Καινούρια χρονιά, καινούρια δεκαετία, ας ξεκινήσουμε λοιπόν με σχέδια και όνειρα αντί για απολογισμούς. Παρόλο που όπως ξέρουμε όλοι το μέλλον χτίζεται πάνω στα μαθήματα του παρελθόντος, ως γνήσια Πολυάννα ταυτίζομαι εντελώς με την λαϊκή παροιμία που λέει πως δεν έχει νόημα να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.
Την τελευταία μέρα του χρόνου λοιπόν, κάθισα με ησυχία και έκανα τους λογαριασμούς μου, τι έπαθα, τι έμαθα, τι κέρδισα, τι έχασα, και κυρίως ποιο ήταν το δικό μου κομμάτι συμμετοχής στα λάθη και τα πάθη, και μετά τράβηξα μια γραμμή, και αποφάσισα να προχωρήσω στο μέλλον on a clean slate όπως λένε και οι αγαπημένοι Άγγλοι. Μηδενίζοντας δηλαδή το κοντέρ. Έτσι, το σημερινό ποστ, το πρώτο της χρονιάς και της δεκαετίας, θέλω να είναι αφιερωμένο σε στόχους, αποφάσεις και όνειρα, και να είναι γεμάτο αποφασιστικότητα και αισιοδοξία.
Σε προσωπικό επίπεδο λοιπόν, φέτος αποφάσισα πρώτα και πάνω από όλα να με προσέξω και να με νταντέψω. Και να το κάνω αυτό αποκλειστικά και μόνο για μένα, για να νοιώσω όσο καλύτερα γίνεται, για να βελτιώσω την ζωή και την ψυχολογία μου, και όχι για να βελτιώσω την εικόνα που βλέπουν οι άλλοι.
Από Δευτέρα λοιπόν ξαναμπαίνω σε πρόγραμμα για να χάσω τα κιλά που πήρα από το καλοκαίρι και μετά και που δεν είναι καθόλου λίγα, και για να συνεχίσω με τα επόμενα. Ξεκινάω και γυμναστήριο τρεις φορές την εβδομάδα για να δυναμώσω το σώμα μου, και ειδικά τα γόνατα μου που σε συνδυασμό με τις σκάλες του σπιτιού τα φέρνουν δύσκολα πια και με κάνουν να νοιώθω πιο υπερήλιξ από ότι είμαι.
Ακόμα, θα συνεχίσω ευλαβικά την καθημερινή περιποίηση του προσώπου μου και το self-pampering. Αγαπημένα προϊόντα ομορφιάς, ιεροτελεστία καθαρισμού πρωί και βράδυ για να διατηρώ την ελαστικότητα του δέρματος μου, όπως και scrubbing μια φορά την εβδομάδα στο ντους για να φεύγουν τα νεκρά κύτταρα και να αναπνέει όλο μου το σώμα.
Θα προσπαθήσω να κοιμάμαι και φέτος ένα γερό οκτάωρο κάθε μέρα, καμιά φορά και παραπάνω όταν μου βγει και χρόνος για nap, όπως και να φροντίζω το σπίτι και το γραφείο μου να είναι όσο πιο όμορφα, ταχτοποιημένα και μοσχομυριστά γίνεται έτσι ώστε να ανυπομονώ να επιστρέψω είτε στο ένα, είτε στο άλλο.
