Χτ
Χτες το πρωί κατέβασα επιτέλους από το Gov.gr το πιστοποιητικό του εμβολιασμού μου για τον Covid-19, βάζοντας και επισήμως μια τελεία σε όσα ζήσαμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Μένει να δούμε αν η τελεία θα είναι οριστική ή άνω. Και γιατί μόλις όλα όσα περιμέναμε ανυπομόνως τόσους μήνες κλεισμένοι στα σπίτια μας άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα, μοιάζουν πολύ πιο δύσκολα από ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Καθισμένη για μήνες ολόκληρους στον καναπέ παρακολουθώντας Master Chef ονειρευόμουν εστιατόρια. Έφτιαχνα νοερές λίστες των όσων μου έλειψαν και ανυπομονούσα να έρθει η ώρα του restart για να ξεκινήσω να τα επισκέπτομαι γεμάτη ενθουσιασμό. Παρέα με τους φίλους της καρδιάς και τις αγάπες της ζωής μου, να καθίσουμε γύρω από χαρούμενα τραπέζια και να τα γεμίσουμε με χαμόγελα, τσουγκρίσματα ποτηριών και ανέμελες στιγμές.
Χαζεύοντας επτά μήνες την ζωή μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, και με το on this day του FB να μου θυμίζει όλα όσα θεωρούσα δεδομένα αλλά τελικά δεν ήταν, μετρούσα μέρες για την επόμενη εκδρομή, για το επόμενο ταξίδι. Κάπου, όπου κι αν ήταν, απλά να μπαίναμε στο αυτοκίνητο με την μουσική δυνατά και τον δρόμο μπροστά μας ανοιχτό για μια ακόμα φορά, όπως παλιά.
Παρακολουθώντας για μήνες τις ειδήσεις να μετράνε νεκρούς, κρούσματα και κόκκινες γραμμές που ξεπερνιόνταν, ανυπομονούσα σαν τρελή να έρθει η ώρα να κάνω το εμβόλιο. Να φύγει από μέσα μου ο φόβος που είχε γίνει πια μόνιμος κάτοικος του μυαλού μου, η αγωνία μην τυχόν παρόλη την προσοχή και τα μέτρα που τηρούσαμε ευλαβικά βρεθούμε σε καμιά εντατική να παλεύουμε για την ζωή μας.
Με την δουλειά μας στο pause για σχεδόν έναν χρόνο, και με μια αντίστροφη μέτρηση που έμοιαζε με λούπα που δεν τελείωνε ποτέ να με γεμίζει αβεβαιότητα για το μέλλον – όποτε θα ερχόταν τελικά- νοσταλγούσα τις εποχές που βάζαμε στόχους, που κάναμε σχέδια, που βγάζαμε χρήματα. Και ασφυκτιούσα περιμένοντας τα επιδόματα ενός κράτους που ναι μεν στάθηκε δίπλα μας όσο μπορούσε, όμως δεν ήταν ποτέ μέσα στις επιθυμίες μου να εξαρτώμαι από αυτό.
Διαβάζοντας τα μηνύματα σας στο inbox μου, συνειδητοποιώντας την κοινή μας ανάγκη για λίγη χαρά, για λίγη ανεμελιά, και για λίγη αισιοδοξία, και προσπαθώντας να μοιραστώ μαζί σας όσο ροζ μου είχε απομείνει, σχεδίαζα νοερά τα επόμενα events, τα επόμενα boxes, και τα επόμενα projects όχι μόνο του Blond αλλά και του FnL.
Μιλώντας με φίλους και με συνεργάτες μέσα από μια οθόνη, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα, και κάνοντας σχέδια για την επόμενη μέρα, καρδιοχτυπούσα για την στιγμή που θα μπορούσαμε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο, που θα μπορούσαμε να σπάσουμε τον «τοίχο» της απόστασης και να σημάνουμε την εκκίνηση της νέας εποχής.
Φτιάχνοντας την βεράντα του καινούριου σπιτιού, φυτεύοντας ένα ένα τα λουλούδια και τα φυτά, στολίζοντας τους τοίχους, ψωνίζοντας online όμορφα σουπλά και προσθέτοντας πολύχρωμα μαξιλάρια στον καναπέ, φανταζόμουν τις καλοκαιρινές μαζώξεις με αγαπημένους φίλους, με παγωμένα ποτά, με μουσικές και με γέλια να σπάνε την ησυχία της νύχτας.
Και τελικά, ήρθε η στιγμή που σαν να πατήθηκε ένα κουμπί και να μας έβγαλε από το pause, σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα που έκρυβε το φως, σαν να άνοιξε ένα παράθυρο και να γέμισε το δωμάτιο φρέσκο αεράκι, αργά αλλά σταθερά η ζωή μας άρχισε να κυλάει ξανά. Μπορεί όχι ακριβώς όπως την ξέραμε, όμως σίγουρα προς τα εμπρός.
