Πρωινό στην βεράντα. Αγαπημένη καθημερινή συνήθεια μόνο που πια έχει δροσιά και δεν χρειάζεται να ανάψουμε τον ανεμιστήρα οροφής. Πίνουμε τον καφέ μας και κάνουμε το πλάνο της μέρας, καπνίζουμε τις πρώτες τζούρες – ο Πάνος το πούρο του και εγώ το τσιγάρο μου- και απολαμβάνουμε λίγη ηρεμία στην αρχή της κάθε μέρας πριν τον πανικό.
Επιθεωρώ τα λουλούδια μου – η λεβάντα έχει ξεφουντώσει πια και μια μικρή ντοματιά μαράθηκε- ποτίζω τις μικρές γλάστρες που δεν είναι συνδεδεμένες με το αυτόματο πότισμα και βγάζω την Μπριζίτ για την πρωινή της βόλτα στο παρκάκι της γωνίας.
Από το προηγούμενο βράδυ έχω τσεκάρει το ημερολόγιο μου για τα ραντεβού της μέρας, οπότε ανάλογα με το πρόγραμμα, είτε ανεβαίνω να ντυθώ για να φύγω είτε πηγαίνω στο ροζ μου γραφείο για να δουλέψω.
Μου αρέσει να δουλεύω στο σπίτι, ειδικά τώρα που το γραφείο μου είναι στημένο ακριβώς όπως το θέλω. Είναι ένα δωμάτιο που με εμπνέει, με ξεκουράζει και κάνει τις ώρες που περνάω εκεί να κυλάνε σαν νεράκι. Αφού συχνά ξεχνιέμαι και δεν κάνω διάλειμμα ούτε καν για lunch, και το γράφω αυτό γιατί τώρα με την δίαιτα, κάθε μπουκιά είναι χρήσιμη όσο και απολαυστική.
By the way, επειδή με ρωτάτε, η δίαιτα συνεχίζεται και έχω ήδη χάσει τα πρώτα πέντε κιλά μέσα σε κάτι παραπάνω από δεκαπέντε μέρες, οπότε έχω βάλει πλώρη για τα δέκα στρογγυλά για να ανεβάσω εορταστικό ποστ.
Μου αρέσει επίσης να πηγαίνω super market. Με την λίστα μου από την οποία αποκλίνω πάντα, και με τις ειδικές shopping bags που έχω πάντα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, τα ψώνια για το σπίτι είναι μέρος της προσωπικής μου τελετουργίας που δυο φορές την εβδομάδα, την τηρώ ευλαβικά. 
Γενικά, αγαπώ να ασχολούμαι με το σπίτι. Ίσως όχι με την έννοια της νοικοκυράς μια που δεν κάνω παρά ελάχιστες δουλειές – ας είναι καλά η κα Μαριάννα που ασχολείται με όλα τα υπόλοιπα- αλλά με το να ξέρω πάντα ακριβώς τι γίνεται και τι χρειάζεται, και με το να φροντίζω να είναι όλα στην εντέλεια έτσι ώστε, να είναι «σπίτι» με όλη την σημασία της λέξης.
Μια αγκαλιά στην οποία να επιστρέφουμε πάντα με χαρά και ανακούφιση, μετά από δύσκολες μέρες ή από ταξίδια, ένας χώρος που συχνά να τον προτιμάμε από ανούσιες εξόδους, και που τον μοιραζόμαστε με κάθε ευκαιρία με τους φίλους της καρδιάς μας.
Έτσι, υπάρχουν τα δικά μου απαραίτητα που φροντίζω να μην λείπουν ποτέ και για κανέναν λόγο. Όσο θα κρυώνει ο καιρός και δεν θα περνάμε τις ώρες μας στην καταπράσινη βεράντα, φρέσκα λουλούδια στα βάζα, αρωματικά κεριά, βιβλία και περιοδικά που μας περιμένουν να τα διαβάσουμε, τα τελευταία επεισόδια από τις αγαπημένες μας ξένες σειρές, αφράτες κουβερτούλες στους καναπέδες, ξύλα δίπλα στο τζάκι, παγάκια στην κατάψυξη για τα ποτάκια που απολαμβάνουμε μετά από μια hectic μέρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και ο Πάνος φροντίζει να στοκάρει τακτικά την κάβα με τα αγαπημένα μας κρασιά και το μπαρ με τις βότκες και τα ουίσκι που αγαπάμε.
Να πω βέβαια εδώ πως ειδικά με τα λουλούδια και τα κεριά έχω μεγάλο κόλλημα, και φροντίζω να υπάρχουν όχι μόνο στο σαλόνι αλλά και στο κομοδίνο μου. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα των μικρών πολυτελειών της ζωής μας. Να τις απολαμβάνουμε κυρίως εμείς οι ίδιοι.
Πίσω στον καιρό που αλλάζει σιγά σιγά, είναι η εποχή να προγραμματίσουμε και τα πιο διαδικαστικά τους σπιτιού. Αρχές Οκτώβρη θα κατέβουν οι κουρτίνες για να πλυθούν, να σιδερωθούν και να ξανακρεμαστούν, θα γίνει η συντήρηση του καυστήρα για να είναι έτοιμος για τα πρώτα κρύα, θα γυαλιστούν τα ασημικά, και αν δεν είχαμε υποδαπέδια θέρμανση θα ερχόταν και η ώρα των χαλιών.
Και βέβαια, κάποια στιγμή θα πρέπει να φτιαχτούν και οι ντουλάπες. Να μαζευτούν τα καλοκαιρινά και να ανασύρουμε τα πιο ζεστά ρούχα, και να ταχτοποιηθούν όλα στα ράφια και τις κρεμάστρες τους όπως πρέπει, πράγμα για το οποίο σας έχω εξαιρετική πρόταση που θα σας την παρουσιάσω σύντομα σε ειδικό ποστ, οπότε stay tuned.
Και αν όλα αυτά σας ακούγονται βαρετά ή «νοικοκυρίστικα», πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου. Το έχω μελετήσει και τσεκάρει ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια, κάπως το είπε ωραιότατα και η διαφήμιση της Coca Cola παρόλο που δεν θυμάμαι ακριβώς το quote, πάντως όλοι γυρίζουμε εκεί που νοιώθουμε πως μας αγαπάνε, και πως είμαστε ασφαλείς. Τρανή απόδειξη το παιδάκι μου που τώρα που μετακόμισε και ζει με το κορίτσι του, μπαίνει συχνά πυκνά στην κουζίνα και μαγειρεύει λιχουδιές - όπως αυτή η κοτόπιτα που την φωτογράφισε χτες αφού την έφτιαξε και μου την έστειλε για να μου πει πως μας περιμένουν δυο κομμάτια- και αναπαράγει με τον δικό του τρόπο ακριβώς αυτό που έχει μάθει και που αγαπάει. Ένα σπίτι στο οποίο θέλει να επιστρέφει και μια ανακουφιστική καθημερινότητα που τον κάνει να νοιώθει ευτυχής.
