Η δουλειά μας εμπεριέχει πολλά ταξίδια, καμιά φορά ακόμα και μέσα στην πόλη. Κάπως έτσι, επιστρέφοντας από Λέρο βρεθήκαμε για μιάμιση μέρα στο Four Seasons Athens, στην Βουλιαγμένη.
Με το κεφάλι λίγο κουδούνι ακόμα από το FNL event της προηγούμενης μέρας στο Bungalow7, το τελευταίο της σεζόν, προσπαθώ να μαζέψω δυο πραγματάκια σε μια μικρή βαλίτσα. Μάταιος κόπος, μόνο τα νεσεσέρ με τα απαραίτητα και τα αντηλιακά μας, πιάνουν το λουλουδάτο βαλιτσάκι της Amandarling που διατηρώ ακόμα ευλαβικά σε άψογη κατάσταση από την εποχή της Μυκόνου σχεδόν ολόκληρο.
Ανοίγω παρένθεση για να πάμε πίσω 20 χρόνια, όταν η Μύκονος ήταν ακόμα «νησάκι» και εκτός από κανονικό κόσμο και μπόλικους Έλληνες που όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας είχε και πολύ unique μαγαζιά, όπου μπορούσες να βρεις υπέροχα ρούχα και αξεσουάρ προσεκτικά διαλεγμένα, κάτι που τώρα είναι αδύνατον έτσι που έχει γεμίσει με flag stores όλων των mega brands, που απευθύνονται βέβαια στο τωρινό κοινό του νησιού, που αν δεν φορέσει logo αισθάνεται ότι δεν υπάρχει. Anyway, εκείνη την ωραία εποχή υπήρχε στο Ματογιάννι το Poisson Bleu, μια μικρή boutique κόσμημα η οποία έφερνε among others καφτάνια και παρεό της εταιρίας Amandarling, με πανέμορφα prints σε παλ χρώματα και καταπληκτικό φινίρισμα με στριφώματα από χάντρες. Πολύ ακριβά για τότε, αλλά αθάνατα αν σκεφτείτε πως αυτή την βαλίτσα που την αγόρασα κάπου γύρω στις αρχές του 2000 την έχω ακόμα. Το Poisson Bleu έκλεισε – νομίζω το 2010- και σήμερα που το googlαρα βρήκα μόνο αυτή την φωτογραφία. Επίσης, είδα πως έχει κλείσει και η Amandarling οπότε ας είναι αυτή η παράγραφος ένας μικρός αποχαιρετισμός στην εποχή εκείνη που ακόμα και τα ψώνια μας είχαν υψηλή αισθητική και ποιότητα, και άντεχαν στον χρόνο.
Πίσω στις βαλίτσες, μια μεσαίου μεγέθους κατάφερε τελικά να χωρέσει το βιός μας για μια μέρα και γύρω στις 12 το μεσημέρι περνούσαμε την πύλη του FSA. Όπου εμείς πήγαμε βασικά για να φάμε, για να δοκιμάσει ο δηλαδή ο Πάνος τα εστιατόρια, οπότε το πρόγραμμα μας ήταν βασισμένο στο φαγητό. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι από το Helios, το εστιατόριο της πισίνας του Nafsika που υπήρξε από την μέρα που άνοιξε από τα πιο αγαπημένα μου καλοκαιρινά της πόλης, και που φέτος έχει αλλάξει μενού και σεφ και έχει αγγίξει την τελειότητα, το βράδυ φάγαμε στο Pelagos και το επόμενο μεσημέρι στην Taverna, λίγο ακόμα και θα αφήναμε το συκώτι μας για να το κάνουν foie gras. Με τέτοιους ρυθμούς η αλήθεια είναι πως δεν απολαμβάνεις αυτά που σου αρέσουν όσο θα ήθελες γιατί είσαι μονίμως σε mode προσοχής για να μπορέσεις να επιβιώσεις και να μην σου έρθει κανένας ντουβρουτζάς από το πολύ φαΐ, οπότε κράτησα mental note να ξαναπάω με πρώτη ευκαιρία, και να ευχαριστηθώ τις amazing λιχουδιές του Helios με την ησυχία μου, όπως και το τελειότερο Armenoville των τελευταίων πολλών χρόνων στην Taverna 37.
Για να μην σας κουράζω, εννοείται πως περάσαμε πάρα πολύ ωραία, πως να περάσεις άσχημα άλλωστε σε ένα από τα καλύτερα 5άστερα ξενοδοχεία της Αθήνας αλλά και του κόσμου, όμως το highlight για μένα ήταν το κρεβάτι.
Αλήθεια σας λέω, είχα χρόνια να κοιμηθώ σε τόσο τέλειο bed setting, τα πάντα όλα, το στρώμα, το ανώστρωμα, τα μαξιλάρια, το πάπλωμα, τα σεντόνια ήταν τόσο μαλακά που ένοιωθες σαν να κοιμάσαι πάνω σε σύννεφο! Μπήκα λοιπόν στο site της Four seasons, είδα πως το πουλάνε έτσι όπως είναι επιπλωμένο, μαζί με τα μαξιλάρια, τα παπλώματα, τα σεντόνια και όλα του τα κομφόρ, συγκριτικά με κάτι άλλα που κυκλοφορούν στην αγορά τύπου Duxiana και Hastens είναι και σχετικά οικονομικό, δεν χρειάζεται να πουλήσεις ένα νεφρό για να το πάρεις, και τώρα έχω βάλει στόχο μέχρι το τέλος της χρονιάς να το κάνω δικό μου. Να το σύρω στην φωλιά μου και να κοιμάμαι 12 ευτυχισμένες ώρες την μέρα happy as a clam που λένε και στο χωριό μου, ή happy as a χάβαρο όπως λέμε εμείς οι Nobelistes της Ζακύνθου (Nobelistes από τον Nobelos και όχι από τα βραβεία) ως εσωτερικό αστειάκι.
Μέχρι τότε, και μια που δεν μπορούσα να πάρω μαζί μου φεύγοντας το κρεβάτι, πήρα το ψάθινο καπέλο που βρήκα στην ντουλάπα και που μου άρεσε πολύ, τόσο που θα με δείτε να το φοράω πολύ συχνά στα υπόλοιπα καλοκαιρινά μας ταξίδια.
Υ.Γ. Η όρθια φωτογραφία "εξωφύλλου" είναι της AYUSHI GUPTA-MEHRA του The Foodie Diaries.
Φιλιά
