Παραφράζοντας το πασίγνωστο τραγούδι της αγαπημένης Nancy Sinatra, όχι μόνο οι μπότες της Nancy, όλα τα παπούτσια (πρέπει να) είναι φτιαγμένα για να περπατάμε: All shoes are made for walking. Είναι όμως έτσι ή μήπως όχι; 
Πέρασα πολλά χρόνια από την ενήλικη ζωή μου να προσπαθώ χωρίς ιδιαίτερη χάρη («βαρύ ιππικό» με αποκαλούσε ο μπαμπάς μου, κατ΄ αντιδιαστολή προς το ελαφρύ ιππικό, τις λεπτεπίλεπτες φίλες μου), να ισορροπήσω σε δεκάποντα (μέχρι εκεί έφταναν οι αντοχές μου) διασχίζοντας τους δρόμους του κέντρου και τους βρώμικους διαδρόμους των δικαστικών μεγάρων, ζώντας στην ψευδαίσθηση πως είμαι μια δυναμική δικηγόρος του L.A. ή του Μανχάταν, ενώ στην πραγματικότητα ήμουν (και είμαι) μια ταλαιπωρημένη δικηγόρος στην Αθήνα, που θα έπρεπε να δίνει περισσότερη σημασία στην ευκολία των βημάτων της.
Όσο ανέβαινε η ηλικία μου, τόσο κατέβαιναν τα τακούνια. Η σπονδυλική σου στήλη γνωρίζει καλύτερα από σένα τις αντοχές σου. Το πρώτο χτύπημα ήρθε στα σαράντα επτά μου, όταν κατεβαίνοντας ένα μικρό σκαλάκι, γωνία Ηρακλείτου και Τσακάλωφ, έπεσα από τα δίπατα Hogan μου (δίπατα Hogan: μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της γυναικείας μόδας) και κατάφερα να σπάσω και τους δύο αστραγάλους μου. Την ώρα που με μετέφεραν στο νοσοκομείο μέσα σε φριχτούς πόνους, τους παρακαλούσα να με αφήσουν πρώτα να πάω κομμωτήριο, για να μην χάσω το ραντεβού για ρίζα και μανικιούρ. 
Δύο μήνες μετά, εκ των οποίων τον πρώτο ήμουν καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο και τον δεύτερο έμαθα να ξαναπερπατάω με πατερίτσες, αναγκάστηκα για πρώτη φορά να αναθεωρήσω την σχέση μου με τα τακούνια και να κατέβω από τους δέκα πόντους στους sensible 6, αφού πρώτα διήλθα αναγκαστικά την περίοδο προσαρμογής με αθλητικά στο γραφείο. Τα αθλητικά με πήγαν και αρκετά πολλά χιλιόμετρα παρακάτω, αφού όσον καιρό ήμουν σε αναγκαστική ακινησία υποσχέθηκα στον εαυτό μου, πως μόλις ξαναπερπατούσα θα ξεκινούσα, με πρόγραμμα, βάδην και τρέξιμο. Το τήρησα κι έτσι το συνειδητοποιημένο περπάτημα μπήκε για τα καλά στην ζωή μου.
Μετά ήρθε το 2020 κι έφερε μαζί του την πανδημία, το κλείσιμο στο σπίτι, την τηλεργασία και το αναγκαστικό coccooning. Έφερε μαζί του, για πολλές από εμάς, το οριστικό διαζύγιο από τα τακούνια και την στροφή στα περίφημα και σούπερ άνετα ugly shoes. Όταν μετά το πρώτο λοκνταάουν, ετοιμάστηκα, τον Ιούνιο του 2020, να πάω στο γραφείο και πήγα να τσακιστώ δοκιμάζοντας τις αγαπημένες μου ελαφριές πεντάποντες εσπαντρίγιες, κατάλαβα ότι έπρεπε να λάβω δραστικά μέτρα. Κι έτσι, κάπως, μπήκαν τα Birkenstock στην ζωή μου. Και όχι μόνο στην δική μου, αλλά και στην ζωή πολλών γυναικών ανά τον κόσμο, που μετά από πολλούς μήνες αβεβαιότητας, κατάθλιψης και εγκλεισμού αναζήτησαν κάποιου είδους ανακούφιση, τουλάχιστον στα παπούτσια που φορούσαν. Σύμφωνα με τους Times του Λονδίνου μεταξύ Μαρτίου και Ιουλίου 2020 οι πωλήσεις των birkis εκτοξεύτηκαν μόνο στους Selfridges, κατά 140%.
