Το 1982, μόλις έκλεισα τα 18 μου, έφυγα από το πατρικό μου για να μείνω μόνη μου. Το πρώτο μου σπίτι ήταν ένα δυάρι στο Παγκράτι κοντά στην πλατεία, που το θυμάμαι με μια ιδιαίτερη γλύκα μια που φιλοξένησε πολλές ωραίες στιγμές από μια εποχή της ζωής μου εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Και πάντα όταν περνάμε από την Σπύρου Μερκούρη- συνήθως για πηγαίνοντας στην Σπονδή- αναζητάω με το βλέμμα μου την μαύρη σιδερένια πόρτα της πολυκατοικίας που στέγασε το ξεκίνημα μου.
Σε εκείνο το μικρό διαμέρισμα λοιπόν που το επίπλωσα με μεγάλο ενθουσιασμό, οι πρώτες μου αγορές μετά το απαραίτητο κρεβάτι ήταν ένα coffee table και ένας καναπές. Τα είχα πάρει από ένα μαγαζί που λεγόταν Το Έπιπλο αν θυμάμαι καλά, και ήταν κάπου στην Λεωφόρο Μεσογείων.
Τον καναπέ τον είχα ταπετσάρει μάλιστα με ένα καταπληκτικό μεταξωτό ύφασμα με πολύχρωμο μοτίβο με λουλούδια σε τόνους του πορτοκαλί, του κόκκινου, του γκρί, και του γαλάζιου που θύμιζε κάπως φουλάρι του Hermes. Και είχα φτιάξει και ασορτί κουτρίνες. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και τον κράτησα για αρκετά χρόνια, και η μόνη φωτογραφία του που διασώζεται είναι αυτή εδώ με τον Ιάσονα μωρό σε ένα από τα επόμενα μου σπίτια. Την ανεβάζω παρόλο δεν θέλει να χρησιμοποιώ τις μωρουδιακές του φωτογραφίες - και αφού τον ρώτησα φυαικά- μόνο και μόνο για να δείτε πόσο εξαιρετικά ωραίο ύφασμα είχα πετύχει σαράντα χρόνια πριν. (Και πόσο καλό γούστο είχα από μικρή... :P )
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές συνειδητοποιώ πως δεν θυμάμαι τι απέγινε αυτός ο καναπές, και σε ποια μετακόμιση τον πέταξα ή τον χάρισα. Το τραπεζάκι όμως, με συνόδεψε σε όλα τα σπίτια που άλλαξα από το 1982 μέχρι σήμερα, και όπως αντιλαμβάνεστε έχει τεράστια συναισθηματική αξία για μένα. Όταν το πρωτο-αγόρασα, και επειδή ήταν σχετικά μεγάλο, συνηθίζαμε να το χρησιμοποιούμε με τους φίλους μου και σαν τραπέζι φαγητού. Έχουμε περάσει ώρες ατελείωτες καθισμένοι στο πάτωμα γύρω του, τρώγοντας, γελώντας, και τσουγκρίζοντας ποτήρια, συνήθως γεμάτα βότκα.
Στην συνέχεια, και έτσι όπως ήταν πολύ απλό και λιτό ταίριαξε με όλα τα διαφορετικά σπίτια αλλά και στυλ διακόσμησης και χρωμάτων που αλλάξαμε κατά καιρούς, και που δεν ήταν και λίγα, και έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ, παρέα, κανονικά μεσήλικες και οι δύο αλλά σε καλή σχετικά κατάσταση.
Όλα αυτά μέχρι χτες που το αγαπημένο μου coffee table τυλίχτηκε προσεκτικά και κατέβηκε στην αποθήκη. Τη θέση του πήρε ένα άλλο τραπέζι, πολύ πιο όμορφο, πολύ πιο ακριβό και επίσης φορτωμένο με αναμνήσεις μια που προέρχεται από το πατρικό μου. Είναι φτιαγμένο στο χέρι από τον οίκο Καραγεωργίου πάνω από τριάντα χρόνια πριν, και μέχρι τώρα βρισκόταν στο σπίτι της μητέρας μου. Όμως μια που εκείνη πήρε ένα άλλο που την βολεύει πιο πολύ, και εγώ έχω και την ασορτί τραπεζαρία, αποφάσισε να μου το δώσει. Και η αλήθεια είναι πως ταιριάζει πολύ ωραία με τα υπόλοιπα μας έπιπλα, όπως και με τις αλλαγές που σκοπεύω να κάνω στο επόμενο διάστημα και τις οποίες θα σας τις δείξω όταν τις τελειώσω.
Όμως μην νομίζετε πως η ιστορία του παλιού μου τραπεζιού τελειώνει τόσο άδοξα. Βλέπετε ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο αποφάσισα να το αποχωριστώ στην πραγματικότητα, είναι πως θα περάσει στα χέρια του Ιάσονα. Ο οποίος τον Μάρτιο μετακομίζει σε δικό του σπίτι και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη «προίκα» από αυτό το αγαπημένο coffee table που θα ταιριάξει υπέροχα και στο δικό του καθιστικό και θα φιλοξενήσει τους κολλητούς του για τα δικά τους χαλαρά dinnerάκια ενώνοντας έτσι το παρελθόν με το μέλλον με έναν πολύ αισιόδοξο και συγκινητικό τρόπο. Έτσι είναι άλλωστε η ζωή. Ένας κύκλος που μας κλείνει όλους μέσα του και μια ιστορία που την συνεχίζουμε ο ένας μετά τον άλλον.
