Ή 54, ανάλογα πως το μετράς. Όπως και να ΄χει τα χρόνια περνάνε και από εκείνο το Σάββατο του Ιανουαρίου του 1964 που χιόνισε μέχρι το κέντρο της Αθήνας με χωρίζει πια πάνω από μισός αιώνας. 
Περνάει ο καιρός και από ένα σημείο και μετά ο χρόνος γίνεται αμείλικτος. Να το πούμε κι αυτό. Βλέπω τις αλλαγές κάθε μέρα, στο πρόσωπο μου και το δέρμα μου που θαμπώνει και χάνει την διαφάνεια του, στα μαλλιά μου που χρειάζονται διπλές θεραπείες για να αντέξουν το 40άρι οξυζενέ, στο σώμα μου που δυσκολεύεται πολύ περισσότερο να φέρει βόλτα τα παραπανίσια κιλά μου, στις αντοχές μου που μειώνονται γεωμετρικά απέναντι στα πάντα. Από την άλλη, το να μεγαλώνεις έχει και τα perks του. Βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι, σε αφορούν πολύ λιγότερα πράγματα, έχεις μια ολοένα αυξανόμενη αίσθηση των προτεραιοτήτων και της σημαντικότητας. Και έτσι, όλα γίνονται πιο εύκολα. Πιο απλά. Πιο αυτονόητα. Ρίχνεις το βάρος σου σε όσους και σε όσα έχουν ουσιαστική σημασία και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά θόρυβος που μαθαίνεις να τον αγνοείς. Ευγενικά αλλά και με απόλυτη αδιαφορία. 
Αν ο χρόνος είναι χρήμα, από μια ηλικία και μετά αρχίζουμε να φτωχαίνουμε λοιπόν. Άρα ξεκινάμε την αποταμίευση. Σε ανθρώπους και σε αισθήματα, και κυρίως σε ενέργεια. Ζούμε και σε αυτή την εποχή που είναι γεμάτη θυμό, καχυποψία και διάθεση για ίντριγκες και για καυγάδες που δεν βοηθάει καθόλου τα πράγματα. Νομίζω πως θα περνούσα πολύ καλύτερα αραχτή σε μια παραλία κάποιου μικρού νησιού στον Ειρηνικό αλλά τι να κάνουμε τώρα, εδώ βρεθήκαμε εδώ θα πρέπει να παλέψουμε. Και επειδή τα τελευταία χρόνια συνέβησαν πολλά, και σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο, νομίζω πως μπορώ να πω με σιγουριά αλλά και με μια γερή δόση ικανοποίησης, πως η γυναίκα του σήμερα τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από το κορίτσι του χτες. Που θα είχε σηκώσει το τσεκούρι του πολέμου και θα είχε πάρει πολλά κεφάλια, και δεν θα ήξερε και τι να τα κάνει πέρα από το να δημιουργήσει έναν βωμό που να δοξάζει το εγώ του. 
Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μου σήμερα, που κλείνω τα 53 και μπαίνω αισίως στα 54, θέλω να πω ότι κατ΄αρχάς νοιώθω ευλογημένη και βαθιά ευγνώμων. Που μεγαλώνω όμορφα, που το παιδί μέσα μου ζει και βασιλεύει, που εισπράττω τόση πολλή αγάπη καθημερινά από την οικογένεια και τους φίλους μου, που κάνω όνειρα και τα κυνηγάω με το ίδιο πάθος, που δεν αφήνομαι να βαρεθώ και να χορταριάσω, που ρουφάω τις στιγμές και επιδιώκω τις εμπειρίες, και που η εικόνα στον καθρέφτη μου σήμερα το πρωί με έκανε να χαμογελάσω ευχαριστημένη. Είμαι αφάνταστα τυχερή που το σύμπαν μου έστειλε αυτό το παιδί που κάνει 25 χρόνια τώρα την ψυχή μου να φουσκώνει από ευτυχία και περηφάνεια, που συνάντησα αυτόν τον άντρα που με αγαπάει και με αντέχει και στέκεται δίπλα μου βράχος ακλόνητος 26 χρόνια τώρα παρόλα τα πέρα δώθε μας που δεν ήταν και λίγα. Που η μαμά μου είναι ταυτόχρονα μια από τις καλύτερες μου φίλες και που καταφέραμε να λύσουμε τα θέματα μας νωρίς και με επιτυχία, και που μοιράζεται μαζί μου κάθε μου λύπη και κάθε χαρά. Που η ζωή φέρνει στον δρόμο μου ανθρώπους σημαντικούς, λαμπερούς, χαρισματικούς και έξυπνους και για τους οποίους είμαι περήφανη που είναι φίλοι μου. Που η δουλειά μας πάει σφαίρα, που το ροζ site μου έχει επιτυχία, που έχω δεκάδες σχέδια για το μέλλον και τεράστια διάθεση να τα κάνω πραγματικότητα. Που έχουμε υγεία, που είμαστε μαζί, που αντέχουμε, που επιμένουμε, που ελπίζουμε, που στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Που οι άνθρωποι της ζωής μου σέβονται την ανάγκη μου για ελευθερία και προσωπικό χώρο, και που το hashtag μου είναι υποκοριστικό… 
