Όταν, μετά την καραντίνα, έφτασε η μέρα που θα έπρεπε να πάω στο γραφείο, το εγχείρημα μου φάνηκε βουνό. Είχα ξεχάσει να βάφομαι, να ντύνομαι και να φοράω παπούτσια. Λίγες μέρες πριν, δοκιμάζοντας τις αγαπημένες μου και σούπερ βολικές εσπαντρίγιες, στραβοπάτησα και κινδύνεψα να γκρεμοτσακιστώ από ύψος πέντε εκατοστών. Αυτά παθαίνει κανείς όταν φοράει μόνο κάλτσες, ή αθλητικά για την μετακίνηση 6 επί τρεις μήνες. 
Όταν στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη μου για να επιθεωρήσω το αποτέλεσμα της επίπονης προετοιμασίας μου (full make-up on, παντελόνι, με ταιριαστό τοπ, mules χωρίς τακούνι για να αποφύγω νέο ατύχημα, σκουλαρίκια και τρέντι τσαντικό), μου ήρθε να βάλω τα γέλια. Ποιος θα με έβλεπε; Οι νέοι κανόνες του εργασιακού social distancing, που πρακτικά σημαίνουν ότι δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν και δεν σε βλέπει σχεδόν κανείς, δεν επιτρέπονται οι συναντήσεις, δεν ενθαρρύνονται τα σούρτα-φέρτα μεταξύ γραφείων για κους-κους και κυκλοφορείς με μάσκα στους κοινόχρηστους χώρους, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για κοκεταρία, εκτός κι αν ανήκεις στην κατηγορία του «ντύνομαι-μόνο-για-μένα».
Φίλες μου σας έχω νέα. Καμμιά και κανείς δεν ντύνεται μόνο για τον εαυτό της/του. Είμαστε κοινωνικά όντα, επιζητούμε την συναναστροφή, την επιδοκιμασία, την αποδοχή, το άγγιγμα, το χάδι, το φλέρτ, το φιλί. Τα ρούχα που φοράμε δεν είναι αυτοσκοπός, είναι εργαλείο για να επιτύχουμε όλα τα παραπάνω, τουλάχιστον σε μία πρώτη επιφανειακή προσέγγιση, διότι στο τέλος της μέρας το ράσο δεν κάνει τον παπά. Όμως για αρχή βοηθάει. Όταν, λοιπόν, μια παγκόσμια πανδημία σου στερεί την κοινωνικότητα με τα συμπαρομαρτούντα της χωρίς προβλέψιμη ημερομηνία λήξης της δοκιμασίας, για ποια μόδα μιλάμε; Παρατηρώ με ελαφριά θυμηδία τις προσπάθειες των fashion bloggers να πείσουν το κοινό τους πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Προμοτάρουν μέσα από το instagram και τις σελίδες τους, τα καφτάνια που θα φορεθούν φέτος το καλοκαίρι και τα πανωφόρια που θα φορεθούν φέτος το χειμώνα. Ποια καφτάνια όταν δεν ξέρεις αν μπορείς ή θέλεις να πας διακοπές: Ποια πανωφόρια όταν η δυσοίωνη προοπτική να σε κλείσουν πάλι μέσα όταν πιάσουν τα κρύα είναι μια απόλυτα αναμενόμενη πιθανότητα; 
Οι πιο έξυπνοι και οι πιο διορατικοί κάνουν reshape και restart. H πριγκίπισσα Βεατρίκη παντρεύτηκε με τριάντα καλεσμένους φορώντας μια παλιά Norman Hartnell τουαλέτα της βασίλισσας γιαγιάς της που την έφερε στα μέτρα της, στέλνοντας ένα ευφυές μήνυμα ταπεινότητας και fashionable οικολογικής βιωσιμότητας. Η βρετανική Vogue έχει επιλέξει δεκατέσσερα διαφορετικά εξώφυλλα για το τεύχος Αυγούστου 2020, όλα έργα μεγάλων βρετανών ζωγράφων και φωτογράφων με θεματολογία εμπνευσμένη από την φύση και τον πληγωμένο μας πλανήτη. Συνοδεύονται όλα από την λέξη “RESET”. Στο τέλος της χρονιάς τα εξώφυλλα θα δημοπρατηθούν και τα έσοδα θα δοθούν για την καταπολέμηση του covid-19. Στην ίδια λογική τα τρία εξώφυλλα του τεύχους Ιουλίου φιλοξένησαν έναν οδηγό τρένου, μια μαία και μια υπάλληλο σούπερ μάρκετ. Αυτοί είναι τα top models του 2020 με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Οικολογική συνείδηση, βιωσιμότητα, ακτιβισμός, αλληλεγγύη, επιβίωση, φυλετική ισότητα. Τα mantras του 2020 είναι πολύ βαριά για να χωρέσουν σε μία Birkin bag ή σε μία Chanel 255.
Όσο για μένα ψώνισα και φέτoς: ένα ζευγάρι Birkenstock, παπούτσια που μετά βδελυγμίας απέρριπτα στην προ covid-19 εποχή ως κακόγουστα και άχαρα, αλλά τώρα μου φαίνονται τα ωραιότερα πέδιλα του κόσμου, αφού θα μπορούσα να περπατάω χιλιόμετρα φορώντας τα (κι όταν κάτι είναι τόσο άνετο πώς μπορεί να μην σου αρέσει;), δύο easy breezy φουστανάκια από το cos, που αν τους φερθώ καλά θα μπορώ να τα φοράω και σε είκοσι χρόνια από σήμερα και να είναι το ίδιο στυλάτα και φυσικά, βαμβακερά t-shirts (χωρίς τρύπες).
Η μόδα όπως την ξέραμε πέθανε. Ζήτω η νέα μόδα, που εστιάζει περισσότερο στο «είναι» και λιγότερο στο «φαίνεσθαι», που είναι ανθρώπινη και σοφή στην απλότητά της.
Αλεξάνδρα Σταυροπούλου
