Ξεκίνησα την καραντίνα με τεράστιες στυλιστικές προσδοκίες. Στο πλαίσιο της τηλεργασίας και παρόλο που στο γραφείο μου δεν κάνουμε zoom ή skype αλλά μιλάμε στο τηλέφωνο σαν άνθρωποι παλαιάς κοπής, διασώζοντας δια του τρόπου αυτού την αξιοπρέπειά μας αφού δεν υποχρεώνουμε κανέναν να βλέπει εμάς με λαδωμένο μαλλί ή το χάος του ακατάστατου σπιτιού μας στο background, ήμουν αποφασισμένη να τηρήσω κάποιους βασικούς κανόνες που έθεσα στον εαυτό μου ως απαραίτητη συνθήκη επιβίωσης της ημέρες του εγκλεισμού: τις πρώτες δέκα ημέρες ξυπνούσα ορεξάτη, έκανα την τουαλέτα μου, βαφόμουν διακριτικά (χα!) και φορούσα ό,τι περίπου θα έβαζα στο γραφείο στο ελαφρώς πιο άνετο. Ένα αεράτο πουκάμισο, παντελόνι από μαλακό ύφασμα, χαμηλά mules, μέχρι και σκουλαρίκια φόρεσα την πρώτη ημέρα. Κούνια που με κούναγε.
Η δουλειά από το σπίτι είναι πολύ tricky. Κατ΄ αρχάς, το πιθανότερο είναι ότι το σπίτι σου δεν διαθέτει πλήρως εξοπλισμένο home office, με τεράστιο γραφείο και εργονομική καρέκλα. Το πιθανότερο είναι πως βολεύεσαι α) στον καναπέ αγκαλιά με το λαπτοπ, β) στην (άβολη) καρέκλα της τραπεζαρίας, γ) στην (άβολη) καρέκλα της κουζίνας, δ) στο δωμάτιο «πολυεργαλείο», όπως στην περίπτωσή μου, που χρησιμεύει ως αποθήκη, παπουτσοθήκη, τσαντοθήκη, βιβλιοθήκη και ενίοτε ως γραφείο. Το πιθανότερο είναι ότι μετά από δύο ώρες καθισιού στις παραπάνω άβολες καρέκλες και στάσεις, πονάει η πλάτη σου, η μέση σου, τα πόδια σου. Το πιθανότερο είναι ότι σηκώνεσαι για να ξεμουδιάσεις και καθ΄ οδόν προς κάποιο άλλο δωμάτιο για να αλλάξεις παραστάσεις, συνειδητοποιείς ότι θέλει άδειασμα το πλυντήριο πιάτων, το πάτωμα έχει σκόνη, η ώρα κοντεύει τρεις κι ακόμη να μαγειρέψεις, το κρεββάτι σου θέλει στρώσιμο και η μπουγάδα που περιμένει από το πρωί δεν θα απλωθεί μόνη της. Δοκίμασε φίλη μου να κάνεις οικιακές εργασίες με στολή γραφείου και θα μοιάζεις με ηρωίδα ελληνικού sitcom των 80ς που σφουγγάριζε με ταγιέρ και γόβα. Τα «αεράτα» πουκάμισα άρχισαν να με πνίγουν, τα «άνετα» παντελόνια να με σφίγγουν και τα χαμηλά mules να μου φαίνονται γελοία: κλαπ κλαπ μέσα στο σπίτι, ποδοβολητό βαρέος ιππικού εν ώρα ασκήσεως που με κορόιδευε ο πατέρας μου όταν χτύπαγα τα τακούνια μου στο πάτωμα.
Πάνω στην δεύτερη εβδομάδα η ιδέα «στολή γραφείου στο πιο άνετο» εγκαταλείφθηκε ανεπιστρεπτί και ξεκίνησαν οι εκπτώσεις: γιατί να βαφτώ, ποιος θα με δει; γιατί να χτενιστώ, για να πέφτουν τρίχες στο πάτωμα και να βάζω συνέχεια σκούπα; γιατί να ντυθώ, θα κάνω το conference call μου με το τρύπιο multitasking φανελάκι, που χρησιμεύει ανάλογα με τα κέφια μου ως πιζάμα, τοπ γυμναστικής και στολή οικιακής βοηθού. Μαζί με την διάθεσή μου που έπεφτε μέρα μέρα έπεσαν κατακόρυφα και οι προδιαγραφές αξιοπρεπούς εμφάνισης που είχα θέσει στον εαυτό μου. H ντουλάπα μου με τα πολλά στοιβαγμένα ρούχα γραφείου ή σχεδόν γραφείου, μοιάζει ξαφνικά άδεια, άχρηστη και εντελώς άσχετη προς τα νέα δεδομένα. Πάρα πολλά μεταξωτά πουκάμισα, cropped υφασμάτινα και τζην παντελόνια, φορέματα σε όλα τα μήκη (και τα πλάτη, δυστυχώς), ζακέτες, ζακετάκια, πανωφόρια και καμπαρντίνες, όταν τα μοναδικά πράγματα που χρειάζομαι, σύμφωνα με τις “influencers” που παρελαύνουν ξεδιάντροπα στο feed του Instagram απολαμβάνοντας την καραντίνα τους μέσα σε πισίνες και κήπους στα Hamptons και στο LA, είναι μερικές κασμιρένιες φόρμες, πυζάμες από μετάξι και αιγυπτιακό βαμβάκι και χειροποίητα καφτάνια από το Μεξικό, που κοστίζουν (το κάθενα) όσο το μέσο μηνιαίο εισόδημα ενός μεσαίου στελέχους πολυεθνικής.
Ποιος θα το περίμενε ότι το μυστικό της ευτυχισμένης καραντίνας και του επιτυχημένου social distancing δεν βρίσκεται στα ψωμιά που θα ψήσεις, στα banana breads που θα ανεβάσεις στο στόρυ σου, στα βιβλία που θα διαβάσεις και στις σειρές που θα δεις, αλλά σε μία και μοναδική λέξη που δεν με είχε απασχολήσει μέχρι σήμερα: Loungewear, κοινώς καλαίσθητα, κομψά και άνετα ρούχα που φοράς για να αράξεις στο σπίτι σου ή στο pool house (κατά προτίμηση), να δεχτείς φίλους, ή να πιεις το quarantini σου στην βεράντα. Πώς πήρα την ζωή μου τόσο λάθος και δεν επένδυσα όσο είχα καιρό και χρήματα στο ένα και μοναδικό trend που θα φορεθεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στους μήνες που έρχονται;
Επιχείρησα να παραγγείλω φόρμες, μπλουζάκια και «αεράτα» φορεματάκια online. Μετά διάβασα τις ιστορίες τρόμου με τα χαμένα δέματα και τους εξαφανισμένους κούριερ και δεν το τόλμησα. Κάνω και οικονομία. Στο μεταξύ από το πολύ πλύνε βάλε τα (ελάχιστα) «ρούχα σπιτιού» που διαθέτω έχουν αρχίσει να τρυπάνε και να ξεχειλώνουν. Λογικό, όταν επί δύο σχεδόν μήνες εναλλάσσεις δύο μπλούζες και δύο φόρμες στο repeat. Πριν ξεκινήσει η καραντίνα ονειρευόμουν να αποκτήσω την iconic ψάθινη τσάντα παραλίας της Loewe με τα δερμάτινα χερούλια. Σήμερα ονειρεύομαι απλά να αποκτήσω ένα t-shirt χωρίς τρύπες. Νομίζω πως σε πολύ λίγες ημέρες το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα.
Αλεξάνδρα Σταυροπούλου
