Και να που πέρασαν και οι γιορτές, σχεδόν, και μάλιστα παρόλο που ο χρόνος κύλησε τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν τον κατάλαβα, όλα έγιναν καλύτερα από ότι τα περίμενα και τα φανταζόμουν.
Το βράδυ της παραμονής μαζεμένοι γύρω από το τραπέζι που έστρωσα με πολλή αγάπη και μεγάλο κέφι, τσουγκρίσαμε ποτήρια και ευχηθήκαμε υγεία εννοώντας την ευχή περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και στις 12 και ένα λεπτό αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, δέκα άνθρωποι που μας ενώνει μια πολύ μεγάλη αγάπη πια, και υποσχεθήκαμε πως θα κάνουμε την καινούρια χρονιά αξέχαστη για όλους μας, γιατί θέλουμε και κυρίως γιατί μπορούμε.
Άλλωστε, η δύναμη του καθενός μας, και όλων μαζί, φαίνεται στα δύσκολα και στις φουρτούνες και όχι μόνο στα χαλαρά και τα εύκολα, και εμείςείμαστε όλοι παλικάρια – αποδεδειγμένο αυτό- και πεισματάρικα μουλάρια όταν χρειαστεί, και δεν μασάμε. Και έχουμε και ένα σωρό στόχους να πραγματοποιήσουμε, και όνειρα να κυνηγήσουμε, και όρεξη να ξεσηκώσουμε το σύμπαν και να φέρουμε τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω, just watch us.
Και σήμερα, με το σπίτι ταχτοποιημένο πάλι στην εντέλεια και τα μηνύματα να πέφτουν σε κινητά και ακίνητα σαν την βροχή, αποφάσισα να κάνω μια λίστα με τα πράγματα που όχι απλά θέλω – πολλά από αυτά τα θέλω χρόνια αλλά καταφέρνω να υπεκφύγω, είμαι εξαιρετικά καλή στο να βρίσκω δικαιολογίες κυρίως για τον εαυτό μου όταν βαριέμαι, φοβάμαι ή κουράζομαι- αλλά που θα κάνω να συμβούν ο κόσμος να χαλάσει. Έτσι για την αλητεία.
Η λίστα είναι μικρή όπως θα δείτε, όμως πιστεύω πως αν καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τους βασικούς σου στόχους – που πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και εντάξει, όχι χίλιοι για να μην χαθείς- θα φτιάξουν και άλλα πράγματα στην διαδρομή. Πάμε λοιπόν.
Θα αρχίσω να διαχειρίζομαι καλύτερα τον χρόνο μου. Πέρσι πέρασα μεγάλες περιόδους που στην κυριολεξία, έχασα την μπάλα. Που δεν έβρισκα ώρα όχι να πάω για καφέ με τις φίλες μου, να κάνω δυο πράγματα για τον εαυτό μου ή απλά να αράξω στον καναπέ να διαβάσω ένα βιβλίο, αλλά ούτε καν να δω το παιδί μου και τον Πάνο και να ανταλλάξουμε πέντε λέξεις με ηρεμία, σαν κανονικοί άνθρωποι. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ πως την έχω ανάγκη αυτή την ηρεμία. Και το me time. Έχω ανάγκη που και που να πατάω το pause και να βρίσκω χρόνο για τα “παραπάνω” της καθημερινότητας μου. Κυρίως, έχω ανάγκη να μπορώ να μεταβολίζω τα όσα μου συμβαίνουν, να απολαμβάνω τις μικρές νίκες και να ξορκίζω τις ήττες, να αναδιοργανώνομαι και να ανασυντάσομαι, να παίρνω μια μικρή έστα ανάσα πριν ξαναπέσω σχεδόν μηχανικά στον αγώνα που είναι η κάθε μέρα ξεχωριστά. Για να δούμε..
Θα πάω το Blond στο επόμενο του στάδιο. Ήταν ένα στοίχημα που το κέρδισα με τους δικούς μου όρους. Το έκανα όπως το ονειρεύτηκα, χαλαρά και χωρίς να μπω ούτε για μια στιγμή στο τριπάκι του ανταγωνισμού και της σύγκρισης, και η υποδοχή, η αποδοχή και η στήριξη σας με έκανε να νοιώσω πάρα πολύ συχνά προνομιούχα και ευλογημένη. Όμως σαν γνήσιο παιδί του Marketing και της επικοινωνίας, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι από ένα σημείο και μετά άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά πως αφού αυτό το ροζ site είναι στην πραγματικότητα μια full time δουλειά, καλό είναι να αρχίσει να φέρνει και λεφτά πέρα από ευτυχία. Δεν είμαι καθόλου καλή σ΄αυτό βέβαια, στο να δουλεύω σοβαρά με στόχο το χρήμα – ο Χοϊμες λέει πως νοιώθω ότι αν κάτι παύει να είναι χόμπι και αρχίσει να σοβαρεύει φοβάμαι πως εγώ θα πάψω να είμαι παιδάκι και θα γίνω μεγάλη, κάτι που αποφεύγω σθεναρά μια ζωή- αλλά είπαμε. Αυτή η χρονιά ήρθε για να παλέψουμε τα δύσκολα και να τα κερδίσουμε. Και είμαι φουλ game οπότε κομμένα τα νάζια και τα «εγώ δεν παρακαλάω κανέναν και όποιος θέλει να με βρει θα με βρει από μόνος του». Ήρθε η ώρα να βγω κι εγώ εκεί έξω και να δείξω ποια είμαι και τι κάνω. Και να αποδείξω πως το παιδάκι μέσα μου μπορεί να μείνει ζωντανό και ευτυχισμένο ακόμα και αν, κάποιες φορές πρέπει να μεταμφιέζεται σε ενήλικα.
Θα ξεκινήσω για την καινούρια, επόμενη περιπέτεια. Που ξέρω ήδη ποια είναι και ας μην έχω ακόμα σκοπό να σας την πω. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό μου, είναι πως ότι κάνω να το κάνω στο 100%. Και με πάθος. Πέφτω με τα μούτρα στα πάντα, από τους έρωτες, τις αγάπες και τις φιλίες μου, μέχρι τις δουλειές και τα όνειρα μου. Το πάθος για την ζωή, για την στιγμή, ακόμα και για την αδρεναλίνη, είναι το καύσιμο που με κινεί και που με κάνει να λειτουργώ στον απόλυτο βαθμό. Είναι μια ανάγκη που την είχα από παιδάκι και που δεν άλλαξε σε τίποτα μέσα στα χρόνια που πέρασαν. Αν δεν θαυμάζω βαθιά τους ανθρώπους γύρω μου δεν μπορώ ούτε να τους ερωτευτώ ούτε να τους αγαπήσω. Αν δεν με κρατάνε τα βράδια ξάγρυπνη τα όνειρα μου δεν έχω κέφι να τα κυνηγήσω. Αν δεν στοιχειώνουν το μυαλό μου τα σχέδια και οι στόχοι μου, δεν νοιώθω την ανάγκη να κάνω ότι μπορώ και ότι δεν μπορώ για να τα υλοποιήσω. Τα τελευταία χρόνια, αναγκαστικά, έμαθα να ζω διαφορετικά. Ή μάλλον, να υποδύομαι πως ζω διαφορετικά. Μέχρι να πάρει μπροστά το FnL, μέχρι να στηθεί η ζωή μας ξανά από την αρχή, μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς μας, έπρεπε να βρω τον τρόπο να ρίξω τις στροφές και τους τόνους μου, να ακονίσω τα people skills μου, και να βάλω σε δεύτερη μοίρα την ανάγκη μου για δυνατές συγκινήσεις και για ρίσκα. Σε κάθε επίπεδο. Τώρα όμως που όλα έχουν μπει σε μια σειρά, και που σιγά σιγά βρίσκουμε τον δρόμο και τα πατήματα μας, αισθάνομαι πως μπορώ πια να αφήσω πάλι το μυαλό μου ελεύθερο. Κυρίως, πως μπορώ να βάλω τους επόμενους στόχους μου, να ονειρευτώ το αύριο ακριβώς όπως το θέλω να μπω στην ανακουφιστική και ξεσηκωτική διαδικασία να το διεκδικήσω. Stay tuned λοιπόν, έρχονται ωραία πράγματα …
Είναι ο Κρόνος που μπήκε μόλις στο ζώδιο μου και θα μείνει τρία χρόνια, τρία χρόνια που όλοι οι αστρολόγοι λένε πως θα είναι καθοριστικά και πως θα ανοίξουν πόρτες και διαδρομές καινούριες. Και ανυπομονώ. Είναι και που έχω δίπλα μου και γύρω μου ακριβώς τους ανθρώπους που αγαπάω και χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη, όλα αυτά τα λαμπερά, χαρισματικά, έξυπνα, ταλαντούχα, μοναδικά, υπέροχα πλάσματα που το καθένα τους υπό συνθήκες θα μπορούσα να το έχω ερωτευτεί παράφορα ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, και που αποτελούν το σύμπαν και την εκλεκτική μου οικογένεια, τις αγάπες της ζωής μου και την πιο πολύτιμη από όλες μου τις αποσκευές. Μαζί τους, μπορώ να στοχεύσω όσο πιο μακριά, να πετάξω όσο πιο ψηλά, να πετύχω όσο πιο πολλά, και να νικήσω ότι πιο δύσκολο γίνεται. Οπότε πάμε γερά. Θα είναι μια χρονιά to remember. Σας το υπόσχομαι.
Υ.Γ. Από τις φωτογραφίες λείπουν η Μάφυ και το μωράκι… Δεν βρήκα φωτογραφίες εύκαιρες, αλλά η θέση τους στην καρδιά και την ζωή μου είναι αδιαπραγμάτευτη… <3