Είμαι πολύ περήφανη και για την διαδρομή μου. Που υπήρξε περίπλοκη και δαιδαλώδης to say the least, που πέρασε και από τις δύο μεριές του δρόμου, και που με προίκισε με εμπειρίες που άλλοι δεν έχουν ζήσει σε ολόκληρες ζωές. Που βράχηκα μέχρι το κόκκαλο και κολύμπησα σε φουρτουνιασμένες θάλασσες και πέρασα απέναντι παλικάρι. Που έπεσα τόσες εκατοντάδες φορές και ξανασηκώθηκα πιο αποφασισμένη και πιο πεισμωμένη. Και που τελικά, τα κατάφερα. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ακούγεται σκληρό ίσως, και κάπως εγωιστικό, όμως το έχω σκεφτεί πολύ και το εννοώ απολύτως. Ότι έκανα, από τις μεγαλύτερες μαλακίες μέχρι τα πιο σημαντικά πράγματα, με έφερε εδώ που είμαι όπως είμαι. Τα λάθη μου, τα πάθη μου, τα κολλήματα μου, οι δαίμονες μου, οι εθισμοί μου, τα ταλέντα μου, οι ευκαιρίες που άρπαξα και αυτές που έχασα, οι αλήθειες και τα ψέματα, τα ρίσκα, οι περιπέτειες, το σκοτάδι και το φως μου, είναι κομμάτια ενός παζλ που σχηματίζει την εικόνα του σήμερα. Μια εικόνα που δεν θα την άλλαζα για τίποτα και για κανέναν. Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχω κλείσει τους λογαριασμούς μου με το παρελθόν και τους έχω πληρώσει μέχρι κεραίας. Και πως έχω υποστεί όλες τις συνέπειες των επιλογών μου. That been said, με διασκεδάζει αφάνταστα το γεγονός πως πάρα πολύς κόσμος εκεί έξω πιστεύει πραγματικά πως είμαι μόνο αυτό που δείχνω, μια μεσήλιξ ξανθιά κυριούλα με τάση στο ροζ και στην χάχα και ελαφρώς στην κοσμάρα της, που την σέρνει δίπλα του ένας επιτυχημένος – και καημένος- σύζυγος. Μοιάζει πιο απλό έτσι το να περπατήσεις στα παπούτσια μου φαντάζομαι. Και είναι πολύ αστείο το ότι πολλοί και πολλές έχουν ανακαλύψει στην διάρκεια αυτών των τελευταίων χρόνων ότι τελικά, δεν είναι καθόλου… :) 
Anyway, μια που αυτό το ποστ είναι για μένα, γι΄αυτό που ήμουν, γι΄αυτό που είμαι και γι΄αυτό που σχεδιάζω και ελπίζω να γίνω, η ουσία είναι μια. Πως είμαι καλά. Με τον εαυτό μου, με τους ανθρώπους της ζωής μου, με τις αποφάσεις και τις επιλογές μου, με τον χρόνο που περνάει. Και με τις απώλειες. Γιατί είναι κι αυτές κομμάτι της ζωής με το οποίο πρέπει να συμβιβαστείς, για να προχωρήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που μου λείπουν, άνθρωποι που με απογοήτευσαν, και που τους απογοήτευσα και εγώ υποθέτω. Έχω την συνείδηση μου ήσυχη γιατί για όσους θεώρησα πως άξιζε τον κόπο πάλεψα και προσπάθησα πολύ. Και το ότι δεν είναι σήμερα εδώ λέει περισσότερα πράγματα για εκείνους παρά για μένα τελικά. Προφανώς δεν είναι όλα και πάντα ρόδινα. Έρχονται στιγμές που θυμώνω, που στενοχωριέμαι, που πληγώνομαι, που φοβάμαι. Στιγμές που τις φέρνουν πάντα εκείνοι που αγαπάω πιο πολύ, μια που αυτοί μόνο έχουν την δύναμη να μας αγγίξουν πραγματικά, με τον καλό αλλά και με τον άσχημο τρόπο. Όμως στα δύσκολα φροντίζω να θυμάμαι πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κάνει λάθη, και πως αν δεν μου είχαν συγχωρήσει τα τόσα δικά μου, και αν δεν μου είχαν δώσει ευκαιρίες ξανά και ξανά, δεν θα ήμουν σήμερα εδώ. Και δεν θα είχε εξελιχθεί έτσι η ζωή μου. Και τελικά το να καταλαβαίνεις και να συγχωρείς, το να χτίζεις γέφυρες αντί να τις καις, και το να επουλώνεις πληγές αντί να τις ξύνεις, είναι η πραγματική δύναμη και η αληθινή μαγκιά τις ώρες εκείνες που είναι πολύ πιο εύκολο να φύγεις παρά να μείνεις. 
Και έτσι, το Σάββατο το βράδυ θα σβήσω τα κεράκια της τούρτας μου έχοντας γύρω μου τους περισσότερους ανθρώπους που αγαπάω πολύ και που θέλω να μοιράζομαι την ζωή μου μαζί τους. Και ξέρω και πως εκείνοι που θα λείπουν γιατί δεν ζουν στην Ελλάδα ή δεν θα είναι εδώ, θα είναι δίπλα μου νοερά και θα μοιράζονται την χαρά μου. Αυτή η βραδιά που σκοπεύω να την χαρώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου, θα έχει όλα όσα θεωρώ σημαντικά για να είμαι ευτυχισμένη και καλά. Γέλιο, αγάπη, μοίρασμα, Θετική ενέργεια, αισιοδοξία, άφθονο ροζ, μουσική, bubbles, και την βεβαιότητα πως για να τα αξιώνομαι όλα αυτά, από τόσο υπέροχους, ξεχωριστούς, ταλαντούχους και μοναδικούς ανθρώπους, κάτι θα έχω κάνει και εγώ καλά αυτά τα 53 χρόνια…