Εννοείται πως θα παραμείνω ευγνώμων για όσα με αξίωσε μέχρι σήμερα η ζωή. Για τον σύντροφο, το παιδί και την μαμά μου, για τους φίλους καρδιάς και ζωής, αλλά και για τα ξεσκαρταρίσματα που είναι απαραίτητα για να διατηρείται η ψυχή μας ανάλαφρη. Κάτι σαν scrub εσωτερικό δηλαδή, που συνδυάζεται απόλυτα με την δουλειά που συνεχίζω να κάνω χρόνια τώρα με τον εαυτό μου μέσα από την αυτογνωσία, δυναμώνοντας με εσωτερικά έτσι ώστε να μπορώ να αντιμετωπίζω ότι έρθει στην ζωή μου, καλό ή κακό, με θάρρος, δύναμη, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Θα επιμείνω για μια ακόμα χρονιά να λέω «σ’ αγαπώ» και «συγγνώμη» εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, να δίνω ευκαιρίες όσο συχνότερα μπορώ αλλά και να κλείνω πόρτες όταν κάποιοι εκμεταλλεύονται την καλή μου διάθεση ή παρεξηγούν την ανοχή μου, και ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει πιο δυνατή ασπίδα από την αγάπη των ανθρώπων της ζωής και της καρδιάς μου. Και παραδέχομαι δημόσια και δυνατά πως είμαι αδιανόητα τυχερή που έχω τόση αγάπη στην ζωή μου.
Θα φροντίσω να αναγνωρίζω τα λάθη μου, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, και να πληρώνω τις συνέπειες των αποφάσεων μου. Καλές ή κακές. Ξέρω καλύτερα από το να φορτώνω τα πάντα στους άλλους, ή στην ζωή, και στα σχεδόν 56 μου έχω μάθει πια πως κανείς δεν μπορεί να μας αδικήσει περισσότερο από εμάς τους ίδιους, όπως και πως κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια αν δεν του δώσουμε το ελεύθερο.
That been said, θα συνεχίσω επίσης να μαζεύω με κάθε ευκαιρία την εκλεκτική μου οικογένεια – συγγενείς, φίλους και συνεργάτες που αγαπάω- στο σπίτι για να τους μαγειρεύω, να τσουγκρίζουμε ποτήρια με κρασί και bubbles, και να μοιραζόμαστε γέλια, κουβέντες και στιγμές. Το σπίτι μας είναι αυτό που διαχωρίζει τα κοινωνικά από τα προσωπικά μας. Για να περάσει κάποιος την πόρτα του πρέπει να τον θεωρούμε δικό μας άνθρωπο. Κανονικά. Και αυτός είναι ένας κανόνας που τηρούμε όλοι μας, απαρεγκλίτως.
Στα επαγγελματικά, βάζω καινούριους στόχους, έχω δεκάδες ιδέες για υλοποίηση και για το Blond και για το FnL, και ξυπνάω το πρωί γεμάτη ενθουσιασμό για όσα ελπίζω και προσπαθώ να συμβούν. Και θα συνεχίσω να ακολουθώ τους κανόνες που έβαλα όταν ξεκίνησα το Blond.
- Να τιμώ τις συνεργασίες μου, να διαλέγω προσεκτικά εταιρίες και ανθρώπους γιατί με ενδιαφέρουν οι μακροχρόνιες και σωστά χτισμένες σχέσεις, και να θυμάμαι μια σοφή συμβουλή του πατέρα μου. «Οι καριέρες δεν χτίζονται με τα ναι αλλά με τα όχι.» Άρα θα παραμένω επιλεκτική και εκλεκτική κι ας σημαίνει αυτό πως προχωράω πιο αργά από ότι ίσως θα έπρεπε ή θα μπορούσα. Πιστεύω πως τελικά θα αποδειχτεί πως άξιζε τον κόπο.
- Να θυμάμαι πως το ροζ περίβλημα μου να έχει πάντα έναν σκληρό πυρήνα. Δεν είμαι όλο σαντιγί και χρώμα, αυτό που κάνω μπορεί να είναι κάτι ανάμεσα σε δουλειά και χόμπι, παραμένει όμως κάτι που το έχω σπουδάσει, το έχω σχεδιάσει, και το προχωράω με προσεκτικά, προμελετημένα βήματα και όχι στην τύχη. Το χτίζω εδώ και χρόνια πετραδάκι πετραδάκι – ή έστω strass strass- και παραμένω προσηλωμένη στον δικό μου στόχο χωρίς τον παραμικρό ανταγωνισμό με τον ή την οποιανδήποτε. Κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνω με το τρόπο που το κάνω. Όπως και εγώ δεν μπορώ να κάνω αυτά που κάνουν άλλοι με τον δικό τους τρόπο. Ο καθένας μας είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό. Και ευτυχώς, υπάρχουν χώρος, αναγνώστες και αγορά για όλους μας.
