Σχέδια άλλαξαν ελπίζω για καλό, άνθρωποι έφυγαν από την ζωή μου χωρίς να αφήσουν το κενό που πίστευα πίσω τους, ισορροπίες κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, κομμάτια από το παρελθόν επέτρεψαν άλλα για να με θυμώσουν και άλλα για να με λυτρώσουν, χάσαμε τον Droopy, φοβήθηκα για ανθρώπους που αγαπάω πολύ, είδα την δουλειά μου να μεγαλώνει και τους στόχους μου να πετυχαίνουν, γέλασαπολύ αλλά και έκλαψα άλλο τόσο, φιλίες και σχέσεις πέρασαν από δοκιμασίες και οι περισσότερες ευτυχώς επέζησαν άλλη μια φορά της καταστροφής παρόλο που κάποιες απέτυχαν δυστυχώς οικτρά, το ένστικτο μου με γέλασε τουλάχιστον μια φορά, προσευχήθηκα σε Θεό και σύμπαν για πολλά βράδια, έκανα ένα προσωπικό τάμα, αναζήτησα συχνά μέσα μου την δύναμη και την αισιοδοξία χωρίς να μπορώ πάντα να τις βρω με την παλιότερη μου ευκολία, αναρωτήθηκα συχνά για αποφάσεις μου χωρίς να έχω ακόμα πάρει όλες τις απαντήσεις, πλήρωσα όμως έτσι κι αλλιώς τις συνέπειες τους, θύμωσα τρομερά– κυρίως με τον εαυτό μου- ένοιωσα δεκάδες φορές βαθιά ευγνώμων για τις μικρές και τα μεγάλες ευλογίες της ζωής μου, άλλαξα ριζικά τον τρόπο που βλέπω πάρα πολλά πράγματα, έκανα τις εσωτερικές μου ανακατατάξεις με μεγάλη σοβαρότητα και ειλικρίνεια, όπως και την αυτοκριτική μου, είπα όσο πιο πολλές φορές σ’ αγαπώ εκεί που έπρεπε, ζήτησα τις συγγνώμες που χρωστούσα, έδωσα ευκαιρίες ακόμα και εκεί που δεν ήμουν σίγουρη πως άξιζαν, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι πιο μεγάλο από εμένα και τον μικρόκοσμο μου, πήρα νοερές αλλά και ουσιαστικές αποστάσεις από ανθρώπους και πράγματα που μου απορροφούν ενέργεια και χρόνο χωρίς να μου δίνουν πίσω χαρά, ονειρεύτηκα πολύ, ταξίδεψα, αποχαιρέτησα έναν κύκλο που έκλεισε και άνοιξα έναν καινούριο, προσπάθησα πολύ και συχνά να μπω στην θέση των άλλων πριν τους κρίνω, όπως και να είμαι όσο καλύτερη μαμά, σύντροφος, κόρη και φίλη μπορούσα παρόλο που δεν είμαι καθόλου σίγουρη για το κατά πόσο τα κατάφερα, στήριξα τους ανθρώπους της ζωής μου στις αποφάσεις και τις προσπάθειες τους όσο καλύτερα μπόρεσα για να τους ανταποδώσω έστω και λίγο το ότι χωρίς την δική τους στήριξη δεν ξέρω καν που θα ήμουν σήμερα, και νοιώθω πια πως είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο με τόλμη, με αισιοδοξία και κυρίως με αποφασιστικότητα.
Κοιτάζοντας μέσα μου, νοιώθω δυνατή και κατασταλαγμένη μετά από όλη αυτή την τρέλα που περάσαμε όλοι μας τον τελευταίο καιρό. Και ήρεμη. Τόσο που πραγματικά, ελάχιστα πράγματα μπορούν να με ενοχλήσουν ουσιαστικά. Και τελικά, νομίζω πως μας χρειάζεται που και που ένα γερό ταρακούνημα από εκείνα που σκορπίζουν όλα τα – προσεκτικά όπως πιστεύουμε ταχτοποιημένα- χαρτιά στον αέρα. Μια που όταν καταφέρουμε τελικά να τα βάλουμε ξανά σε μια σειρά, ανακαλύπτουμε πως στο μεταξύ άλλα μας είναι άχρηστα πια, άλλα είχαν μικρότερη σημασία απ΄ότι πιστεύαμε, άλλα είχαν παραπέσει και δεν τα είχαμε κοιτάξει όσο έπρεπε και άλλα, με κάποιον μαγικό τρόπο έμειναν στην θέση τους σαν να μην τα πήρε ο αέρας ποτέ. Κυρίως όμως, η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει και η σκόνη έχει εξαφανιστεί…
Καλή χρονιά, ας είναι το 2018 χαρούμενο, τυχερό και γελαστό… Και αν έχω μια και μόνη ευχή για τον νέο χρόνο, αυτή θα είναι για υγεία. Εντελώς εγωιστικά, πάντα πρώτα και πάνω απ’ όλους και απ΄όλα για το παιδί μου, μετά για τους ανθρώπους που αγαπάω, και μετά για τον εαυτό μου και για όλους τους ανθρώπους εκεί έξω… <3