Γιατί όμως εμένα μου φαίνεται τόσο δύσκολο να κάνω όλα όσα ονειρεύτηκα/περίμενα/λαχτάρισα τόσον καιρό? Γιατί νοιώθω ακόμα τόσο μουδιασμένη, τόσο κουρασμένη, τόσο χωρίς ενέργεια, διάθεση και έμπνευση?
Προφανώς παίρνουμε μια πρώτη ιδέα από τα απόνερα που θα αφήσουν πίσω τους και μέσα μας όλα αυτά που ζήσαμε, η κλεισούρα, η αγωνία, η απώλειες, ο φόβος. Προφανώς αυτό που έγινε ήταν ένας πόλεμος όπου μπορεί να μην έπεφταν actual βόμβες γύρω μας, κατέρρευσαν όμως τόσα πολλά τόσο γρήγορα που το συναίσθημα ήταν ακριβώς το ίδιο. Και παρόλο που το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας έβαλε όλους σε survival mode, τον καθένα με τον τρόπο του και με τα όπλα του, είναι βέβαιο πως όσο θα καταφέρνουμε να ηρεμούμε, και να περνάμε ένα ένα τα ορόσημα που θα μας δίνουν πίσω την ελευθερία και την ζωή μας, τόσο τα ψυχοσωματικά μας θα αυξάνονται, και τα συμπτώματα θα γίνονται πιο εμφανή.
Ξέρω πολύ καλά πως είναι πάρα πολύς κόσμος στην ίδια φάση με μένα. Που νοιώθουν σχεδόν ανήμποροι να πατήσουν το forward ή έστω το play και περνάνε τις μέρες τους σε μια καθόλου δημιουργική νιρβάνα που μοιάζει ατελείωτη αλλά ταυτόχρονα και αναγκαία.
Στην αρχή αγχώθηκα λίγο, δεν θα σας το κρύψω, ένοιωσα λίγο σαν αχάριστη που δεν απολαμβάνω με την ψυχή μου όλα όσα ευχήθηκα με πάθος να συμβούν, όμως μετά θυμήθηκα τα μαθήματα αυτογνωσίας και τον Χοϊμέ και αποφάσισα να αφήσω την ψυχή μου να αφομοιώσει τα όσα έγιναν, και τα όσα συμβαίνουν τώρα με την ησυχία της, στον χρόνο που έχει ανάγκη.
Έτσι κι αλλιώς, μετά από κάθε μεγάλο σοκ χρειαζόμαστε μια περίοδο ενδοσκόπησης, απολογισμού και αναλογισμού. Χρειαζόμαστε χρόνο να γιατρέψουμε τις πληγές, να κανακέψουμε τον εαυτό μας, να τον στηρίξουμε για να πάει παρακάτω. Και προσωπικά, είμαι πολύ περήφανη για όλους μας, για τον τρόπο με τον οποίο παλέψαμε όλον αυτόν τον καιρό, για την δύναμη που δείξαμε, για το κουράγιο που δεν χάσαμε, για το πείσμα με το οποίο στηρίξαμε ο ένας τον άλλον, για την ελπίδα που διατηρήσαμε ζωντανή όταν όλα έδειχναν κατάμαυρα, για την αγάπη που μοιραστήκαμε, για την υποστήριξη, για το νοιάξιμο. Μας αξίζει ένα μεγάλο μπράβο – σε όλους μας- που κολυμπήσαμε μέσα σε τρελή φουρτούνα και καταφέραμε να περάσουμε απέναντι, και που σταθήκαμε όρθιοι, παλικάρια, υπό συνθήκες που άλλους θα τους είχαν γονατίσει, ίσως και νικήσει. Και μας αξίζει και όσος χρόνος χρειαζόμαστε για να επανασυνταχθούμε, να μαζέψουμε δυνάμεις, να γεμίσουμε μπαταρίες, να πάρουμε φόρα, και να βαδίσουμε προς το μέλλον με αισιοδοξία, με αποφασιστικότητα και με φόρα.
Προσωπικά, σκοπεύω να εκμεταλλευτώ το καλοκαίρι που έρχεται για να ξεκουραστώ, να πάρω βαθιές ανάσες, να οργανωθώ, να ονειρευτώ, και να επιστρέψω στην ζωή μου και στην δουλειά μου γεμάτη έμπνευση και ωραίες ιδέες. Στο μεταξύ θα τα λέμε από τα social media, και θα μοιραζόμαστε εικόνες, στιγμές και εμπειρίες μέσα από φωτογραφίες και βίντεο.
Να συνεχίσετε να προσέχετε, να γελάτε όσο περισσότερο γίνεται και να είστε καλά. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
