Είναι κάτι μέρες που πάνε όλα στραβά. Που μπλοκάρουν τα μέηλ, που σέρνεται ο υπολογιστής, που βρέχει μόλις έχεις φτιάξει τα μαλλιά σου, που η κίνηση στους δρόμους είναι χαλί από τοίχο σε τοίχο με αποτέλεσμα να αργείς σε όλα τα ραντεβού σου, και που γενικά το σύμπαν αρνείται να συνεργαστεί και φτάνει η ώρα εφτά το βράδυ και το μόνο που θέλεις είναι να κάνεις ένα μπάνιο και να χωθείς κάτω από το αφράτο σου πάπλωμα.
Μια τέτοια μέρα ήταν και η προχτεσινή, και σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχα χωθεί όντως κάτω από το πάπλωμα μου, όμως αντ΄αυτού όχι απλά ντύθηκα, βάφτηκα και βγήκα, αλλά πέρασα και υπέροχα. Βλέπετε, όλα στο μυαλό μας είναι, και το δικό μου το μυαλό παρακινείται πάντα από την καρδιά μου, οπότε σπάνια λέω όχι στην ευκαιρία να δω αγαπημένους μου ανθρώπους.
Αφήστε που, on top of everything else, ήταν και το μέρος στο οποίο είχαμε κανονίσει να πάμε που μου κίνησε την περιέργεια. Στο κέντρο της πόλης μας δεν κατεβαίνουμε συχνά. Είμαστε πιστοί στα Βόρεια Προάστια και όταν λέμε κέντρο συνήθως εννοούμε Κολωνάκι, άντε κανένα Παγκράτι, Χίλτον και τα πέριξ. Όμως την Τρίτη το βράδυ το ραντεβού μας είχε δοθεί στην σκιά της Ακρόπολης, στο εστιατόριο Dinoysos Zonar’s. Και έχοντας να πάμε πάνω από τρία χρόνια, ήταν μια χρυσή ευκαιρία και να δούμε τους φίλους μας – δηλαδή την Στέλλα, τον Σπύρο, την Φαίη και τον Νικόλα- και να κάνει ο Πάνος και λίγη δουλειά.
Να πω εδώ πως μόλις βγεις από το αυτοκίνητο και κοιτάξεις ψηλά, η θέα σου κόβει την ανάσα. Η Ακρόπολη φωτισμένη σε απόσταση που μπορείς σχεδόν να την αγγίξεις, και μέσα στο εστιατόρια πια, έτσι όπως φαίνεται μέσα από τις μεγάλες τζαμαρίες, μαγνητίζει τα βλέμματα τόσο που είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς αλλού.
Το μενού δεν αποφεύγει το «κλισέ» που θέλει τα περισσότερα τέτοιου είδους εστιατόρια στον κόσμο να έχουν μια κάπως πιο τουριστική χροιά, με την έννοια πως στο κατάλογο μπορείς να βρεις ντολμαδάκια, μουσακά, μελιτζανοσαλάτα, τζατζίκι, αλλά και φρέσκο ψάρι, κρέατα και πιο διεθνείς προτάσεις όπως ένα πολύ καλό Chateaubriand όπως αυτό που μοιραστήκαμε με τον Πάνο. Για μένα βέβαια, το πιάτο απολαυστικά ευχάριστη έκπληξη ήταν το ζεστό γαλακτομπούρεκο με κρέμα λουκούμι αρωματισμένη με τριαντάφυλλο και παγωτό βανίλια στο πλάι, το οποίο αφού πρότεινα ευγενικά στους υπόλοιπους να το δοκιμάσουν – ευτυχώς αρνήθηκαν γιατί ήταν απασχολημένοι με τις επίσης πολύ νόστιμες crepes Suzette που ετοιμάστηκαν μπροστά μας- το έφαγα όλο μόνη μου.
Ο κόσμος στα γύρω τραπέζια ήταν στην πλειοψηφία τους ξένοι, πράγμα λογικό γιατί αν έχεις καλεσμένους από το εξωτερικό δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη ιδέα από το να τους τραπεζώσεις με θέα την Ακρόπολη, μια που ακόμα και εμείς που όσο να’ ναι το έχουμε κάπως συνηθίσει το θέαμα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες δεν σταματήσαμε να ποζάρουμε και να τραβάμε selfies προσπαθώντας να χωρέσουμε όλη αυτή την ομορφιά στο κάδρο.
Φεύγοντας, σκέφτηκα πως το Dionysos Zonar’s θα είναι πολύ ωραία ιδέα και για Κυριακάτικο lunch, ειδικά μια ηλιόλουστη μέρα, όπως φυσικά είναι super καλοκαιρινό spot όχι μόνο για τουρίστες αλλά και για Αθηναίους που αγαπάνε τις βόλτες γύρω από τον ιερό βράχο. Οπότε, θα επανέλθουμε.