- Να υπενθυμίζω συχνά πυκνά τόσο στον εαυτό μου όσο και στους άλλους πως η πραγματική ζωή δεν είναι η glossy εικόνα που φαίνεται μέσα από τα posts μου στα social media, και να σπάω τακτικά το λούστρο με γερές δόσεις αλήθειας. Η πραγματική ζωή συμβαίνει πίσω από τις φωτογραφίες, και τα βίντεο, και τα bubbles, και τον αφρό. Και προσωπικά, εξακολουθώ να γοητεύομαι βαθιά από τις ατέλειες των ανθρώπων, από τα σημάδια, και από τα τσαλακώματα τους. Αγαπώ εκείνους που ζουν με πάθος, και που πέφτουν και ξανασηκώνονται, και που έχουν το θάρρος να το δείχνουν. Βρίσκω τις «τέλειες» ζωές εξαιρετικά βαρετές και μονοσήμαντες. Και δεν θα άλλαζα την ατελή δική μου για κανένα μεγαλείο, αληθινό ή δήθεν.
Τέλος, φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, θα ετοιμάσω εμπειρίες, δώρα, ιδέες και events που θα μου δώσουν την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας την ύλη του Blond και να σας ευχαριστήσω εμπράκτως για την αγάπη, την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Χωρίς εσάς, τίποτα από όσα έχουμε κάνει επαγγελματικά δεν θα ήταν δυνατόν να έχει συμβεί. Είστε η βάση μας, η φόρα στα πανιά και το καύσιμο στις μηχανές μας. Και ότι μπορώ να σας επιστρέψω και να σας ανταποδώσω, το κάνω με τεράστια χαρά.
Ας έχουμε λοιπόν μια υπέροχη χρονιά και μια συγκλονιστική δεκαετία. Με την καρδιά και το μυαλό μας ανοιχτά, με πίστη στους εαυτούς μας, με αγάπη για τους γύρω μας, και με το βλέμμα στην μεγάλη εικόνα αντί για τους μικρόκοσμους μας. Κοσμοπολιτισμός είναι να ζεις πέρα και έξω από το μικρό σου χωριό. Και να ονειρεύεσαι, και να προσπαθείς να διαπρέψεις και να ξεχωρίσεις έξω από τα στεγανά και το comfort zone σου, χωρίς αυλές, χωρίς ίντριγκες και χωρίς ανταγωνισμούς, με όπλο το όποιο και όσο ταλέντο σου, και το θάρρος να ρισκάρεις. Κι ας αποτύχεις.
Η ευτυχία άλλωστε, είναι state of mind. Είναι στο χέρι μας να ονειρευτούμε ότι θέλουμε, και να κρατήσουμε στην ζωή μας όσους και ότι μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, μας δίνουν φόρα, κουράγιο και ελπίδα, και μας σπρώχνουν μπροστά. Εύχομαι ολόψυχα να βρούμε όλοι τον τρόπο να κρατήσουμε τις ζωές και τις ψυχές μας ανάλαφρες, και το βλέμμα μας στραμμένο στο φως. Και να αφήσουμε οριστικά πίσω μας ότι και όποιον μας απορροφά την ενέργεια μας, σπαταλά τον χρόνο μας και χαλάει την διάθεση μας. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ απρόβλεπτη για να την περνάμε ασχολούμενοι με ανοησίες. Πάμε λοιπόν γερά για τα καλύτερα, που είναι αυτά που έρχονται. Καλή μας χρονιά!!!!
Υ.Γ. Ντύνω το σημερινό κομμάτι με στιγμιότυπα από γιορτινές, ευτυχισμένες στιγμές. Νομίζω πως είναι ότι πιο appropriate γίνεται.
