Δεν θα σας γράψω κουταμάρες, είναι ένα κάποιο σοκ.. Μάλλον είναι ένα όριο ψυχολογικό που με κάποιον τρόπο έχουμε βάλει στο μυαλό μας, και μετά από αυτό οι συνειρμοί είναι κάπως... λυπηροί να το πω...Σαν την Βλαχοπούλου στις ταινίες που ήταν χαριτωμένη και αστεία και χαβαλές αλλά.. μεγαλούτσικη.. Ή σαν την κυρία Νόνικα που όπως έλεγε ο Μαρίνος παλιά βρήκε στο θέατρο μεγαλοκοπέλα... Μπαίνεις στην διαδικασία να αναρωτιέσαι για πολλά... Που έχουν έρθει ήδη για να είμαστε ειλικρινείς, δεν σου χτυπάνε την πόρτα ξαφνικά στα 50 και μια μέρα, όπως η πρεσβυωπία, τα πρώτα άσπρα στην ρίζα, που κουράζεσαι πιο εύκολα, που βαριέσαι ακόμα ευκολότερα... Σκέφτεσαι "και τώρα τί? Τελείωσε το παιχνίδι για μένα? Στένεψαν ξαφνικά τα περιθώρια?" Σαν να πρέπει να μπεις σε ένα κουτάκι στενό που σε ζορίζει, αλλά μετά απο λίγο κουνάς το κεφάλι και το παίρνεις αλλιώς γιατί εσύ σε κουτάκια δεν χωράς, απ΄όποια μεριά κι αν το δεις το θέμα... 
Σε όλο αυτό το process, εμένα τουλάχιστον με βοήθησε πολύ το ότι από μυαλά έχω κολλήσει κάπου στα 16. Περνάω εφηβεία πάνω από 30 χρόνια τώρα και δεν βλέπω να αλλάζει κάτι ούτε στα επόμενα 30... Σαν τις γιαγιάδες πρωταγωνίστριες του blog Advanced Style, αυτές είναι τα ινδάλματα μου και κάπως έτσι θέλω να καταλήξω... Βοηθάει επίσης και το γονίδιο που είναι εξαιρετικό και με κάνει να δείχνω μικρότερη. Δεν ξέρω πόσο πάντως 50 όχι.. Το οποίο γονίδιο το βοηθάνε και τα παραπανίσια μου κιλά, έρχεται και τσιτώνει η μούρη σαν να έχεις κάνει botox, αλλά από μέσα και με τον ευχάριστο τρόπο.. Τρώγοντας τηγανητά και γλυκά.. Βέβαια, με αυτή την μέθοδο έρχονται και γίνονται φράπα και τα παρακάτω της μούρης, με όχι τόσο ευχάριστα αποτελέσματα, αλλά μετά από 50 χρόνια σ΄αυτή την ζωή έχω να σας πω το εξής... Δεν είναι τα παραπανίσια κιλά σας που θα μπουν εμπόδιο στις όποιες σχέσεις σας με τους ανθρώπους.. Είναι ο τρόπος με τον οποίον τα "φοράτε"... Αυτός και μόνο.. 
(Μια από τις πιο αγαπημένες φωτογραφίες της βραδιάς.. Με την ανηψιά μου που ήταν η καλεσμένη έκπληξη του πάρτυ). Και τελικά, όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.. Και όπως γράφουν όλοι - οι άνω των 50 φαντάζομαι- τα 50 είναι τα νέα 40, οπότε σιγά σιγά θα συνηθίσω την ιδέα και θα πάψω να ψάχνω κάθε πρωί στον καθρέφτη μου για δραστικές αλλαγές... Θα ξεκινήσω και τις σούπερ anti age κρέμες που μου έκανε δώρο η φίλη μου η Νίκη, θα γιορτάσω πεντηκοστά γενέθλια τουλάχιστον δυο φορές ακόμα στα χρόνια που έρχονται για να τα εμπεδώσω - άλλωστε είπαμε πως είναι ένα όριο που αφού το φτάσαμε είναι καιρός να αρχίσουμε να γυρνάμε προς τα πίσω- και θα την φάω και την επόμενη δεκαετία εύκολα, μεταφορικά και κυριολεκτικά... 
Οπότε πάμε στα του πάρτυ.. Που ήταν όπως ακριβώς το ονειρεύτηκα, με μια essence από Λονδινάκι μια που το θέμα ήταν afternoon tea, για κορίτσια μόνο, και σε χρώμα ροζ φυσικά... Το σπίτι στολίστηκε με λουλούδια και μπαλόνια, ο μπουφές στήθηκε με finger sandwiches, cupcakes, ροζέ bubbly κρασιά και καταπληκτικά μπισκότα, η τούρτα μου ήταν ένα υπερθέαμα, κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φίλες ήταν κοντά μου, και νομίζω πως περάσαμε όλες σούπερ...
