08.00-17.00: Εκτός κι αν είναι Σαββατοκύριακο, καθημερινές εν μέσω διακοπών ή αργιών, που είναι καλοδεχούμενες κι αγαπημένες και κάθε φορά διαφορετικές. Όχι μωρέ, δεν είναι άσχημα, αλλά όπως και να έχει αν η ψυχή σου φωνάζει «μουσική» ό,τι άλλο και να κάνεις για το προς το ζην, όσο και να σου αρέσει, θα έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα. 17.00: Συνήθως με λίγη βιασύνη αλλά σίγουρα με ανυπομονησία παλεύω με την κίνηση προκειμένου να είμαι εγγλέζος στο ραντεβού μου με τη δασκάλα μου, την Αμαλία Βίνος. Εκεί σε μια όμορφη γειτονιά στο Καλαμάκι, η ησυχία της περιοχής παραβιάζεται από τις αγριοφωνάρες μου ή την προσπάθειά μου να γίνω καλύτερος τραγουδιστής υπό το άγρυπνο βλέμμα της Αμαλίας, η οποία πάντα είναι γλυκύτατη ακόμα κι όταν δεν πετυχαίνω νότα ούτε με αεροβόλο. 
18.30: είναι είτε η ώρα του παιχνιδιού στο σπίτι είτε του παιχνιδιού με τα άλλα παιδάκια. Πράγμα που σημαίνει πως όταν υπάρχει στο κοντινό μέλλον κάποιο ωραίο σχέδιο για live ή ηχογράφηση οι Wedding Singers πρέπει να είναι μάχιμοι. Οπότε, καλή ώρα όπως σήμερα, προβάρουμε δίχως αύριο σε ένα κρυμμένο δρομάκι στον Κεραμεικό. Για να είμαστε σε πολεμική διάθεση για το Burger Festival την Κυριακή 21/5 στην Τεχνόπολη, όπου οι Wedding Singers μόλις δύσει ο ήλιος και αφότου έχουν πάρει δυνάμεις από τα αγαπημένα τους burger θα ανέβουν on stage να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ένα τεράστιο πάρτυ με χορευτική μουσική βασισμένο στη δεκαετία του 90 και ρίχνοντας μερικές κλεφτές ματιές και στις δυο δεκαετίες πριν και μετά από αυτήν. Προς το τέλος της πρόβας, έχοντας γκρινιάξει λίγο για τα κομμάτια, για τα θέματα, τα φωνητικά, πλανάται στον αέρα μια διάθεση φουσκωμένου παγωνιού πως κάτι καλό καταφέραμε και σήμερα. Σε άλλη περίπτωση, που δεν υπάρχει πρόβα, αυτή η μαγική ντουλάπα με τα δισκάκια απ΄ έξω, που νομίζεις πως μπορεί να πεταχτεί κάτι από το Jumanji, αναλαμβάνει δράση. Εκεί βρίσκεται κρυμμένο όλο μου το βιός. Κιθάρες, μικρόφωνα, πεταλάκια, καλώδια, ότι τραβάει η ψυχή σου. Κάθε φορά που την ανοίγω, αισθάνομαι σα πέντε χρονών που μου έφεραν το καινούριο σετ με αυτοκινητάκια ή το πειρατικό playmobil. Και όλες τις φορές και κάτι καινούριο ανακαλύπτω. Cash, Beatles και Tom Jones δε θα μπορούσαν να λείπουν, όπως φυσικά και οι BeeGees (περισσότερη αγάπη λόγω της άλλης μου μπάντας, των Bejeezus), και για το προσωπικό μου αυτοτρολάρισμα είπα να βάλω κι έναν Salt n Pepa κι ένα Roxette. Κατά καιρούς, αυτά αλλάζουν. Τώρα μη μου ζητήσετε να σας πω πως συνδυάζονται η τζοκόντα του Χατζιδάκη, της εξορίας του Θεοδωράκη, το Ρεσιτάλ του Χατζή με τη Μαρινέλα, τον Marvin Gaye, τους λατρεμένους Floyd, τους NKOTB (όλοι περάσαμε παιδικές αρρώστιες), με τους Planet of Zeus, τους Queen, τον ένα και μοναδικό Bowie και τους Radiohead γιατί θα σας γελάσω. Μάλλον, είναι όλα μουσική. Καθεμία για μια συγκεκριμένη ώρα, μέρα ή φάση της ζωής μου. 
19.30: Έφτασε η στιγμή για άλλα παιχνίδια. Όταν μέσα στο σπίτι σου έχεις τόσο ωραία χρώματα και μια φωνούλα μεταξύ γουργουρίσματος ή γάτας που μόλις της πάτησες την ουρά, αποκλείεται να μην παίξεις, να μην πανηγυρίσεις, να μη σαχλαμαρίσεις και σίγουρα να χορέψεις παρέα. Στόχος είναι σε λίγο καιρό τα τύμπανα. Προς το παρόν, έχουμε ξεκινήσει με τα κατσαρολικά. Αυτό, όπως είναι λογικό, δεν έχει ώρα. [gallery size="full" columns="2" ids="7439,7443"] 22.00, μπορεί 23.00, μπορεί 24.00: αλλά το πιθανότερο είναι να κάνει τη νυχτερίδα και μαζί κι εσύ τον μπάτμαν. Κάπου εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα μου χτυπάνε τη τζαμαρία δυο ζητιανάκια που βολτάρουν γύρω-γύρω και ψάχνουν κι αυτά τα έρμα λίγη σημασία μέσα στον πανικό της ρουτίνας της ημέρας. Η Χάρι έχει φέρει διακριτικά την μπάλα της, μήπως και φιλοτιμηθώ να παίξουμε λιγάκι, κι η Άγκνες δίπλα ξαπλώνει μπας και με πείσει να μην ασχοληθώ με τη Χάρι. Φευ. Μια κλωτσοπατινάδα θα την κάνουμε, μετά μαμ, λίγο χάζεμα και μετά μέσα για νάνι. Έφτασε η ώρα για την αποσυμπίεση. Μέσα στις τελευταίες σκέψεις της ημέρας, κάθε μέρα όμως, είναι το νησί. Το Τσιρίγο. Τα Κύθηρα για τους περισσότερους. Σκέφτομαι, πως θέλω να πηγαίνω πιο τακτικά, αλλά κάθε χρόνο τα ίδια λεω, και εν τέλει καταλήγω να κατεβαίνω στο νησί καμιά φορά το Πάσχα και πιο στάνταρ το καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι στο νησί το περιμένω πως και πως. Η φωτογραφία είναι του αδερφικού φίλου Σπύρου Κανατά στην πηγή του Αμηράλι στον Καραβά, Κυθήρων. 
Τρία πράγματα που έμαθα σήμερα: 1. Σήμερα έμαθα-επιβεβαίωσα πως η ΤΣΣΚΑ πήρε το μάθημά της ξανά για τον Δαυιδ και τον Γολιάθ. 2. Έμαθα το riff απο το Ace of Spades των Motorhead thanks to ξάδερφο Λάμπη. 3. Πόσο δίκιο έχει ο Αγγελάκας που λέει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή. Το τραγούδι της ημέρας:
