Ένα κομμάτι που μου έστειλε μια αναγνώστρια του Blond, η Ανθή Πάνου, μου έδωσε μια ενδιαφέρουσα πιστεύω ιδέα. Αν θέλετε, μπορείτε να μου στέλνετε κομμάτια σας και εγώ, κάποια από αυτά θα τα δημοσιεύω. Νομίζω πως στην εποχή των social media, αυτός είναι ένας άλλος, εντελώς interactive τρόπος για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να ανταλάσσουμε ιδέες, απόψεις, εμπειρίες και κυρίως ροζ ενέργεια... 
Ενεργός τώρα (Active now)
Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, θα μου πείτε; Τι είμαστε δηλαδή; Μαζοχίστριες είμαστε; ανώριμες είμαστε; Ή απλά ανόητες; Ή μήπως-λέω εγώ τώρα-γινόμαστε ανόητες, όταν ερωτευόμαστε; Α, ναι, ίσως, μπορεί. Και όταν δεν έχουμε ανταπόκριση από τον άλλον, εκεί να δείτε πώς γινόμαστε, πωπω Θεέ μου…
Βλέπω όμορφες γυναίκες τριγύρω μου, φίλες, συναδέλφισσες, εμένα, να παραμένουν /με κολλημένες σε άνδρες οι οποίοι αγνοούν την ύπαρξή τους/μας. Βγαίνουμε 1-2 φορές με κάποιον και πιστεύουμε πως αυτό είναι η αρχή της σχέσης μας, ενώ στην ουσία είναι η αρχή του τέλους. Μισό λεπτό. Ποιο τέλος; Για να υπάρξει τέλος, θα έπρεπε να υπάρχει και αρχή και σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπάρχει ρε κορίτσια. Είναι στο μυαλό μας, στο ρομαντικό μυαλό μας. Την ώρα που εμείς κλαίμε πάνω από το κινητό περιμένοντας να μας στείλει μήνυμα για να ξαναβρεθούμε, αυτός εκείνη την ώρα ήδη μιλάει με την επόμενη, (μεταξύ μας, δε παλεύεται αυτό το «ενεργός τώρα»). Ενεργός τώρα, ενεργός πριν ένα λεπτό, ενεργός τώρα, ενεργός πριν ένα λεπτό, θα σε σκοτώσω τώρα, θα σε σκοτώσω σ ένα λεπτό. Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να παραδεχτούμε τα αυτονόητα; Γιατί, ενώ συμβουλεύουμε τόσο σωστά τις φίλες μας, δεν βλέπουμε σε τι λάθος, για εμάς, άνθρωπο πέσαμε; Και πως, όσο επιμένουμε να του στέλνουμε μήνυμα, τονίζοντάς του την παρουσία μας, τόσο θα ζούμε με την απουσία του; Γιατί ψάχνουμε απελπισμένα να αποκρυπτογραφήσουμε το ενδιαφέρον του κάθε φορά που στέλνει ένα τυπικό μήνυμα; Με θέλει, δε με θέλει, τι εννοεί εδώ; Και δως του προώθηση το μήνυμά του στην κολλητή μας, μπας και καταλάβει αυτή κάτι περισσότερο, μπας και διακρίνει αυτή μέσα από τις κρύες λέξεις του, τον έρωτά του για μας...
Θεέ μου, πόσο τελειωμένες είμαστε. Ποιόν έρωτά του ρε κορίτσια; Δεν υπάρχει έρωτας, τίποτε δε νιώθει δυστυχώς, μακάρι να ένιωθε… Αλλά πιθανόν δε νιώθει. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο όμορφα και ξεκάθαρα θα υποδεχτούμε το αμοιβαίο κι αυτό που δε θα μας αφήνει ίχνος αμφιβολίας και ανασφάλειας.
Ανθή Πάνου
