σερβίρω κάθε τόσο.
Το μυστικό της Γαλλικής ομελέτας είναι στο βούτυρο βλέπετε, και εγώ λόγω δίαιτας προσπαθώ να μάθω να την φτιάχνω χωρίς, στο αντικολλητικό, πράγμα που ανεβάζει τον πήχη. Και ρίχνει τις θερμίδες. Υπαίτιος για όλα αυτά είναι ο Νίνο Τσατσούλης AKA Macaronino, αγαπημένος φίλος και Θεσσαλονικιός chef που το καλοκαίρι μας κακόμαθε σερβίροντας μας υπέροχες, αφράτες, και τέλεια τυλιγμένες Γαλλικές ομελέτες χωρίς ίχνος βούτυρου για πρωϊνό και με έβαλε στο τριπάκι.
Η σωστή Γαλλική ομελέτα πρέπει να είναι λίγο χλωμή, υγρή στο κέντρο – γι’ αυτό την ψήνουμε μόνο από την κάτω πλευρά και δεν την γυρίζουμε να ψηθεί και από την άλλη αλλά την διπλώνουμε, μακρόστενη, και με λεία επιφάνεια χωρίς σπασίματα. Στην φωτογραφία βλέπουμε το σωστό αποτέλεσμα και κάτω δεξιά το – όχι και τόσο σωστό- δικό μου, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Anyway, όπως θα δείτε και στα βιντεάκια λίγο με το χέρι, λίγο με την σπάτουλα τα κουτσοκαταφέρνω, και φυσικά δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα αν δεν την τελειοποιήσω εντελώς, και στο μεταξύ αν έχετε καμιά ιδέα ή κανένα tip στείλτε μου μήνυμα στο FB ή στο Instagram γιατί εδώ κάτι έχει γίνει και τα σχόλια έχουν εξαφανιστεί. Το κοιτάζουμε και θα φτιαχτούν, αλλά μέχρι τότε μηνυματάκι για να συνεννοούμαστε.
Η συνταγή για όσες και όσους ενδιαφέρεστε είναι απλούστατη. Τρία αυγά ανά άτομο τέλεια χτυπημένα με το σύρμα ώστε να μην έχουν καθόλου αδιάλυτο ασπράδι μέσα, αλάτι, πιπέρι, φρέσκα μυρωδικά αν θέλουμε, ένα καλό αντικολλητικό τηγάνι, μια σπάτουλα σιλικόνης, άφθονη υπομονή και καλή τύχη… Και soundtrack το «μα δεν τελειώσαμε» του αγαπημένου Αντωνάκη ο οποίος by the way μαθαίνω πως φέτος θα εμφανίζεται τον χειμώνα με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη οπότε το πρόγραμμα έχει μπει ήδη στην λίστα των χειμωνιάτικων must dos, και μάλιστα στις πρώτες θέσεις.
Κατά τα άλλα χτες βράδυ φόρεσα για πρώτη φορά ζακέτα, κάναμε το πρώτο girls night με την Λένα και την Κατερίνα στο Frati στην Κηφισιά και ευτυχώς είχα φροντίσει να την ρίξω στην τσάντα μου φεύγοντας γιατί αλλιώς θα είχα γίνει ακόμα πιο αρχαία από το κρύο. Την πεθύμησα την δροσιά, και το να μαζευτούμε όλοι από τις διακοπές στην πόλη, και τις ζακετούλες τις πεθύμησα, αλλά όλα αυτά μην θέλοντας να τελειώσει ακόμα το καλοκαίρι.
Τι να πει κανείς… Άβυσσος η ψυχή του ξανθού ανθρώπου…
Φιλιά