Διαταξικά, καθώς τα φορούν όλες και όλοι, από τις πάμπλουτες σελέμπριτις μέχρι τα εφηβάκια με το πενιχρό χαρτζιλίκι, σχετικά οικονομικά, με μία μέση τιμή 75 ευρώ το ζευγάρι, απίστευτα άνετα, καθώς τα φοράς και νομίζεις πως τα πόδια σου ακουμπούν σε μαξιλάρι, τα τίμια, αυτά made in Germany υποδήματα, που παλιά τα κοροϊδεύαμε ως αναπόσπαστο αξεσουάρ του Γερμανού τουρίστα με «πέδιλα και κάλτσες», έγιναν ξαφνικά το πιο hot fashion item στην εποχή του κορόνα. Πέρσι το καλοκαίρι, η μαμά μου, οι δύο κόρες μου κι εγώ αγοράσαμε από ένα ζευγάρι κλασσικά Arizona (χρυσά η μαμά μου κι εγώ, mocha τα κορίτσια) και δεν φορέσαμε άλλα πέδιλα ποτέ και για κανέναν λόγο. Φέτος πήραμε κι άλλα, ακόμη και για την θάλασσα. Τον Φεβρουάριο του 2021, η Birkenstock πωλήθηκε στην Finaniciere Agache που ελέγχει την Louis Vuitton για 4 δισεκατομμύρια ευρώ (ναι, καλά διαβάζετε) και τα birkis, ισότιμα των LV, φιγουράρουν πλέον στις μεγαλύτερες πλατφόρμες πώλησης πολυτελών ειδών ένδυσης και υπόδησης, όπως το net-a-porter και το matchesfashion. Οι συνεργασίες με μεγάλους σχεδιαστές όπως η Jill Sander και o Valentino μέσω της πλατφόρμας 1774 δημιούργησαν birkis άλλου επιπέδου και άλλων τιμών, πιστά, όμως, πάντα, στον λιτό, αυστηρό και γερμανικό σχεδιασμό τους. Ρίξτε μια ματιά εδώ και θα δείτε τί εννοώ.
To καλοκαίρι κρατάει ακόμη. Όμως το πολύ σε έναν μήνα τα αγαπημένα birkis θα πρέπει να μπουν στα κουτιά τους και να πέσουν σε χειμερία νάρκη μέχρι του χρόνου τον Μάϊο. Στο μεταξύ τα πόδια μου έχουν καλομάθει. Τί να κάνω για να τα καλοπιάσω; Birkis με γούνα! Τα είδα προ ημερών στο site της Birkenstock και ξετρελάθηκα. Μου αρέσουν πολύ τα midnight blue αλλά και τα μαύρα. Εννοείται χωρίς κάλτσες γιατί έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα με μαλακούς χειμώνες και εκατοντάδες μέρη για ωραίο πεντικιούρ.
Θα τα φορέσω με τόλμη και μπρίο. Με cropped ή cargo παντελόνια και μακριά φορέματα. Με αθλητικές φόρμες αλλά και «καλό» παντελόνι στο γραφείο τις Παρασκευές. Οι κόρες μου θα με κοροϊδεύουν. Ο άντρας μου θα με αποκαλεί θύμα της μόδας. Εγώ θα σκέφτομαι γελώντας κάτω από τα μουστάκια μου «τρεχάτε ποδαράκια μου. Επιτέλους, μπορείτε!»
Αλεξάνδρα Σταυροπούλου
