Ήμουν μόλις 11 χρονών όταν κυκλοφόρησε το A Night At The Opera, και θυμάμαι ακόμα πόσο διαπλανητική εμπειρία ήταν το πρώτο άκουσμα του Bohemian Rhapsody. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε το Internet να μας ανοίγει πόρτες και παράθυρα σε διαφορετικές κουλτούρες και επιρροές, και που τα μεγάλα fashion trends στην χώρα μας ήταν τα μπλουζάκια Lacoste που αγοράζαμε από την Ρόδο, τα μοντγκόμερι και τα μποτάκια Clarks με τις κρεπ σόλες, ενώ το μέγα γεγονός της μουσικής ήταν η επιστροφή της Ελλάδας στην Eurovision, το ότι λόγω της δουλειάς του πατέρα μου ταξιδεύαμε πολύ συχνά στο εξωτερικό και ειδικότερα στο Λονδίνο και το Μονακό, με έκανε ένα εξαιρετικά προνομιούχο παιδί σε κάθε επίπεδο, πράγμα που συνειδητοποίησα βέβαια πολλά χρόνια αργότερα.
Anyway, σε ένα από αυτά τα ταξίδια στο Λονδίνο, τον Σεπτέμβρη του 1975, έφτασε στα χέρια μου το άλμπουμ που την εποχή εκείνη ήταν τεράστιο hit στην Αγγλία. Και από τότε, παρακολούθησα με πάθος την πορεία των Queen, και του Freddie Mercury, και ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, έριξα έναν από τους πρώτους επικούς καυγάδες με τους γονείς μου που αρνήθηκαν κατηγορηματικά – όπως ήταν πολύ λογικό άλλωστε- να με αφήσουν να πάω ή έστω να με πάνε, στη συναυλία που έδωσε το συγκρότημα στο Hyde Park. Χάσαμε και οι τρεις μια μαγική εμπειρία - το συγκεκριμένο concert θεωρείται ακόμα από τα πιο διάσημα ever- και κατά καιρούς το κοπανάω ακόμα στην μαμά μου ως ένα από τα major ψυχολογικά τραύματα της παιδικής μου ηλικίας.
Πίσω στον Freddie και την μαγική του μπάντα, δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος της γενιάς μου που να μην έχει τουλάχιστον ένα τραγούδι των Queen που να τον έχει σημαδέψει. Για μένα μετά το Bohemian Rhapsody (Mama didn't mean to make you cry If I'm not back again this time tomorrow carry on, carry on, as if nothing really matters) είναι το Play the Game (Everybody play the game of love this is your life, don't play hard to get it's a free free world). Κάθε φορά που το ακούω γυρίζω πίσω στην εποχή που μόλις ξεκινούσα το ταξίδι μου, χωρίς όρια, χωρίς αποσκευές και χωρίς φόβους. Μια βουτιά στο κενό που την απόλαυσα όσο κράτησε, και που παρόλο που δεν προσγειώθηκα όσο smoothly φανταζόμουν, με έφερε εδώ που είμαι σήμερα, οπότε όλα καλά.
Τα γράφω όλα αυτά για να καταλήξω στο ότι όταν πήρα την πρόσκληση της εταιρίας Davlas and Partners για την πρεμιέρα της ταινίας Bohemian Rhapsody σχεδόν χοροπήδησα από την χαρά μου. Και πρέπει να πω ότι η επιλογή της αίθουσας Sphera Max στο Village at the Mall ήταν εξαιρετική γιατί με όλα αυτά τα τελευταίας τεχνολογίας συστήματα ήχου, στις σκηνές από τα lives ήταν σαν να είσαι ανάμεσα στο κοινό, ένοιωθες την μουσική να γεμίζει κάθε πόρο του κορμιού σου.
Η ίδια η ταινία είναι ένα one man show, με την εκπληκτική ερμηνεία του Rami Malek να κλέβει την παράσταση και να γεμίζει τα όποια κενά στο σενάριο που προσωπικά το βρήκα πολύ mainstream για ένα συγκρότημα που υπήρξε controversial όσο κανένα άλλο. Βλέπουμε την ιστορία του Freddie και μαζί την ιστορία των Queen αλλά με έναν εξωραϊσμένο και κάπως αποστειρωμένο τρόπο που μάλλον τους αδικεί παρά τους ευνοεί. Όμως καμιά σημασία δεν έχει αυτό στην πραγματικότητα μια που όσοι αγάπησαν τους Queen και τα τραγούδια τους ξέρουν την αλήθεια, την έζησαν μέσα από τους στίχους, τις απαράμιλλες ερμηνείες, τις συναυλίες, και τις εκατομμύρια σελίδες που γράφτηκαν για αυτόν τον θρύλο που άλλαξε την ιστορία της μουσικής. Και οι νεότεροι, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν αυτόν τον genius καλλιτέχνη, και τον χαρισματικό performer για τον οποίο ο lead singer των Who, ο Roger Daltrey, είπε κάποτε πως ήταν «the best virtuoso rock 'n' roll singer of all time. He could sing anything in any style. He could change his style from line to line and, God, that's an art. And he was brilliant at it.»
Να την δείτε την ταινία, εννοείται. Είναι ένα ταξίδι σε ένα από τα μαγικότερα κομμάτια της ιστορίας της μουσικής. Και μόνο για το υπέροχο soundtrack και για την σκηνή από την συναυλία για το Live Aid, αξίζει τον κόπο.*Η πρεμιέρα ήταν powered by Stoli and by Pepsi και μετά την προβολή ακολούθησε πάρτι στο Be Twins με πολλούς λαμπερούς προσκεκλημένους.
