09.00: Ξυπνάω γύρω στις εννιά μια και την περισσότερη δουλειά στον υπολογιστή, λόγω συνήθειας την κάνω το βράδυ που... η φύση ησυχάζει. Όταν όμως έχω δουλειά στο στούντιο που σημαίνει επιμέλεια φωτογράφισης ή κάποιο διαφημιστικό βίντεο, αναγκαστικά ξυπνάω γύρω στις επτά με τη βοήθεια από τρία ξυπνητήρια και ενίοτε κάποιας φίλης που το «έχει» με το πρωινό ξύπνημα και αρχίζει τα τηλέφωνα αφύπνισης. Η πρώτη μου δουλειά σχεδόν με κλειστά μάτια, είναι να κατέβω από το σπίτι για ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης από τον αγαπημένο «κουλουρά» κάτω από τον Πύργο Αθηνών και έναν διπλό καπουτσίνο από το Coffee Island. Με αυτά τα πολεμοφόδια τσεκάρω τα social, το mail μου και τις δουλειές της ημέρας από το χαρτάκι που έχω κολλημένο στον υπολογιστή μου μια και έχω μνήμη ψαριού και όλα τα σημειώνω αναλυτικά στο moleskin αλλά και... επιγραμματικά στο χαρτάκι. 
12.00: Αν δεν βρίσκομαι ήδη στο στούντιο ή σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού, άρα η μέρα είναι αφιερωμένη στη δουλειά από το σπίτι, ξεκινάω το «ψάξιμο» για τις φωτογραφίες που θα εικονογραφήσουν τα θέματα που πρέπει να παραδώσω στα περιοδικά με τα οποία συνεργάζομαι. 
14.00: Παίζουν δύο εκδοχές, η μία είναι να πάω στα Εξάρχεια στη συνεργάτιδα μου για τις γραφιστικές δουλειές ή να έρθει εκείνη σε μένα για να δουλέψουμε μέχρι το απόγευμα. Όταν όμως η μέρα είναι «σπιτική» άρα μπορώ να διαχειριστώ το χρόνο όπως με «βολεύει» πετάγομαι στο ολοκαίνουργιο και πολύ όμορφο all day PALA (Μεσογείων 2-4) που άνοιξε πολύ πρόσφατα στον Πύργο Αθηνών, για μια πίτσα ή κάποια από τις ενδιαφέρουσες σαλάτες του. Αν έχω κέφι για περπάτημα πάω προς το Σύνταγμα για dim sum στο Pink Flamingo (Σκούφου 2-4), το νέο παιδί του του αγαπημένου Βασίλη Καλλίδη και μετά για ένα γρήγορο καφέ στο Throubi στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. 17.30: Τον τελευταίο μήνα λόγω μιας συνεργασίας για ένα νέο delicatessen που θα ανοίξει στο Χαλάνδρι και έχω αναλάβει την διακόσμηση, ανεβαίνω συχνά τα απογεύματα σε αυτό το απίστευτα ζωντανό προάστιο και μετά πάντα καταλήγω στο πολυσυζητημένο Mr. Pug’s Canteen (Κουτσουλιέρη 6), με τα απίστευτα Bao και churros του Γιώργου Βενιέρη. 
20.00: Κάθοδος προς το κέντρο ξανά για ένα ποτήρι κρασί στο Heteroclito cave & wine bar (Φωκίωνος 2 & Πετράκη 30) ή στο The Trap (Όθωνος 10) συνήθως μετά από τηλεφώνημα της φίλης μου Νανάς που μόλις έχει τελειώσει τη δουλειά της και με ψάχνει υποθέτοντας πολύ σωστά, ότι και εγώ είμαι ακόμα εκτός σπιτιού. 22.30: Την ώρα που η φύση ησυχάζει, ξεκινάω δουλειά στον υπολογιστή, είναι η ώρα που με βολεύει να γράψω τα θέματα μου για το Maison Decoration, το Votre Beaute, τo περιοδικό Plefsi και το FNL. Εκείνες τις εβδομάδες που έχουν πέσει όλα μαζί (συμβαίνει συχνά) αλλά τυχαίνει να μην έχω πολύ πρωινό ξύπνημα για το στούντιο, μπορεί να κλείσω τον υπολογιστή μου ακόμα και στις δύο τη νύχτα. Αν όμως πρόκειται για ένα free βράδυ, οι επιλογές μου για συνέχεια μετά το ποτήρι κρασί είναι συνήθως δύο: Το αγαπημένο μου Nolan (Βουλής 33) με την Greek-Japanese κουζίνα του Σωτήρη Κοντιζά ή το Αιόλου 68 (μέσα στη στοά) με τις θαλασσινές προτάσεις του Βασίλη Ακρίβου. Τρία πράγματα που έμαθα σήμερα: 1. Τελικά οι φράουλες μου αρέσουν μόνο στη φυσική τους μορφή, ούτε με κονιάκ, ούτε με ζάχαρη, ούτε ως μαρμελάδα, ούτε μέσα σε κάποιο γλυκό. 2. Όσο γρήγορο ίντερνετ και να πληρώνεις στον ΟΤΕ μάλλον δεν έχει καμία σημασία, πέρα από τα χρήματα που χάνεις. 3. Τα γεμιστά που σου φέρνει στο ταπεράκι (γιατί ξέρει πόσο τα αγαπάς) μια από τις αγαπημένες σου φίλες, είσαι σίγουρος ότι αξίζουν αστέρι Michelin. Το τραγούδι της ημέρας:
