*Το να περιγράψω ένα τυπικό 24ωρο μου είναι σχεδόν mission impossible. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει ακριβώς «τυπικό 24ωρο» στην καθημερινότητά μου. Οπότε θα περιγράψω ενδεικτικά την προηγούμενη Δευτέρα μου που τα είχε όλα - εκτός από glam που σπανίως έχουν οι Δευτέρες anyway - και θα αφήσω στη φαντασία σας τις υπόλοιπες. 07.00: Κι από εδώ ξεκινάνε και τα προβλήματα, διότι το βιολογικό μου ξυπνητήρι είναι ρυθμισμένο by default στις 9 και αυτός ο καθημερινός βιασμός του έχει αρνητικές επιπτώσεις και στο υπόλοιπο σύστημα. Για όλο αυτό βέβαια φταίει η μάνα μου, που μας ξύπναγε για το σχολείο μέχρι να γίνουμε ολόκληρες μουλάρες με τραγούδια, χάδια και φιλιά, λες και είχαμε επιστρέψει την προηγουμένη από τον πόλεμο, και τώρα θέλω δεν θέλω έχω ξεμείνει μ’ αυτό το πρότυπο και νομίζω ότι αν δεν ξυπνάω κι εγώ τα παιδιά μου κάθε μέρα, όσο αργά κι αν έχω κοιμηθεί, θα πάθουν κακό μεγάλο τύπου θα πέσουν στα ναρκωτικά και θα το χρεώνουν στην ουσιαστική απουσία της μάνας. Όπως κάθε πρωί λοιπόν, ξύπνησα τον Κώστα και την Αλιάνα μου με χάδια και φιλιά, τους άνοιξα τα παράθυρα, με βρίσανε για το φως, έκαναν μισή ώρα να ντυθούν, σκοτώθηκαν για ένα χαλασμένο fidget spinner στο πρωινό. 
08.01: Το γνωστό σουξέ «ήρθε το σχολικό κι εσείς χτενίζεστε γαϊδούρια», τους έβγαλα έξω κλοτσηδόν και εννοείται τους κυνήγησα σαν κανονική σχιζοφρενής στο πεζοδρόμιο να τους φιλήσω. 08.15: Αναχώρησα με ταξί (διότι το αυτοκίνητο ήταν στο service) για μαγνητική στο γόνατο, λόγω του ότι παριστάνω ακόμα τη βασίλισσα των power dance aerobics αλλά τον τετρακέφαλο αρνούμαι να τον γυμνάσω για να μην φουσκώσει και με μπερδεύουν με τον Πύρρο, καθότι στο 1,65 που βρίσκομαι περνάω άνετα και κάτω από τη μπάρα. Το ραντεβού μου ήταν στις 9 αλλά με έβαλαν στις 10, γιατί έχανε λέει το μηχάνημα το σήμα - οποία τύχη! - και του έκαναν απανωτά restart. Αυτή τη μία ώρα την πέρασα αφενός οικτίροντας τον δόλιο τον προηγούμενο που είχε κολλήσει μέσα στον τομογράφο μιάμιση ώρα για ένα γόνατο και αφετέρου προσπαθώντας μέσω body language να καταστήσω σαφές στα υπόλοιπα σαπάκια στην αίθουσα αναμονής ότι εγώ δεν ήμουν μεσόκοπο ρετάλι σαν αυτούς αλλά μία νεαρότατη πλην καταπονημένη αθλήτρια. Μέχρι που μπήκε μέσα συμμαθήτρια Αρσακειάδα με τσακισμένο γόνατο και αυχένα και άρχισε τα «ου γαρ έρχεται μόνον το γήρας», τα πατ-πατ στην πλάτη κλπ και με εξευτέλισε. 10.30: Πήγα να μαζέψω το αυτοκίνητο από το service, στο οποίο είχαν πάρει την πρωτοβουλία να κάνουν και βιολογικό καθαρισμό. Την ώρα που μου το παρέδιδαν, με ενημέρωσε ο υπεύθυνος ότι όλα μου τα υπάρχοντα από ντουλαπάκια, πόρτες κλπ τα είχαν τοποθετήσει στο port baggage για να τα βάλω εγώ στη θέση τους. Αυτό που δεν μου είπε ήταν ότι τα είχαν τοποθετήσει όλα χύμα, χωρίς σακούλα, οπότε μέχρι να φτάσω στο ραντεβού μου στο Hilton για το «Taste the Fashion», το ετήσιο gourmet & fashion charity project που συνδιοργανώνω για 5η φορά, πετούσαν όλα μαζί πίσω, CD, κλειδιά, λεφτά, κοκαλάκια, φορτιστές, κραγιόν, lego, μωρομάντηλα, ξυλάκια από φαγωμένα παγωτά, ώσπου έγιναν ένα θλιμμένο συνονθύλευμα από σαράβαλα και κατέληξαν ομαδικώς στα σκουπίδια. Στη διάρκεια του ραντεβού, στο οποίο κόλλησε το ολοκαίνουργιο laptop μου και λειτουργούσε βασικά ως τρανζίστορ ανοίγοντας μόνο αρχεία μουσικής (μπορεί να έφταιγα κι εγώ με τη μαγνητική ενέργεια που κουβαλούσα, ποιος ξέρει) οπότε ούτε κατόψεις, ούτε αρχεία για το set up άνοιγαν, τζάμπα πήγα κι ήρθα, συνειδητοποίησα ότι μέσα στους εορτασμούς της προηγουμένης εβδομάδας για την κοινή ονομαστική εορτή των παιδιών μου, εμ δεν τους πήρα ποτέ γλυκά να κεράσουν στο σχολείο, εμ ξέχασα να πάω να γράψω το ένα στην επόμενη τάξη. Χίλιες φορές καλύτερο από τη φοβία που έχω αυτό το μήνα ότι θα ξεχάσω παιδί σε κάποια πρόβα/προπόνηση/γιορτή/πάρτι κλπ αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν παίρνω και το βραβείο της καλύτερης μάνας. 
14.00: Τρέχω στο σχολείο, από όπου μαζεύω ούτως ή άλλως τις Δευτέρες τον γιο μου για να τον πάω για τένις, και αναγκάζομαι να ομολογήσω διαδοχικά σε θυρωρείο, γραμματεία και διεύθυνση ότι ξέχασα τις εγγραφές, για να διαπιστώσω ότι δεν ίδρωσε καθόλου το αυτί τους, είμαστε μπόλικες οι καμένες, δεν θα μείνει το παιδί στην ίδια τάξη. Κατόπιν, μεταξύ 3 και 4, όσο το παιδί έκανε μάθημα στο ΟΑΚΑ, τσακίστηκα σε ειδικό ζαχαροπλαστείο στο Μαρούσι για να πάρω βρώσιμα γλυκά χωρίς ζάχαρη για τη μικρή της οποίας το σχολείο έχει λέει sugar-free policy (ασχέτως που γυρίζει κάθε μέρα με κάθε λογής ζαχαρώδη από κεράσματα γιατί οι άλλες μανάδες το ‘χουν γραμμένο το policy), μετά ξανατσακίστηκα στο Ψυχικό να πάρω κάτι ειδικά σοκολατένια πουράκια που είναι περιζήτητα στην τάξη του γιου μου και τέλος στο φαρμακείο για να βρω Βόρακα σε σκόνη, απαραίτητο συστατικό, όπως έμαθα, για τη δημιουργία σπιτικού slime (σαν χλαπάτσα ένα πράμα), τη νέα μανία της εποχής στα σχολεία. 
14.30: Είχα μία ώρα προτού φύγω για το γυμναστήριο για να κατσικώσω την κόρη μου στο γραφείο της να διαβάσει, η οποία φυσικά το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να φάει τα γλυκά για το αυριανό κέρασμα και να φτιάξει slime, και να κάνω παρέα στον μεγάλο για να σιγουρευτώ ότι θα φάει τις αγγινάρες και ότι δεν χρειαζόταν κάποια βοήθεια για τη μελέτη του.
17.30: Με αθλητική περιβολή στην πόρτα για να προλάβω την τάξη μου στο γυμναστήριο, θυμήθηκε ο Κώστας ότι είχε ορθογραφία, ιστορία και term test αγγλικών. Αλλά είπα στον εαυτό μου «Just do it», τον παράτησα κι έφυγα με σκοπό να τα κάνουμε όλα στις 19.30 που θα επέστρεφα. 18.00 - 19.00: Χοροπηδούσα στο power dance με ρήξη μηνίσκου (βγήκε στο μεταξύ η μαγνητική και το επιβεβαίωσε) και εννοείται έφυγα άπλυτη για να προλάβω την ιστορία και την ορθογραφία, με την παγοκύστη δεμένη στο πόδι στη διαδρομή προς το σπίτι. Όπου είχαν ήδη ψηθεί τα chicken nuggets των παιδιών, και ενώ ήξερα ότι το βράδυ θα φάμε έξω με τον σύζυγο διότι είχαμε επέτειο 16 χρόνων γνωριμίας (ναι, γιορτάζουμε και τη γνωριμίας, καλύτερα απ’ το να γιορτάζουμε το διαζύγιο), μπούκωσα 5-6 nuggets πάνω στην απελπισία μου για να πάρω δύναμη. Ακολούθησε ο γνωστός σκοτωμός «τα ξέρω-δεν τα ξέρεις-τα διάβασα σου λέω-ξαναδιάβασέ τα θα πατώσεις», η διαδικασία παρασκευής του slime στη βεράντα η οποία σε κάποια σημεία είναι ακόμα μπλε, και ο αγώνας ακινητοποίησης των παιδιών στα κρεβάτια τους, που κράτησε μέχρι τις 21.30. via GIPHY 21.45: Επέστρεψε από το γραφείο ο άντρας μου, ο οποίος παρά τις διαμαρτυρίες μου ξανασήκωσε τα παιδιά για να γαργαληθούν ομαδικώς στο κρεβάτι μας, πράγμα που με έκανε έξαλλη, τσακωθήκαμε, και καταλήξαμε να γιορτάζουμε την επέτειο τρώγοντας σουβλάκια, αυτός στην τηλεόραση κι εγώ αγκαλιά με το laptop, προσπαθώντας να βρω a little piece of mind για το blog μου.
*Τρία πράγματα που έμαθα σήμερα: 1. Τη σωστή συνταγή για σπιτικό slime. 2.Ότι τα sugar free γλυκά είναι πολύ πιο ακριβά. 3. Ότι το καλό το σουβλάκι είναι ψυχοθεραπευτική τροφή. Το τραγούδι της ημέρας:
